1 O Senhor disse a Abrão: Deixa a tua terra e a tua família, o teu povo, e vai para a terra onde eu te levar. Farei que sejas pai de uma grande nação. Abençoar-te-ei e tornarei o teu nome famoso. E tu próprio serás uma bênção para muitos outros.
3 Abençoarei todos os que te fizerem bem; mas amaldiçoarei os que te fizerem mal. E por teu intermédio serão abençoados todos os povos da Terra.
4 E assim foi que Abrão partiu, como o Senhor lhe tinha mandado. E Lot foi também com ele. Tinha então Abrão 75 anos. E na companhia da sua mulher Sarai e de Lot, seu sobrinho, com tudo o que tinham, gado e criados que obtiveram em Harã, chegaram a Canaã. Lá vieram até um lugar perto de Siquem, e acamparam junto dum carvalho em Moré. Eram os cananeus quem habitava aquela área.
7 Então o Senhor apareceu a Abrão e disse-lhe: Darei esta terra aos teus descendentes. E Abrão construiu ali um altar para comemorar a visita que o Senhor lhe fizera.
8 Depois deixou aquele lugar e viajou mais para o sul, para uma terra montanhosa, entre Betel a ocidente e Ai a oriente. Parou aí, levantou outro altar ao Senhor e orou-lhe. Continuou depois lentamente a deslocar-se em direcção do sul, para o Negueve, parando frequentemente.
10 Por essa altura havia uma fome terrível naquela zona; então Abrão desceu ao Egipto. Ao aproximar-se dessa nova terra, pediu a Sarai, a sua mulher, que dissesse às pessoas que era sua irmã. Tu és muito bonita, disse-lhe, e quando os egípcios te virem, calculando que és a minha mulher, matar-me-ão para te ter a ti. Mas se disseres que és a minha irmã, tratar-me-ão bem por interesse por ti, e a minha vida será poupada.
14 Com efeito, quando chegaram ao Egipto, toda a gente começou a falar na beleza dela.
15 As pessoas da corte do rei - do Faraó - foram gabá-la diante dele, e o Faraó mandou instalá-la no seu palácio. Ao mesmo tempo, por amor dela, fez muito bem a Abrão, dando-lhe presentes ricos como gado, animais de carga, e homens e mulheres como criados.
17 No entanto o Senhor mandou umas pragas terríveis que caíram sobre Faraó e os que viviam com ele por causa de Sarai estar ali a viver. Foi então que Faraó mandou chamar Abrão e o acusou severamente : Que é isto que me fizeste? Porque não me disseste logo que era tua mulher? Porque é que me ias deixar casar com ela dizendo que era a tua irmã? Pega nela e vai-te daqui!
20 E mandou-o embora do país, sob escolta de soldados que os acompanharam, a ele, a Sarai, e a todos e tudo quanto tinham.
2 Niin minä teen sinusta suuren kansan, siunaan sinut ja teen sinun nimesi suureksi, ja sinä olet tuleva siunaukseksi.
4 Niin Abram lähti, niinkuin Herra oli hänelle puhunut, ja Loot meni hänen kanssansa. Abram oli Harranista lähtiessänsä seitsemänkymmenen viiden vuoden vanha.
5 Ja Abram otti vaimonsa Saarain ja veljensä pojan Lootin sekä kaiken omaisuuden, jonka he olivat koonneet, ja ne palvelijat, jotka he olivat hankkineet Harranissa, ja he lähtivät menemään Kanaanin maahan. Ja he tulivat Kanaanin maahan.
6 Ja Abram kulki maan läpi aina Sikemin paikkakunnalle, Mooren tammelle asti. Ja siihen aikaan kanaanilaiset asuivat siinä maassa.
8 Sieltä hän siirtyi edemmäksi vuoristoon, itään päin Beetelistä, ja pystytti telttansa, niin että Beetel oli lännessä ja Ai idässä, ja hän rakensi sinne alttarin Herralle ja huusi avuksi Herran nimeä.
9 Ja sieltä Abram lähti ja vaelsi yhä edemmäksi Etelämaahan päin.
10 Niin tuli nälänhätä maahan, ja Abram meni Egyptiin, asuakseen siellä jonkun aikaa, sillä nälänhätä maassa oli kova.
12 Kun egyptiläiset saavat nähdä sinut, niin he sanovat: 'Hän on hänen vaimonsa', ja tappavat minut, mutta antavat sinun elää.
14 Kun Abram tuli Egyptiin, näkivät egyptiläiset, että Saarai oli hyvin kaunis nainen.
15 Ja kun faraon ruhtinaat olivat nähneet hänet, ylistelivät he häntä faraolle; ja vaimo vietiin faraon hoviin.
16 Ja Abramia hän kohteli hyvin hänen tähtensä. Ja hän sai pikkukarjaa, raavaskarjaa ja aaseja, palvelijoita ja palvelijattaria, aasintammoja ja kameleja.
17 Mutta Herra antoi kovien vitsausten kohdata faraota ja hänen hoviansa Saarain, Abramin vaimon, tähden.
20 Ja farao antoi hänestä käskyn miehillensä, että he saattaisivat hänet pois, hänet ja hänen vaimonsa sekä kaiken, mitä hänellä oli.