1 Por sua vez Jacob, com todos os seus, também partiu para continuar a viagem. Os anjos de Deus vieram-lhe ao encontro. Quando os viu, Jacob exclamou: Isto aqui é mesmo uma terra de Deus! Por isso chamou àquele sítio Maanaim.

3 Jacob decidiu enviar mensageiros à frente ter com Esaú, o seu irmão, a Edom, na terra de Seir, com esta mensagem: Saudações de Jacob. Tenho estado a viver com o nosso tio Labão até há pouco tempo, e agora tenho muitos animais - bois, jumentos, ovelhas - e muita criadagem, tanto homens como mulheres. Envio-te estes mensageiros para te informar da minha vinda, esperando poder contar com a tua amizade.

6 Os mensageiros voltaram com a notícia de que Esaú estava a caminho para se encontrar com Jacob, acompanhado dum exército de quatrocentos homens!

7 Jacob ficou cheio de medo e angustiado. Assim, repartiu a gente toda que vinha consigo, tal como os rebanhos e os animais, em dois grupos; porque pensou que se Esaú atacasse um dos grupos talvez o outro conseguisse escapar.

9 E orou desta maneira: Ó Deus do meu avô Abraão e Deus do meu pai Isaque, ó Senhor que me disseste tu mesmo para voltar à terra dos meus parentes e me garantiste que me farias bem, realmente eu não sou digno nem da mais pequena das bênçãos que me tens dado repetidamente, conforme aliás as tuas promessas. Porque quando deixei a minha casa e atravessei este rio Jordão, nada tinha de meu, excepto um simples cajado! E agora tenho aqui à minha responsabilidade estes dois grandes grupos.

11 Peço-te portanto, Senhor, que me protejas agora das mãos destruidoras do meu irmão Esaú, pois estou com muito medo de que nos venha matar, a mim e a estas mães mais os seus filhos. Tu prometeste-me fazer-me bem e multiplicar os meus descendentes de forma a tornarem-se tão numerosos como os grãos de areia das praias, que são incontáveis!

13 Jacob passou ali aquela noite e preparou um presente para o seu irmão Esaú, que consistia no seguinte: 200 cabras, 20 bodes, 200 ovelhas, 20 carneiros, 30 camelos de leite, com as suas crias, 40 vacas, 10 bois, 20 jumentas, 10 jumentinhos.

16 E deu instruções aos criados para passarem adiante, mantendo separado cada grupo de animais, com uma certa distância entre cada um.

17 Ao que conduzia o primeiro grupo mandou que, quando encontrasse Esaú e este lhe perguntasse: De quem são estes animais? Para onde vais tu? Para quem estás a trabalhar?, devia responder: Estes animais são de Jacob, que está às tuas ordens. São um presente que te envia a ti, Esaú, com todo o respeito e submissão. Ele próprio vem aí atrás de nós.

19 Estas mesmas instruções deu Jacob a cada um dos responsáveis pelos vários grupos de animais. A estratégia de Jacob era de apaziguar o irmão com presentes vários, antes de se encontrar com ele cara a cara. Talvez, esperava ele, fique assim nosso amigo. Dessa forma os presentes foram passando à sua frente. Contudo resolveu ficar ainda aquela noite no acampamento.

22 Durante a noite levantou-se, pegou nas suas duas mulheres com as respectivas criadas, e nos onze filhos, e fê-los atravessar o rio Jordão com todos os seus bens, num sítio por onde se podia passar a pé chamado Jaboque.

24 Depois ficou sozinho no acampamento. E um Homem lutou com ele até pelo amanhecer. Quando esse homem viu que não ganharia o combate, tocou na anca de Jacob, deslocando-lhe a juntura da coxa, e disse-lhe: Deixa-me ir embora, porque já está a amanhecer.Mas Jacob exigiu: Não te deixarei enquanto não me abençoares!

27 Qual é o teu nome?, perguntou-lhe o homem.Jacob.

28 Não serás mais Jacob, mas antes Israel . Porque, sendo que te mostraste forte enfrentando Deus, assim também serás capaz de prevalecer enfrentando os homens.

29 Agora diz-me tu qual é o teu nome!, perguntou Jacob por sua vez.Não. Não tens que saber qual é o meu nome. E abençoou-o ali mesmo.

30 Jacob chamou àquele lugar Peniel , porque disse: Vi Deus cara a cara, com os meus próprios olhos, e contudo não morri!

31 Entretanto o Sol já se levantava quando partiu enfim dali. E ia coxeando. (É por isso que o povo de Israel ainda hoje não come o nervo que faz a juntura com a coxa.)

1 Mutta Jaakob kulki tietänsä; ja Jumalan enkeleitä tuli häntä vastaan.

3 Sitten Jaakob lähetti sanansaattajat edellään veljensä Eesaun luo Seirin maahan, Edomin alueelle.

7 Silloin valtasi Jaakobin suuri pelko ja ahdistus. Ja hän jakoi väen, joka oli hänen kanssansa, ja pikkukarjan ja raavaskarjan ja kamelit kahteen joukkoon.

10 Minä olen liian halpa kaikkeen siihen armoon ja kaikkeen siihen uskollisuuteen, jota sinä olet palvelijallesi osoittanut; sillä ainoastaan sauva kädessäni minä kuljin tämän Jordanin yli, ja nyt on minulle karttunut kaksi joukkoa.

11 Pelasta minut veljeni Eesaun käsistä, sillä minä pelkään, että hän tulee ja tuhoaa minut ynnä äidit lapsineen.

13 Ja hän jäi siihen siksi yöksi. Sitten hän erotti omaisuudestaan lahjaksi veljelleen Eesaulle

14 kaksisataa vuohta ja kaksikymmentä vuohipukkia, kaksisataa uuhta ja kaksikymmentä oinasta,

15 kolmekymmentä imettävää kamelia varsoinensa, neljäkymmentä lehmää ja kymmenen härkää, kaksikymmentä aasintammaa ja kymmenen aasia.

21 Niin lahja kulki hänen edellänsä, mutta itse hän jäi siksi yöksi leiriin.

22 Mutta yöllä hän nousi, otti molemmat vaimonsa ja molemmat orjattarensa ja yksitoista lastansa ja meni kahlauspaikasta Jabbokin yli.

23 Ja hän otti heidät ja vei heidät joen yli ja vei sen yli kaiken, mitä hänellä oli.

24 Ja Jaakob jäi yksinänsä toiselle puolelle. Silloin painiskeli hänen kanssaan muuan mies päivän koittoon saakka.

25 Ja kun mies huomasi, ettei hän häntä voittanut, iski hän häntä lonkkaluuhun, niin että Jaakobin lonkka nyrjähti hänen painiskellessaan hänen kanssaan.

31 Ja kun hän oli kulkenut Penuelin ohitse, nousi aurinko; mutta hän ontui lonkkaansa.

32 Sentähden israelilaiset eivät vielä tänäkään päivänä syö reisijännettä, joka kulkee lonkkaluun yli; sillä hän iski Jaakobia lonkkaluuhun, reisijänteen kohdalle.