A vinda do Espírito Santo

1 Quando chegou o dia de Pentecostes, todos os seguidores de Jesus estavam reunidos no mesmo lugar. 2 De repente, veio do céu um barulho que parecia o de um vento soprando muito forte e esse barulho encheu toda a casa onde estavam sentados. 3 Então todos viram umas coisas parecidas com chamas, que se espalharam como línguas de fogo; e cada pessoa foi tocada por uma dessas línguas. 4 Todos ficaram cheios do Espírito Santo e começaram a falar em outras línguas, de acordo com o poder que o Espírito dava a cada pessoa.

5 Estavam morando ali em Jerusalém judeus religiosos vindos de todas as nações do mundo. 6 Quando ouviram aquele barulho, uma multidão deles se ajuntou, e todos ficaram muito admirados porque cada um podia entender na sua própria língua o que os seguidores de Jesus estavam dizendo. 7 A multidão ficou admirada e espantada e comentava:

— Estas pessoas que estão falando assim são da Galileia! 8 Como é que cada um de nós as ouvimos falar na nossa própria língua? 9 Nós somos da Pártia, da Média, do Elão, da Mesopotâmia, da Judeia, da Capadócia, do Ponto, da província da Ásia, 10 da Frígia, da Panfília, do Egito e das regiões da Líbia que ficam perto de Cirene. Alguns de nós são de Roma. 11 Uns são judeus, e outros, convertidos ao Judaísmo. Alguns são de Creta, e outros, da Arábia. E como é que todos estamos ouvindo essa gente falar em nossa própria língua a respeito das grandes coisas que Deus tem feito?

12 Todos estavam admirados, sem saberem o que pensar, e perguntavam uns aos outros:

— O que será que isso quer dizer?

13 Mas outros zombavam, dizendo:

— Esse pessoal está bêbado!

A mensagem de Pedro

14 Então Pedro se levantou, junto com os outros onze apóstolos, e em voz bem alta começou a dizer à multidão:

— Meus amigos judeus e todos vocês que moram em Jerusalém, prestem atenção e escutem o que eu vou dizer! 15 Estas pessoas não estão bêbadas, como vocês estão pensando, pois são apenas nove horas da manhã. 16 O que, de fato, está acontecendo é o que o profeta Joel disse:

17 "É isto o que eu vou fazer

nos últimos dias — diz Deus:

Derramarei o meu Espírito

sobre todas as pessoas.

Os filhos e as filhas de vocês

anunciarão a minha mensagem;

os moços terão visões,

e os velhos sonharão .

18 Sim, eu derramarei o meu Espírito

sobre os meus servos e as minhas servas,

e naqueles dias eles também anunciarão

a minha mensagem.

19 Em cima, no céu, farei com que apareçam

coisas espantosas;

e embaixo, na terra, farei milagres.

Haverá sangue, e fogo,

e nuvens de fumaça;

20 o sol ficará escuro,

e a lua se tornará cor de sangue,

antes que chegue o grande e glorioso

Dia do Senhor.

21 Então todos os que pedirem

a ajuda do Senhor serão salvos."

22 Pedro continuou:

— Homens de Israel, escutem o que eu vou dizer. Deus mostrou a vocês que Jesus de Nazaré era um homem aprovado por ele. Pois, por meio de Jesus, Deus fez milagres, maravilhas e coisas extraordinárias no meio de vocês, como vocês sabem muito bem. 23 Deus, por sua própria vontade e sabedoria, já havia resolvido que Jesus seria entregue nas mãos de vocês. E vocês mesmos o mataram por mãos de homens maus, que o crucificaram. 24 Mas Deus ressuscitou Jesus, livrando-o do poder da morte, porque não era possível que a morte o dominasse. 25 Pois Davi disse a respeito de Jesus o seguinte:

"Eu via sempre o Senhor comigo

porque ele está ao meu lado direito,

para que nada me deixe abalado.

26 Por isso o meu coração está feliz,

e as minhas palavras são palavras

de alegria;

e eu, um ser mortal, vou descansar

cheio de esperança,

27 pois tu, Senhor, não me abandonarás

no mundo dos mortos.

Eu tenho te servido fielmente,

e por isso não deixarás

que eu apodreça na sepultura.

28 Tu me tens ensinado os caminhos

que levam à vida,

e a tua presença me encherá de alegria."

29 E Pedro disse mais isto:

— Meus irmãos, eu preciso falar claramente com vocês a respeito do patriarca Davi. Esse grande líder morreu e foi sepultado, e o seu túmulo se encontra aqui até hoje. 30 Ele era profeta e sabia que Deus lhe havia jurado que um dos seus descendentes seria rei, como ele. 31 Davi sabia o que Deus ia fazer e por isso falou a respeito da ressurreição do Messias. Davi disse:

"Ele não foi abandonado

no mundo dos mortos,

nem o seu corpo apodreceu na sepultura."

32 Deus ressuscitou este Jesus, e todos nós somos testemunhas disso. 33 Pois Jesus foi levado para sentar-se ao lado direito de Deus, o seu Pai, o qual lhe deu o Espírito Santo, como havia prometido. E Jesus derramou sobre nós esse Espírito, conforme vocês estão vendo e ouvindo agora. 34 Pois Davi não subiu para o céu, mas ele mesmo afirmou:

"O Senhor Deus disse ao meu Senhor:

‘Sente-se do meu lado direito,

35 até que eu ponha os seus inimigos

como estrado debaixo dos seus pés.’ "

36 Todo o povo de Israel deve ficar bem certo de que este Jesus que vocês crucificaram é aquele que Deus tornou Senhor e Messias.

37 Quando ouviram isso, todos ficaram muito aflitos e perguntaram a Pedro e aos outros apóstolos:

— Irmãos, o que devemos fazer?

38 Pedro respondeu:

— Arrependam-se, e cada um de vocês seja batizado em nome de Jesus Cristo para que os seus pecados sejam perdoados, e vocês receberão de Deus o Espírito Santo. 39 Pois essa promessa é para vocês, para os seus filhos e para todos os que estão longe, isto é, para todos aqueles que o Senhor, nosso Deus, chamar.

40 Pedro continuou a dar o seu testemunho e, com muitas outras explicações, procurou convencê-los, dizendo:

— Saiam do meio dessa gente má e salvem-se!

41 Muitos acreditaram na mensagem de Pedro e foram batizados. Naquele dia quase três mil se juntaram ao grupo dos seguidores de Jesus. 42 E todos continuavam firmes, seguindo os ensinamentos dos apóstolos, vivendo em amor cristão, partindo o pão juntos e fazendo orações.

A vida dos primeiros cristãos

43 Os apóstolos faziam muitos milagres e maravilhas, e por isso todas as pessoas estavam cheias de temor. 44 Todos os que criam estavam juntos e unidos e repartiam uns com os outros o que tinham. 45 Vendiam as suas propriedades e outras coisas e dividiam o dinheiro com todos, de acordo com a necessidade de cada um. 46 Todos os dias, unidos, se reuniam no pátio do Templo. E nas suas casas partiam o pão e participavam das refeições com alegria e humildade. 47 Louvavam a Deus por tudo e eram estimados por todos. E cada dia o Senhor juntava ao grupo as pessoas que iam sendo salvas.

1 Un als dr Pfingschtdag kumme war, ware sie alli an einem Platz binanda.

2 Un s isch bassiert pletzlig ä Bräuse vum Himmel we vu nem gwaltige Wind un erfillt des ganze Hus, in däm sie hocke.

3 Un s erschiene ne Zunge zerdeilt, we vu Fiir; un s het sich anekockt uf jede vu nene,

4 un sie wäre alli erfillt vum heilige Geischt un fange a, z predige in andere Schproche, we dr Geischt ne git zschwätze.

5 S husste aba in Jerusalem Jude, de ware gottesfirchtige Männa üs alle Velka unda däm Himmel.

6 Als etze des Bräuse bassiert war, kumme de Lit zsämme un vuwundere sich; denn jeda het sie in sinere eigene Schproch schwätze ghärt.

7 Sie vuschrecke aba, un vuwundrete sich un sage: Lueg, sin nit de alli, de do schwätze, üs Galiläa?

8 We härä ma(mir) denn jeda si eigeni Muetterschproch?

9 Parther un Meder un Elamiter un de ma(mir) huse in Mesopotamien un Judäa, Kappadozien, Pontus un dr Provinz Asien,

10 Phrygien un Pamphylien, Ägypte un dr Gegend vu Kyrene in Libyen un Iwanderer üs Rom,

11 Jude un Judegnosse, Kreter un Araber: ma(mir) härä sie in unsari Schproche vu d große Tade Gottes schwätze.

12 Sie vuschrecke aba alli un wäre rotlos un sait eina zum andere: Was will des wäre?

13 Anderi aba hän ihr Schpott un sage: Sie sin voll vu seßem Wi.

14 Do schtoht Petrus uf mit d Elf, hebt si Schtimm un schwätzt zue nene: Ihr Jude, liebe(lebi) Männa un alli, de ihr in Jerusalem wohne, des isch äich kundgmacht, un len mi Wort zue äire Ohre igo!

15 Denn de sin nit bsofe, we ihr meine, isch`s doch erscht de dritte Schtund am Dag;

16 sundern des isch's, was durch d Prophete Joel gsait worde isch (Joel 3,1-5): "

17 Un s soll gschähe in d letschte Däg, sait Gott, do will i(ich) üsgieße vu minem Geischt uf alles Fleisch; un äiri Buebä un äiri Techtare solle weissage, un äiri Jinglinge solle Gsichta säh, un äiri Alte solle Traim ha;

18 un uf mini Knecht un uf mini Mägd will i(ich) in däne Däg vu minem Geischt üsgieße, un sie solle weissage.

19 Un i(ich) will Wunda doe obe am Himmel un Zeiche unde uf d Erde, Bloet un Fiir un Rauchdampf;

20 d Sunne soll in Dunkel un dr Mond in Bloet vuwandlet wäre, bvor dr große Dag dr Offenbarig vum Herrn kummt.

21 Un s soll gschähe: wer d Name vum Herrn aruefe wird, der soll grettet wäre."

22 Ihr Männa vu Israel, häre de Wort: Jesus vu Nazareth, vu Gott unda äich üsgwiese durch Tade un Wunda un Zeiche, de Gott durch nen in äira Middi doe het, we ihr selbscht wißt -

23 der Ma, der durch Gottes Rotschluß un Vorsehig hige war, hän ihr durch de Händ(Pfode) dr Heide ans Kriiz gschla un umbrocht.

24 Den het Gott uferweckt un het ufglest d Schmerz vum Dod, we`s denn unmeglich war, daß sa(er) vum Dod vuwahrt wäre ka.

25 Denn David sait vu nem (Psalm 16,8-11): "Ich ha d Herrn alliziit vor Auge, denn na(er) schtoht ma(mir) zue d Rechte, dmit i(ich) nit wank.

26 Drum isch mi Herz frehlich, un mi Zunge singt(frohlockt); au mi Leib (Ranze) wird ruehe in Hoffnig.

27 Denn dü wirsch mi nit däm Dod ibalosse un nit zuelo, daß di Heilige d Verwesig sieht.

28 Dü hesch ma(mir) kundgmacht d Wäg vum Läbä; dü wirsch mi erfille mit Fräid(Freud) vor diner Visasch (dinem Gsicht)."

29 Ihr Männa, lebi Breda, len mi fraimedig zue äich schwätze vum Erzvada David. Er isch gschtorbe un beerdigt, un si Grab isch bi uns(us) bis uf dän Dag.

30 Do er etze ä Prophet war un gwißt het, daß nem Gott vuheiße het mit nem Eid, daß ä Nochkumme vu nem uf sinem Thron hocke soll,

31 het er's vorüsgsähne un vu dr Uferschtehig vum Chrischtus gschwätzt: Er isch nit däm Dod ibalosse, un si Leib (Ranze) het de Verwesig nit gsähne.

32 Den Jesus het Gott uferweckt; vudäm sin ma(mir) alli Ziige.

33 Do er etze durch de rechti Hand Gottes hoch gmacht isch un gregt het d vuheißene heilige Geischt vum Vada (Babbe), het dan üsgosse, we ihr do sähn un häre.

34 Denn David isch nit gen Himmel gfahre; sundern na(er) sait selbscht (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,

35 bis i(ich) dini Gegna(Feinde) zum Schemel dine Feß mach."

36 So weiss etze des ganze Hus Israel gwiß, daß Gott den Jesus, den ihr kriizigt hän, zum Herrn un Chrischtus gmacht het.

37 Als sie aba des ghärt Hän, goht's ne durchs Herz, un sie sage zue Petrus un d andere Aposchteln: Ihr Männa, lebi Breda, was solle ma(mir) doe?

38 Petrus sait zue nene: Den Buße, un jeda vu äich loss sich daufe uf d Name Jesus Chrischti zue d Vugebig äira Sinde, so wär na gregä de Gabe vum heilige Geischt.

39 Denn äich un äire Kinda gilt de Vuheißig, un alle, de wiet sin, so vieli dr Herr, unsa Gott, herruefe wird.

40 Au mit viele andere Wort beziigt er des un vumahnt sie un sait: Len äich errette üs däm vukehrte Gschlecht!

41 De wo etze si Wort agnuhme hän, len sich daufe; un an däm Dag wäre etwa draidusig Mensch dzuedoe.

42 Sie bliebe aba bschtändig in dr Lehr vu d Aposchtel un in dr Gmeinschaft un im Brotbreche un im Gebet.

43 S kummt aba Angscht iba alli Seele, un s gschähe au vieli Wunda un Zeiche durch de Aposchtel.

44 Alli aba, de gläubig wore ware, ware binanda un hän alli Sache gmeinsam.

45 Sie vukaufe Sache un Habe un deile sie üs unda alli, je noh däm`s eina nedig het.

46 Un sie ware jede Dag imetig binanda im Tempel un breche des Brot do un dert in d Hisa, halte de Mahlziite mit Fräid(Freud) un ufrichtige Herze

47 un lobe Gott un finde Wohlwolle bim ganze Volk. Dr Herr aba macht jede Dag zue d Gmeinde dzue, de grettet wäre.