1 — Meus senhores, irmãos e pais, escutem o que eu vou dizer a vocês em minha defesa!
2 Quando o ouviram falar em hebraico, eles ficaram mais quietos ainda. Então Paulo disse:
3 — Eu sou judeu, nascido em Tarso, na região da Cilícia, mas fui criado aqui em Jerusalém como aluno de Gamaliel. Fui educado muito rigorosamente dentro da lei dos nossos antepassados. Eu era muito dedicado a Deus, como todos vocês aqui também são. 4 Persegui os que seguiam este Caminho e fiz com que alguns fossem condenados à morte. Prendi homens e mulheres e os joguei na cadeia. 5 O Grande Sacerdote e todo o Conselho Superior podem provar que estou dizendo a verdade, pois eu recebi cartas deles, escritas para os irmãos judeus que moram em Damasco. E fui até lá para prender os seguidores deste Caminho e trazê-los presos com correntes a Jerusalém, a fim de serem castigados.
6 E Paulo continuou:
— Eu estava viajando, já perto de Damasco, e era mais ou menos meio-dia. De repente, uma forte luz que vinha do céu brilhou em volta de mim. 7 Eu caí no chão e ouvi uma voz que me dizia: "Saulo, Saulo, por que você me persegue?"
8 — Então eu perguntei: "Quem é o senhor?"
— "Eu sou Jesus de Nazaré, aquele que você persegue!" — respondeu ele.
9 — Os homens que viajavam comigo viram a luz, porém não ouviram a voz de quem falava comigo. 10 Eu perguntei: "Senhor, o que devo fazer?"
— E o Senhor respondeu: "Levante-se e entre na cidade de Damasco. Ali alguém vai lhe dizer tudo o que Deus quer que você faça."
11 — Aquela luz brilhante tinha me deixado cego. Por isso os meus companheiros me pegaram pela mão e me levaram até Damasco. 12 Havia ali um homem chamado Ananias. Ele era religioso, obedecia à nossa Lei, e todos os judeus que moravam em Damasco o respeitavam. 13 Esse homem veio me procurar, chegou perto de mim e disse: "Irmão Saulo, veja de novo!"
— No mesmo instante comecei a ver de novo e olhei para ele. 14 Então ele disse: "Saulo, o Deus dos nossos antepassados escolheu você para conhecer a vontade dele, para ver o seu Bom Servo e para ouvir o Servo falar com você pessoalmente. 15 Pois você será testemunha dele para dizer a todos aquilo que você tem visto e ouvido. 16 E agora não espere mais. Levante-se, peça a ajuda do Senhor e seja batizado, e os seus pecados serão perdoados."
17 E Paulo terminou, dizendo:
— Então eu voltei para Jerusalém. Quando estava orando no Templo, tive uma visão. 18 Vi o Senhor, e ele me disse: "Saia depressa de Jerusalém porque as pessoas daqui não aceitarão o que você vai dizer a meu respeito."
19 — Eu respondi: "Senhor, eles sabem muito bem que eu ia às sinagogas, e prendia os que criam em ti, e batia neles. 20 Quando estavam matando Estêvão, que falava a respeito de ti, ó Senhor, eu estava ali, concordando com aquele crime. E até tomei conta das capas dos assassinos dele."
21 — Aí o Senhor disse: "Vá, pois eu vou enviá-lo para bem longe; vou enviá-lo aos não judeus."
22 A multidão ficou ouvindo Paulo até que ele disse isso, mas aí eles começaram a gritar com toda a força:
— Matem esse homem!
— Ele não merece viver!
23 Eles gritavam, sacudiam as capas no ar e jogavam poeira para cima. 24 Então o comandante mandou que os seus soldados levassem Paulo para dentro da fortaleza. Mandou também que o chicoteassem para que ele contasse por que a multidão estava gritando contra ele. 25 Porém, quando o estavam amarrando para chicoteá-lo, Paulo perguntou ao oficial romano que estava perto dele:
— Será que vocês têm o direito de chicotear um cidadão romano, especialmente um que não foi condenado por nenhum crime?
26 Quando o oficial ouviu isso, foi falar com o comandante e disse:
— O que é que o senhor vai fazer? Aquele homem é cidadão romano!
27 Então o comandante foi falar com Paulo e perguntou:
— Me diga uma coisa: você é mesmo cidadão romano?
— Sou! — respondeu Paulo.
28 Aí o comandante disse:
— Eu também sou, e isso me custou muito dinheiro.
Paulo respondeu:
— Pois eu sou cidadão romano de nascimento.
29 Imediatamente os homens que iam chicoteá-lo recuaram. E o próprio comandante ficou com medo ao saber que Paulo era cidadão romano e ele tinha mandado amarrá-lo.
30 O comandante queria saber com certeza por que os judeus estavam acusando Paulo. Então, no dia seguinte, mandou que tirassem as correntes que o prendiam e ordenou que os chefes dos sacerdotes e todo o Conselho Superior se reunissem. Depois mandou que trouxessem Paulo e o colocassem em frente deles.
1 Ihr Männa, liebe Breda un Vädare, härt ma(mir) zue, wenn i(ich) mi etzed vor äich vuantwort.
2 Als sie aba ghärt hän , daß sa(er) uf hebräisch zue nene schwätzt, wäre sie noh schtilla. Un na(er) sait:
3 Ich bi ä jüdische Ma, uf d Welt kumme in Tarsus in Zilizie, ufgwachse aba in der Schtadt un mit alla Sorgfalt undawiese im alte Gsetz z Föß Gamaliels, un war ä Schtreba(Eifera) fir Gott, we ihr`s hiit alli sin.
4 Ich ha de näji(naii) Lehr vufolgt bis uf d Dod; i(ich) ha Männa un Wieba bunde un sie ins Gfängnis (Loch) gworfe,
5 we ma(mir) au dr Hohepriester un alli Älteschte beziige. Vu nene ha i(ich) au Brief gregt an d Breda un bin nohch Damaskus gfahre, um au de, de dert ware, gfesselt nohch Jerusalem z fihre, dmit sie bschtroft wäre.
6 S isch aba bassiert, als i(ich) derthi zeh un in de Nechi vu Damaskus kumm, do umlaichtet mi pletzlig um d Middagsziit ä großes Lecht vum Himmel.
7 Un i(ich) flegt uf d Bode un ha ä Schtimm ghärt, de sait zue ma(mir): Saul, Saul, was vufolgsch dü mich?
8 Ich gib aba zantwort: Herr, wer bisch dü? Un na(er) sait zue ma(mir): Ich bi Jesus vu Nazareth, den dü vufolgsch.
9 De aba mit ma(mir) ware, sähn zwar des Lecht, aba de Schtimm vu däm, der mit ma(mir) schwätzt, hän sie nit ghärt.
10 Ich ha aba gfrogt: Herr, was soll i(ich) doe? Un dr Herr sait zue ma(mir): Schtand uf un gang nohch Damaskus. Dert wird ma dir alles sage, was dir z doe uftrage isch.
11 Als i(ich) aba, bind vu d Herrlichkeit vu dem Lecht, nigs säh ka, wir i(ich) an d Hand vu däne, de bi ma(mir) ware gfihrt, un kummt nohch Damaskus.
12 Do war aba ä gottesfirchtige Ma, der sich an`s Gsetz hebet (haltet), mit Name Hananias, der ä guete Ruef bi alle Jude het, de dert husse.
13 Der kummt zue ma(mir), kunnt vor mi hi un sait zue ma(mir): Saul, liebe Brueda, sieh wieda. Un zue d selbe Schtund ka i(ich) nen säh.
14 Er aba sait: D Gott unsera Vädare het di üsgwählt, daß dü si Plan erkenne sollsch un d Grechte säh un de Schtimm üs sinem Mul (Gosch) härä wirsch;
15 denn dü wirsch fir nen vor alle Mensche Ziige si, was dü gsähne un ghärt hesch.
16 Un etze, uf was wardesch dü? Schtand uf un ruef si Name a un loß di daufe un dini Sinde abwäsche.
17 S isch aba bassiert, als i(ich) wieda nohch Jerusalem kumm un im Tempel bät, daß i(ich) in Vuzickig(Wahn) grot
18 un nen sieh. Do sait da(er) zue ma(mir): Los mach di schnell uf üs Jerusalem; denn di Ziignis vu ma(mir) wäre sie nit aneh.
19 Un i(ich) sag: Herr, sie wisse doch, daß i(ich) de, de an dich glaube, gfangegnumme ha un in d Synagoge (Gotteshiisa) üsbeitsche lo ha.
20 Un als des Bloet vum Stephanus, vu dinem Ziige, vuschittet wird, bin i(ich) au däbi gschtande un ha Gfalle dra ka un ha uf däne ihri Kleida ufbast, de nen umbrocht hän.
21 Un na(er) sait zue ma(mir): Gang hi; denn i(ich) will dich in d Fremdi zue d Heide schicke.
22 Sie hän nem aba zue ghärt bis zue däm Wort; dann(dnoh) brellä sie mit ihra Schtimm un refe: Wäg mit däm vu d Welt! Denn na(er) darf nimi läbä.
23 Als sie aba brellä un ihri Kleida abwerfe un Schtaub in d Luft wirble,
24 bpfiehlt dr Oberscht, nen in d Burg z fihre, un het gsait, daß ma nen üsbeitsche un vuhäre soll, um z härä, üs welem Grund sie so gege nen brellä.
25 Als ma nen aba zum Geißle feschtbindet, sait Paulus zum Hauptma, der dbischtoht: Isch`s recht bi äich, ä Mensch, der römischa Birga isch, ohni Urdeil üszbeitsche?
26 Als des dr Hauptma ghärt het, goht da(er) zum Oberscht un vuzehlt nem un sait: Was willsch dü doe? Der Mensch isch ä römischa Birga.
27 Do kummt dr Oberscht zue nem un het nen gfrogt: Sage ma(mir), bisch dü römischa Birga? Er aba sait: Häjo.
28 Do het dr Oberscht gsait: Ich ha des Birgarecht fir viel Geld kauft. Paulus aba sait: Ich aba bi scho als römischa Birga uf d Welt kumme .
29 Do druf len sie gli vu nem ab, de nen vuhäre solle. Un dr Oberscht firchtet sich, als er ghärt het, daß sa ä römische Birga isch, den er feschtbinde losse het.
30 Am nägschte Dag wot da(er) gnaua härä, wurum Paulus vu d Jude vuklagt wird. Er het nen vu d Kette lese lo un bpfiehlt d Hohenpriester un däm ganze Hohe Rot zsämmezkumme, un fihrt Paulus nab un schtellt nen vor sie.