1 Maschil. Of Asaph. Give ear, O my people, to my law; let your ears be bent down to the words of my mouth.
2 Opening my mouth I will give out a story, even the dark sayings of old times;
3 Which have come to our hearing and our knowledge, as they were given to us by our fathers.
4 We will not keep them secret from our children; we will make clear to the coming generation the praises of the Lord and his strength, and the great works of wonder which he has done.
5 He put up a witness in Jacob, and made a law in Israel; which he gave to our fathers so that they might give knowledge of them to their children;
6 So that the generation to come might have knowledge of them, even the children of the future, who would give word of them to their children;
7 So that they might put their hope in God, and not let God's works go out of their minds, but keep his laws;
8 And not be like their fathers, a stiff-necked and uncontrolled generation; a generation whose heart was hard, whose spirit was not true to God.
9 The children of Ephraim, armed with bows, were turned back on the day of the fight.
10 They were not ruled by God's word, and they would not go in the way of his law;
11 They let his works go out of their memory, and the wonders which he had made them see.
12 He did great works before the eyes of their fathers, in the land of Egypt, in the fields of Zoan.
13 The sea was cut in two so that they might go through; the waters were massed together on this side and on that.
14 In the daytime he was guiding them in the cloud, and all through the night with a light of fire.
15 The rocks of the waste land were broken by his power, and he gave them drink as out of the deep waters.
16 He made streams come out of the rock; and waters came flowing down like rivers.
17 And they went on sinning against him even more, turning away from the Most High in the waste land;
18 Testing God in their hearts, requesting meat for their desire.
19 They said bitter words against God, saying, Is God able to make ready a table in the waste land?
20 See, the rock was cut open by his power, so that the water came rushing out, and overflowing streams; is he able to give us bread? is he able to get meat for his people?
21 So these things came to the Lord's ears, and he was angry; and a fire was lighted against Jacob, and wrath came up against Israel;
22 Because they had no faith in God, and no hope in his salvation.
23 And he gave orders to the clouds on high, and the doors of heaven were open;
24 And he sent down manna like rain for their food, and gave them the grain of heaven.
25 Man took part in the food of strong ones; he sent them meat in full measure.
26 He sent an east wind from heaven, driving on the south wind by his power.
27 He sent down meat on them like dust, and feathered birds like the sand of the sea,
28 And he let it come down into their resting-place, round about their tents.
29 So they had food and were full; for he gave them their desire;
30 But they were not turned from their desires; and while the food was still in their mouths,
31 The wrath of God came on them, and put to death the fattest of them, and put an end to the young men of Israel.
32 For all this they went on sinning even more, and had no faith in his great wonders.
33 So their days were wasted like a breath, and their years in trouble.
34 When he sent death on them, then they made search for him; turning to him and looking for him with care;
35 In the memory that God was their Rock, and the Most High God their saviour.
36 But their lips were false to him, and their tongues were untrue to him;
37 And their hearts were not right with him, and they did not keep their agreement with him.
38 But he, being full of pity, has forgiveness for sin, and does not put an end to man: frequently turning back his wrath, and not being violently angry.
39 So he kept in mind that they were only flesh; a breath which is quickly gone, and will not come again.
40 How frequently did they go against him in the waste land, and give him cause for grief in the dry places!
41 Again they put God to the test, and gave pain to the Holy One of Israel.
42 They did not keep in mind the work of his hand, or the day when he took them from the power of their haters;
43 How he had done his signs in Egypt, and his wonders in the field of Zoan;
44 So that their rivers were turned to blood, and they were not able to get drink from their streams.
45 He sent different sorts of flies among them, poisoning their flesh; and frogs for their destruction.
46 He gave the increase of their fields to worms, the fruits of their industry to the locusts.
47 He sent ice for the destruction of their vines; their trees were damaged by the bitter cold.
48 Ice was rained down on their cattle; thunderstorms sent destruction among the flocks.
49 He sent on them the heat of his wrath, his bitter disgust, letting loose evil angels among them.
50 He let his wrath have its way; he did not keep back their soul from death, but gave their life to disease.
51 He gave to destruction all the first sons of Egypt; the first-fruits of their strength in the tents of Ham;
52 But he took his people out like sheep, guiding them in the waste land like a flock.
53 He took them on safely so that they had no fear; but their haters were covered by the sea.
54 And he was their guide to his holy land, even to the mountain, which his right hand had made his;
55 Driving out nations before them, marking out the line of their heritage, and giving the people of Israel their tents for a resting-place.
56 But they were bitter against the Most High God, testing him, and not keeping his laws;
57 Their hearts were turned back and untrue like their fathers; they were turned to one side like a twisted bow.
58 They made him angry with their high places; moving him to wrath with their images.
59 When this came to God's ears he was very angry, and gave up Israel completely;
60 So that he went away from the holy place in Shiloh, the tent which he had put among men;
61 And he let his strength be taken prisoner, and gave his glory into the hands of his hater.
62 He gave his people up to the sword, and was angry with his heritage.
63 Their young men were burned in the fire; and their virgins were not praised in the bride-song.
64 Their priests were put to death by the sword, and their widows made no weeping for them.
65 Then was the Lord like one awaking from sleep, and like a strong man crying out because of wine.
66 His haters were turned back by his blows and shamed for ever.
67 And he put the tent of Joseph on one side, and took not the tribe of Ephraim;
68 But he took the tribe of Judah for himself, and the mountain of Zion, in which he had pleasure.
69 And he made his holy place like the high heaven, like the earth which is fixed by him for ever.
70 He took David to be his servant, taking him from the place of the flocks;
71 From looking after the sheep which were giving milk, he took him to give food to Jacob his people, and to Israel his heritage.
72 So he gave them food with an upright heart, guiding them by the wisdom of his hands.
1 Een onderwijzing van Asaf. O mijn volk! neem mijn leer ter oren; neigt ulieder oor tot de redenen mijns monds.
2 Ik zal mijn mond opendoen met spreuken; ik zal verborgenheden overvloediglijk uitstorten, van ouds her;
3 Die wij gehoord hebben en weten ze, en onze vaders ons verteld hebben.
4 Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, voor het navolgende geslacht, vertellende de loffelijkheden des HEEREN, en Zijn sterkheid, en Zijn wonderen, die Hij gedaan heeft.
5 Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, en een wet gesteld in Israel; die Hij onzen vaderen geboden heeft, dat zij ze hun kinderen zouden bekend maken;
6 Opdat het navolgende geslacht die weten zou, de kinderen, die geboren zouden worden; en zouden opstaan, en vertellen ze hun kinderen;
7 En dat zij hun hoop op God zouden stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren;
8 En dat zij niet zouden worden gelijk hun vaders, een wederhorig en wederspannig geslacht; een geslacht, dat zijn hart niet richtte, en welks geest niet getrouw was met God.
9 (De kinderen van Efraim, gewapende boogschutters, keerden om ten dage des strijds.)
10 Zij hielden Gods verbond niet, en weigerden te wandelen in Zijn wet.
11 En zij vergaten Zijn daden, en Zijn wonderen, die Hij hun had doen zien.
12 Voor hun vaderen had Hij wonder gedaan, in Egypteland, in het veld van Zoan.
13 Hij kliefde de zee, en deed er hen doorgaan; en de wateren deed Hij staan als een hoop.
14 En Hij leidde hen des daags met een wolk, en den gansen nacht met een licht des vuurs.
15 Hij kliefde de rotsstenen in de woestijn, en drenkte hen overvloedig, als uit afgronden.
16 Want Hij bracht stromen voort uit de steenrots, en deed de wateren afdalen als rivieren.
17 Nog voeren zij wijders voort tegen Hem te zondigen, verbitterende den Allerhoogste in de dorre wildernis.
18 En zij verzochten God in hun hart, begerende spijs naar hun lust.
19 En zij spraken tegen God, zij zeiden: Zou God een tafel kunnen toerichten in de woestijn?
20 Ziet, Hij heeft den rotssteen geslagen, dat er wateren uitvloeiden, en beken overvloediglijk uitbraken, zou Hij ook brood kunnen geven? Zou Hij Zijn volke vlees toebereiden?
21 Daarom hoorde de HEERE, en werd verbolgen; en een vuur werd ontstoken tegen Jakob, en toorn ging ook op tegen Israel;
22 Omdat zij in God niet geloofden, en op Zijn heil niet vertrouwden.
23 Daar Hij den wolken van boven gebood, en de deuren des hemels opende;
24 En regende op hen het Man om te eten, en gaf hun hemels koren.
25 Een iegelijk at het brood der Machtigen; Hij zond hun teerkost tot verzadiging.
26 Hij dreef den oostenwind voort in den hemel, en voerde den zuidenwind aan door Zijn sterkte;
27 En regende op hen vlees als stof, en gevleugeld gevogelte als zand der zeeen;
28 En deed het vallen in het midden zijns legers, rondom zijn woningen.
29 Toen aten zij, en werden zeer zat; zodat Hij hun hun lust toebracht.
30 Zij waren nog niet vervreemd van hun lust; hun spijs was nog in hun mond,
31 Als Gods toorn tegen hen opging, dat Hij van hun vetsten doodde, en de uitgelezenen van Israel nedervelde.
32 Boven dit alles zondigden zij nog, en geloofden niet, door Zijn wonderen.
33 Dies deed Hij hun dagen vergaan in ijdelheid, en hun jaren in verschrikking.
34 Als Hij hen doodde, zo vraagden zij naar Hem, en keerden weder, en zochten God vroeg;
35 En gedachten, dat God hun Rotssteen was, en God, de Allerhoogste, hun Verlosser.
36 En zij vleiden Hem met hun mond, en logen Hem met hun tong.
37 Want hun hart was niet recht met Hem, en zij waren niet getrouw in Zijn verbond.
38 Doch Hij, barmhartig zijnde, verzoende de ongerechtigheid, en verdierf hen niet; maar wendde dikwijls Zijn toorn af, en wekte Zijn ganse grimmigheid niet op.
39 En Hij dacht, dat zij vlees waren, een wind, die henengaat en niet wederkeert.
40 Hoe dikwijls verbitterden zij Hem in de woestijn, deden Hem smart aan in de wildernis!
41 Want zij kwamen alweder, en verzochten God, en stelden den Heilige Israels een perk.
42 Zij dachten niet aan Zijn hand, aan den dag, toen Hij hen van den wederpartijder verloste;
43 Hoe Hij Zijn tekenen stelde in Egypte, en Zijn wonderheden in het veld van Zoan;
44 En hun vloeden in bloed veranderde, en hun stromen, opdat zij niet zouden drinken.
45 Hij zond een vermenging van ongedierte onder hen, dat hen verteerde, en vorsen, die hen verdierven.
46 En Hij gaf hun gewas den kruidworm, en hun arbeid den sprinkhaan.
47 Hij doodde hun wijnstok door den hagel, en hun wilde vijgebomen door vurigen hagelsteen.
48 Ook gaf Hij hun vee den hagel over, en hun beesten aan de vurige kolen.
49 Hij zond onder hen de hittigheid Zijns toorns, verbolgenheid, en verstoordheid, en benauwdheid, met uitzending der boden van veel kwaads.
50 Hij woog een pad voor Zijn toorn; Hij onttrok hun ziel niet van den dood; en hun gedierte gaf Hij aan de pestilentie over.
51 En Hij sloeg al het eerstgeborene in Egypte, het beginsel der krachten in de tenten van Cham.
52 En Hij voerde Zijn volk als schapen, en leidde hen, als een kudde, in de woestijn.
53 Ja, Hij leidde hen zeker, zodat zij niet vreesden; want de zee had hun vijanden overdekt.
54 En Hij bracht hen tot de landpale Zijner heiligheid, tot dezen berg, dien Zijn rechterhand verkregen heeft.
55 En Hij verdreef voor hun aangezicht de heidenen, en deed hen vallen in het snoer hunner erfenis, en deed de stammen Israels in hun tenten wonen.
56 Maar zij verzochten en verbitterden God, den Allerhoogste, en onderhielden Zijn getuigenissen niet.
57 En zij weken terug, en handelden trouwelooslijk, gelijk hun vaders; zij zijn omgekeerd, als een bedriegelijke boog.
58 En zij verwekten Hem tot toorn door hun hoogten, en verwekten Hem tot ijver door hun gesneden beelden.
59 God hoorde het en werd verbolgen, en versmaadde Israel zeer.
60 Dies verliet Hij den tabernakel te Silo, de tent, die Hij tot een woning gesteld had onder de mensen.
61 En Hij gaf Zijn sterkte in de gevangenis, en Zijn heerlijkheid in de hand des wederpartijders.
62 En Hij leverde Zijn volk over ten zwaarde, en werd verbolgen tegen Zijn erfenis.
63 Het vuur verteerde hun jongelingen, en hun jonge dochters werden niet geprezen.
64 Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.
65 Toen ontwaakte de Heere, als een slapende, als een held, die juicht van den wijn.
66 En Hij sloeg Zijn wederpartijders aan het achterste; Hij deed hun eeuwige smaadheid aan.
67 Doch Hij verwierp de tent van Jozef, en den stam van Efraim verkoos Hij niet.
68 Maar Hij verkoos den stam van Juda, den berg Sion, dien Hij liefhad.
69 En Hij bouwde Zijn heiligdom als hoogten, als de aarde, die Hij gegrond heeft in eeuwigheid.
70 En Hij verkoos Zijn knecht David, en nam hem van de schaapskooien;
71 Van achter de zogende schapen deed Hij hem komen, om te weiden Jakob, Zijn volk, en Israel, Zijn erfenis.
72 Ook heeft hij hen geweid naar de oprechtheid zijns harten, en heeft hen geleid met een zeer verstandig beleid zijner handen.