1 Enquanto isso, Saulo não parava de ameaçar de morte os seguidores do Senhor Jesus. Ele foi falar com o Grande Sacerdote 2 e pediu cartas de apresentação para as sinagogas da cidade de Damasco. Com esses documentos Saulo poderia prender e levar para Jerusalém os seguidores do Caminho do Senhor que moravam ali, tanto os homens como as mulheres.
3 Mas na estrada de Damasco, quando Saulo já estava perto daquela cidade, de repente, uma luz que vinha do céu brilhou em volta dele. 4 Ele caiu no chão e ouviu uma voz que dizia:
— Saulo, Saulo, por que você me persegue?
5 — Quem é o senhor? — perguntou ele.
A voz respondeu:
— Eu sou Jesus, aquele que você persegue. 6 Mas levante-se, entre na cidade, e ali dirão a você o que deve fazer.
7 Os homens que estavam viajando com Saulo ficaram parados sem poder dizer nada. Eles ouviram a voz, mas não viram ninguém. 8 Saulo se levantou do chão e abriu os olhos, mas não podia ver nada. Então eles o pegaram pela mão e o levaram para Damasco. 9 Ele ficou três dias sem poder ver e durante esses dias não comeu nem bebeu nada.
10 Em Damasco morava um seguidor de Jesus chamado Ananias. Ele teve uma visão, e nela apareceu o Senhor, chamando:
— Ananias!
Ele respondeu:
— Aqui estou, Senhor!
11 E o Senhor lhe disse:
— Apronte-se, e vá até a casa de Judas, na rua Direita, e procure um homem chamado Saulo, da cidade de Tarso. Ele está orando 12 e teve uma visão. Nela apareceu um homem chamado Ananias, que entrou e pôs as mãos sobre ele a fim de que ele pudesse ver de novo.
13 Ananias respondeu:
— Senhor, muita gente tem me falado a respeito desse homem e de todas as maldades que ele fez em Jerusalém com os que creem no Senhor. 14 E agora ele veio aqui a Damasco com autorização dos chefes dos sacerdotes para prender todos os que te adoram.
15 Mas o Senhor disse a Ananias:
— Vá, pois eu escolhi esse homem para trabalhar para mim, a fim de que ele anuncie o meu nome aos não judeus, aos reis e ao povo de Israel. 16 Eu mesmo vou mostrar a Saulo tudo o que ele terá de sofrer por minha causa.
17 Então Ananias foi, entrou na casa de Judas, pôs as mãos sobre Saulo e disse:
— Saulo, meu irmão, o Senhor que me mandou aqui é o mesmo Jesus que você viu na estrada de Damasco. Ele me mandou para que você veja de novo e fique cheio do Espírito Santo.
18 No mesmo instante umas coisas parecidas com escamas caíram dos olhos de Saulo, e ele pôde ver de novo. Ele se levantou e foi batizado; 19 depois ele comeu alguma coisa e ficou forte como antes.
Saulo ficou alguns dias com os seguidores de Jesus em Damasco. 20 E começou imediatamente a anunciar Jesus nas sinagogas, dizendo:
— Jesus é o Filho de Deus.
21 Todos os que ouviam Saulo ficavam admirados e perguntavam:
— Não é este o homem que em Jerusalém estava matando todos os seguidores de Jesus? Não foi ele que veio até aqui para prender e levar essa gente aos chefes dos sacerdotes?
22 Mas as mensagens de Saulo se tornavam cada vez mais poderosas. E as provas que ele apresentava de que Jesus era o Messias eram tão fortes, que os judeus que moravam em Damasco não sabiam o que dizer.
23 Muitos dias depois, os judeus de Damasco se reuniram e resolveram matá-lo, 24 mas Saulo ficou sabendo do plano deles. Eles vigiavam os portões da cidade dia e noite para o matar. 25 Mas certa noite os seguidores de Saulo o puseram dentro de um cesto e o desceram por uma abertura que havia na muralha da cidade.
26 Saulo foi para Jerusalém e tentou juntar-se aos seguidores de Jesus. Porém todos tinham medo dele porque não acreditavam que ele também era seguidor de Jesus. 27 Então Barnabé veio ajudá-lo e o apresentou aos apóstolos. E lhes contou como Saulo tinha visto o Senhor no caminho e como o Senhor havia falado com ele. Barnabé também contou como, em Damasco, Saulo, pelo poder do nome de Jesus, havia anunciado corajosamente o evangelho. 28 Depois disso Saulo ficou com eles, andando por toda parte em Jerusalém; e, pelo poder do nome do Senhor, ele anunciava corajosamente o evangelho. 29 Ele também conversava e discutia com os judeus que tinham sido criados fora da terra de Israel, mas eles procuravam um jeito de matá-lo. 30 Quando os irmãos souberam disso, levaram Saulo até a cidade de Cesareia e depois o mandaram para a cidade de Tarso.
31 Em toda a região da Judeia, Galileia e Samaria, a Igreja estava em paz. Ela ficava cada vez mais forte, crescia em número de pessoas com a ajuda do Espírito Santo e mostrava grande respeito pelo Senhor Jesus.
32 Pedro viajava por toda parte. Um dia foi visitar o povo de Deus que morava na cidade de Lida. 33 Encontrou ali um homem chamado Eneias, que era paralítico e fazia oito anos que não saía da cama. 34 Pedro lhe disse:
— Eneias, Jesus Cristo já curou você. Levante-se e arrume a sua cama.
Na mesma hora Eneias se levantou. 35 Então todos os moradores da cidade de Lida e da região de Sarom viram isso e se converteram ao Senhor.
36 Na cidade de Jope havia uma seguidora de Jesus chamada Tabita. (Este nome em grego é Dorcas .) Ela usava todo o seu tempo fazendo o bem e ajudando os pobres.
37 Naqueles dias Dorcas ficou doente e morreu. Lavaram o corpo dela e depois o puseram num quarto do andar de cima. 38 Jope ficava perto de Lida. Quando os seguidores de Jesus em Jope souberam que Pedro estava em Lida, enviaram dois homens para levar-lhe o seguinte recado:
— Por favor, venha depressa até Jope!
39 Então Pedro se aprontou e foi com eles. Quando chegou lá, eles o levaram para o quarto de cima. Todas as viúvas ficaram em volta dele, chorando e mostrando os vestidos e as outras roupas que Dorcas havia feito quando ainda vivia. 40 Então Pedro mandou que todos saíssem do quarto e em seguida se ajoelhou e orou. Depois virou-se para o corpo de Dorcas e disse:
— Tabita, levante-se!
Ela abriu os olhos e, quando viu Pedro, sentou-se. 41 Pedro pegou-a pela mão e ajudou-a a ficar de pé. Em seguida chamou toda a gente da igreja, inclusive as viúvas, e a entregou a eles viva.
42 As notícias a respeito disso se espalharam por toda a cidade de Jope, e muitos creram no Senhor. 43 E Pedro ficou lá muitos dias, na casa de um curtidor de couros chamado Simão.
1 Saulus aba schnaubte noh mit Drohe un Morde gege de Jinger vum Herrn un goht zum Hohenpriester
2 un bittet nen um Bref nohch Damaskus an de Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa), dmit da(er) Ahänga vum näji(naii) Wäg, Männa un Wieba, wenn na(er) sie dert fänd, gfesselt nohch Jerusalem fihrt.
3 Als sa(er) aba uf däm Wäg war un in de Nechi vu Damaskus kummt, umlaichtet nen pletzlig ä Lecht vum Himmel;
4 un er flegt uf d Bode un het ä Schtimm ghärt, de sait zue nem: Saul, Saul, was vufolgsch dü mich?
5 Er aba sait: Herr, wer bisch dü? Der sait: Ich bi Jesus, den dü vufolgsch.
6 Schtand uf un gang in de Schtadt; do wird ma dir sage, was dü doe sollsch.
7 De Männa aba, de sini Freunde ware, sin schtumm(sprachlos) do gschtande; denn sie hän zwar de Schtimm ghärt, aba sähn nemads.
8 Saulus aba richtet sich uf vum Bode; un als er sini Auge ufmacht(ufschlat), sieht da(er) nigs. Sie nähmä nen aba bi dr Hand un fihre nen nohch Damaskus;
9 un er ka dräi Däg nigs säh un ißt nit un trinkt nit.
10 S war aba ä Jinger in Damaskus mit Name Hananias; däm erschient dr Herr un sait: Hananias! Un na(er) sait: Do bi ni(i(ich)), Herr.
11 Dr Herr sait zue nem: Schtand uf un gang in de Schtroß, de di Gerade heißt, un frogt in däm Hus vum Judas nohch nem Ma mit Name Saulus vu Tarsus. Denn lueg, er bätet
12 un het in eina Erschinig ä Ma gsähne mit Name Hananias, der zue nem rikummt un d Hand uf nen legt, dmit da(er) wieda sähe ka.
13 Hananias aba git zantwort: Herr, i(ich) ha vu viele ghärt iba dän Ma, weviel Beses er d Heilige in Jerusalem adoe het;
14 un do het da(er) Vollmacht vu d Hohenpriester, alli gfangezneh, de di Name aruefe.
15 Doch dr Herr sait zue nem: Gang nur hi; denn der isch mi üsgwähltes Werkziig, daß sa(er) mi Name bringt vor Heide un vor Kenig un vor des Volk Israel.
16 Ich will lem zeigä, weviel er liede mueß wägä minem Name.
17 Un Hananias goht hi un kummt in des Hus un legt de Händ(Pfode) uf nen un sait: Lebe(Lieba) Brueda Saul, dr Herr het mi gschickt, Jesus, der dir uf däm Wäg dona erschiene isch, daß dü wieda siehsch un mit däm heilige Geischt erfillt wirsch.
18 Un gli druf flegt s vu sinene Auge we Schuppe, un er ka wieda säh; un er schtoht uf, het sich daufe lo
19 un nimmt Ässä zue sich un schtärkt sich.
20 Un drno predigt er in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) vu(iba) Jesus, daß der Gottes Bue isch.
21 Alli aba, de s ghärt hän, vuschrecke un sage: Isch des nit der, der in Jerusalem alli vunichte wot, de dän Name aruefe, un isch scha(er) nit sellewäg herkumme, daß sa(er) sie gfesselt zue d Hohenpriester fihrt?
22 Saulus aba gwinnt imma me an Kraft un trieb de Jude in d Engi, de in Damaskus husse, un bwaist, daß Jesus dr Chrischtus isch.
23 Nohch mehrere Däg aba halte de Jude Rot un bschlosse, nen umzbringe.
24 Aba s wird Saulus bekannt, daß sie nem nochschtelle. Sie hän Dag un Nacht au de Tore bwacht, um nen umzbringe.
25 Do nähmä nen sini Jinger bi Nacht un len nen in nere Kratte(Korb) d Muche nab.
26 Als sa(er) aba nohch Jerusalem kummt, vusuecht er, sich zue d Jinger zue hebe(halte); doch sie firchte sich alli vor nem un glaube nit, daß sa(er) ä Jinger wär.
27 Barnabas aba nimmt nen zue sich un fihrt nen zue d Aposchtel un vuzehlt ne, we Saulus uf däm Wäg d Herrn gsähne un daß der mit nem gschwätzt het un we na(er) in Damaskus im Name Jesus fräi predigt het.
28 Un na(er) goht bi nene in Jerusalem i un üs un predigt im Name vum Herrn fräi un offe.
29 Er schwätzt un het au gschtritte mit d griechische Jude; aba sie schtelle nem nohch, um nen umzbringe.
30 Als des de Breda erfahre, bringe sie nen nohch Cäsarea un schicke nen witer nohch Tarsus.
31 So het etze de Gmeinde Friede in ganz Judäa un Galiläa un Samarie un het sich ufbäut un läbt in dr Angscht vum Herrn un mehrt sich unda däm Baischtand vum heilige Geischt.
32 S isch bassiert aba, als Petrus iba all im Land umherzoge isch, daß sa(er) au zue d Heilige kummt, de in Lydda husste.
33 Dert findet da(er) ä Ma mit Name Äneas, sit acht Johr ans Bett bunde; der war glähmt.
34 Un Petrus sait zue nem: Äneas, Jesus Chrischtus macht di gsund; schtand uf un mach dir selba des Bett. Un gli druf schtoht er uf.
35 Do sähn nen alli, de in Lydda un in Scharon husste, un bekehre (kehre um) sich zum Herrn.
36 In Joppe war ä Jingerin mit Name Tabita, des heißt ibasetzt: Reh. De doet vieli gueti Werke un git viel Almose.
37 S isch bassiert zue dr Ziit, daß sie krank wird un schtirbt. Do wäsche sie sie un lege sie in des Obagmach.
38 Wel aba Lydda nooch bi Joppe isch, schickte de Jinger, als sie ghärt, hän daß Petrus dert war, zwei Männa zue nem un bitte nen: Säum(tredel) nit, zue uns(us) z kumme!
39 Petrus aba schtoht uf un goht mit ne. Un als er hikumme war, fihre sie nen nuf in des Obagmach, un s kumme alli Witwe zue nem, hiilä un zeigte nem de Röck un Kleida, de Tabita gmacht het, als sie noh bi nene war.
40 Un als Petrus sie alli nüstriebe het, kniet er ane, bätet un drillt sich zum Leichnam un sait: Tabita, schtand uf! Un sie schlat ihri Auge uf; un als sie Petrus sieht, het sie sich anekockt.
41 Er aba git ihr d Hand un het sie ufschtoh lo un reft d Heilige un d Witwe un schtellt sie lebändig vor sie.
42 Un des wird in ganz Joppe bekannt, un vieli kumme zum Glaube an d Herrn.
43 Un s isch bassiert, daß Petrus langi Ziit in Joppe bliebe isch bim Simon, der ä Gerber war.