1 Então Paulo olhou firmemente para os membros do Conselho e disse:

— Meus irmãos, tenho vivido até hoje com a consciência limpa diante de Deus.

2 Mas Ananias, o Grande Sacerdote, mandou que os homens que estavam perto de Paulo dessem um tapa na boca dele. 3 Aí Paulo disse a Ananias:

— Hipócrita, Deus o castigará por isso! Você está sentado aí para me julgar de acordo com a Lei, não é? Então como é que mandou bater em mim? Isso é contra a Lei!

4 Os homens que estavam perto de Paulo perguntaram:

— Você está insultando o Grande Sacerdote, o servo de Deus?

5 Paulo respondeu:

— Meus irmãos, eu não sabia que ele é o Grande Sacerdote. Pois as Escrituras Sagradas dizem: "Não fale mal de nenhuma das autoridades do seu povo."

6 Quando Paulo percebeu que alguns do Conselho eram do partido dos saduceus e outros do partido dos fariseus, disse bem alto:

— Meus irmãos, eu sou fariseu e filho de fariseus. Estou aqui sendo julgado porque creio que os mortos vão ressuscitar.

7 Assim que ele disse isso, os fariseus e os saduceus começaram a discutir, e o Conselho se dividiu. 8 É que os saduceus não creem que os mortos vão ressuscitar, nem que existem anjos ou espíritos; mas os fariseus creem nessas coisas. 9 E assim a gritaria aumentou ainda mais. Então alguns mestres da Lei que pertenciam ao partido dos fariseus se levantaram e protestaram. Eles disseram:

— Não vemos nenhum mal neste homem. Pode ser mesmo que um anjo ou um espírito tenha falado com ele.

10 A briga chegou a tal ponto, que o comandante ficou com medo de que Paulo fosse despedaçado por eles. Por isso mandou os guardas descerem para tirar Paulo do meio deles e o levar de volta para a fortaleza.

11 Na noite seguinte o Senhor Jesus apareceu a Paulo e disse:

— Tenha coragem, Paulo! Você falou a meu respeito aqui em Jerusalém e vai falar também em Roma.

O plano para matar Paulo

12 Na manhã seguinte alguns judeus se ajuntaram e juraram que não iam comer nem beber nada enquanto não matassem Paulo. 13 Os homens que combinaram fazer isso eram mais de quarenta. 14 Eles foram falar com os chefes dos sacerdotes e com os líderes do povo e disseram:

— Nós fizemos o seguinte juramento: "Que Deus nos amaldiçoe se comermos ou bebermos qualquer coisa enquanto não matarmos Paulo." 15 Agora vocês e o Conselho Superior, mandem pedir ao comandante que traga Paulo aqui. Digam que estão querendo examinar melhor o caso dele. Então, antes que ele chegue, nós estaremos prontos para matá-lo.

16 Mas o filho da irmã de Paulo ficou sabendo do plano; ele entrou na fortaleza e contou tudo a Paulo. 17 Então Paulo chamou um dos oficiais e disse:

— Leve este moço ao comandante. Ele tem uma coisa para contar a ele.

18 O oficial levou o moço ao comandante e disse:

— Aquele preso que se chama Paulo mandou me chamar e pediu que eu trouxesse este moço porque ele tem uma informação para o senhor.

19 O comandante pegou o moço pela mão, levou-o para um lado e perguntou:

— O que é que você tem para me contar?

20 Ele respondeu:

— Alguns judeus combinaram pedir ao senhor que leve Paulo amanhã ao Conselho Superior, com a desculpa de quererem examinar melhor o caso dele. 21 Mas não acredite nisso, pois mais de quarenta deles vão ficar escondidos esperando Paulo para o matar. Todos eles fizeram este juramento: "Que Deus nos amaldiçoe se comermos ou bebermos qualquer coisa antes de termos matado Paulo." Eles estão prontos para cumprir o juramento e esperam apenas saber o que o senhor vai resolver.

22 Então o comandante respondeu:

— Não diga a ninguém que você me contou isso.

E mandou que o moço fosse embora.

Paulo é mandado para o governador Félix

23 Então o comandante chamou dois oficiais e disse:

— Arranjem duzentos soldados, e mais setenta cavaleiros, e duzentos lanceiros para ir até a cidade de Cesareia. Estejam prontos para sair daqui às nove horas da noite. 24 Preparem também cavalos para Paulo montar e o levem com toda a segurança para o governador Félix.

25 Depois o comandante escreveu uma carta que dizia o seguinte:

26 "Excelentíssimo Governador Félix,

"Saudações.

27 "Alguns judeus agarraram este homem e quase o mataram. Quando soube que ele era cidadão romano, eu fui com os meus soldados e não deixei que ele fosse morto. 28 Eu queria saber por que o estavam acusando e por isso resolvi levá-lo diante do Conselho Superior dos judeus. 29 Então descobri que ele não tinha feito nada para merecer a prisão ou a morte. A acusação contra ele era a respeito da própria lei deles. 30 Quando fui informado de que havia um plano para matá-lo, resolvi mandá-lo ao senhor. E disse para aqueles judeus que fizessem as acusações na sua presença.

"Saúde.

"Cláudio Lísias."

31 Então os soldados cumpriram as ordens. Pegaram Paulo e o levaram durante a noite até a cidade de Antipátride. 32 No dia seguinte os soldados voltaram para a fortaleza, deixando que os cavaleiros continuassem a viagem com Paulo. 33 Eles o levaram para a cidade de Cesareia, deram a carta ao Governador e lhe entregaram Paulo. 34 O Governador leu a carta e perguntou a Paulo de onde ele era. Quando soube que era da região da Cilícia, 35 disse:

— Quando os seus acusadores chegarem, eu ouvirei o que você tem para dizer.

Em seguida mandou que ele ficasse preso no palácio do Governador .

1 Paulus aba luegt d Hohe Rot a un sait: Ihr Männa, liebe Breda, i(ich) ha mi Läbä mit guetem Gwisse vor Gott gfihrt, bis uf dän Dag.

2 Dr Hohepriester Hananias aba bpfiehlt däne, de um nen gschtande sin, nem uf s Mul (d Gosch) z schla.

3 Do sait Paulus zue nem: Gott wird di schla, dü Schienheiliger (vubutzti Wand)! Dü sitzesch do un richtesch mi nohch rem Gsetz un losch mi schla gege s Gsetz?

4 Aba de däbischtehn, sage: Bleidig nit d Hohenpriester Gottes?

5 Un Paulus sait: Lebi (Liebe) Breda, i(ich) wußt`s nit, daß sa(er) dr Hohepriester isch. Denn`s schtoht gschriebe (2. Moses 22,27): "Däm Obaschte vu dinem Volk sollsch dü nit flueche."

6 Als aba Paulus erkennt, daß ä Deil Sadduzäer war un dr andere Deil Pharisäer, reft er im Rot: Ihr Männa, liebe Breda, i(ich) bi ä Pharisäer un ä Bue vu mä Pharisäer. Ich wir azeigt um dr Hoffnig un um dr Uferschtehig vu d Dote wägä.

7 Als sa(er) aba des gsait het, entschtoht Zwitracht zwische Pharisäer un Sadduzäer, un de Vusammlig (Bagasch) schpaltet sich.

8 Denn de Sadduzäer sage, s gib keini Uferschtehig noh Engel un Geischta; de Pharisäer aba lehre beides.

9 S entschtoht aba ä großes Gschrei (Geblär); un ä baar Schriftglehrti vu d Partai dr Pharisäer isch uf gschtande, schtritt un sage: Mir finde nigs Beses a däm Mensch; villicht het ä Geischt odr ä Engel mit nem gschwätzt.

10 Als aba de Zwitracht groß wird, bfirchtet dr Oberscht, sie kennte Paulus zerrieße, un het Soldate nabgoh lo um Paulus ne wägzrieße un in d Burg zfihre.

11 In dr nägschte Nacht aba schtoht dr Herr bi nem un sait: Nur nit d Muet vuliere (Kopf hoch)! denn we dü fir mi in Jerusalem Ziige warsch, so mueß dü au in Rom Ziige si.

12 Als ses aba Dag wird, find(rottete) sich ä baar Jude zsämme un vuschwäre sich, nit z ässä noh zue trinke, bis sie Paulus umbrocht hän.

13 S ware aba me als vierzig, de de Vuschwörig gmacht hän.

14 De gehn zue d Hohenpriester un Älteschte un sage: Mir hän uns(us) durch ä Eid bunde, nigs zue ässä, bis ma(mir) Paulus umbrocht hän.

15 So luege etze ihr mit däm Hohe Rot bi däm Oberscht, daß sa(er) nen zue äich rundafihre losst, als wellet ihr nen gnaua vuhäre; ma(mir) aba sin parat, nen umzbringe, bvor ra(er) vor äich kummt.

16 Als aba dr Bue vu d Schweschta vum Paulus vum Aschlag ghärt het, goht da(er) un kummt in d Burg un vuzehlt`s Paulus.

17 Paulus aba reft eina vu d Hauptlit zue sich un sait: Fihr den jungen Ma zum Oberscht, denn na(er) het nem ebis z sage.

18 Der nimmt nen un fihrt nen zum Oberscht un sait: Dr Gfangene Paulus het mi zue sich röfä losse un mi gfrogt, ob i(ich) den junge Ma zue dir fihre doe, der dir ebis z sage het.

19 Do nimmt nen dr Oberscht bi dr Hand un fihrt nen uf d siete un het nen gfrogt: Was isch's, des dü ma(mir) z sage hesch?

20 Er aba sait: D Jude sin ibaigkumme(einig wore), di z bitte, daß dü Paulus morge vor d Hohe Rot nabbringe losch, so als wen sie nen gnaua vuhäre.

21 Dü aba traue ne nit; denn me als vierzig Männa vu nene lauere nem uf; de hän sich vuschwore, nit z ässä noh z trinke, bis sie nen umbrocht hän; un etzed sin sie parat un warte uf di Zuesag.

22 Do losst dr Oberscht d junge Ma go un bfielt nem, nemads z sage, daß sa(er) nem des gsait(vurote, ereffnet) het.

23 Un dr Oberscht reft zwei Hauptlit zue sich un sait: Zweihundat Soldate solle sich parat mache, daß sie nohch Cäsarea zehn, un siebzig Rieta un zweihundat Schütze fir di dritti Schtund in d Nacht;

24 un hebet (haltet) Tiere parat, Paulus drufzsetze un wohlvuwahrt zum Schtadthaltr Felix z bringe.

25 Un na(er) schribt ä Bref, der lutet:

26 Klaudius Lysias däm edle Schtadthaltr Felix: Größ zvor!

27 Den Ma hän d Jude packt un wen nen umbringe. Do kummt i(ich) mit Soldate dzue un entriß nen un wir gwar, daß sa(er) ä römischa Birga isch.

28 Do i(ich) aba erfahre wot, wurum sie nen aklagt hän, fihr i(ich) nen abe vor ihr Hohe Rot.

29 Do find i(ich), daß sa(er) agschwärzt wird wägä Froge in ihrem Gsetz, aba kei Aklag gege sich het, uf de Dod odr Gfängnis (Loch) schtoht.

30 Un als vor mi kummt, daß ä Aschlag gege der Ma plant isch, schick i(ich) nen gli druf zue dir un wies au de Akläga a, vor dir zue sage, was sie gege nen hän.

31 D Soldate nähmä Paulus, we nene bfohle war, un fihre nen in dr Nacht nohch Antipatris.

32 Am nägschte Dag aba len sie d Rieta mit nem ze un kähre wieda in d Burg zruck.

33 Als aba de nohch Cäsarea kumme, ibagän sie d Bref däm Schtadthaltr un fihre nem au Paulus vor.

34 Als dr Schtadthaltr d Bref gläse het, het da(er) gfrogt, üs welem Land er isch. Un als er gwar wird, daß sa(er) üs Zilizien isch, sait da(er):

35 Ich will di vuhäre, wenn dini Akläga au do sin. Un na(er) losst nen in Gwahrsam neh im Palascht vum Herodes.