1 Então José não se pôde conter mais e mandou: Saiam todos! As pessoas que estavam ali a ver a cena retiraram-se, ficando ele sozinho com os irmãos. Depois começou a chorar, mas com tal emoção e intensidade que todos no palácio se deram conta disso, tendo a notícia chegado depressa aos ouvi-dos de Faraó.
3 Eu sou José! Então meu pai ainda está vivo? Os irmãos, apanhados de surpresa, estavam de tal maneira espantados que não podiam proferir uma palavra!
4 Cheguem-se cá! Os outros aproximaram-se. E ele repetiu: Eu sou José, o vosso irmão, que vocês venderam para o Egipto. Mas não se aflijam por causa disso que me fizeram, porque afinal foi Deus quem o planeou para que vocês todos pudessem continuar com vida. Esta fome, que já dura há dois anos, vai prolongar-se ainda por mais cinco, durante os quais não servirá de nada lavrar a terra; não haverá colheitas de espécie alguma. E Deus mandou-me para aqui para vos conservar com vida, assim como à vossa descendência. É uma grande salvação que ele vos dá. Sim, com efeito foi Deus mesmo quem me mandou para cá, e não vocês. Por isso me pôs como conselheiro de Faraó, governador de toda esta nação, chefe sobre toda a terra do Egipto.
9 E agora vão, vão depressa ter com meu pai. Comuniquem-lhe que o seu filho José lhe manda dizer que é governador de toda a terra do Egipto e que lhe pede que venha depressa ter com ele! Ficará a viver na fértil terra de Gosen e viverá assim perto de mim com os seus filhos, os seus netos, com os rebanhos, o gado e tudo o que tem. Tomarei ao meu cuidado o seu sustento durante os cinco anos que ainda restam de fome. Doutra forma morrerão na miséria, ele e todos os seus.
12 Vocês são testemunhas de todas estas promessas que acabo de fazer; vocês e o meu irmão Benjamim bem ouviram tudo o que eu disse. Contem igualmente ao meu pai a alta posição que aqui tenho no Egipto, como tudo e todos dependem de mim, e tragam-no para cá depressa.
14 Então chorando de alegria abraçou-se a Benjamim e este chorou também com ele. E fez o mesmo com os outros irmãos, ficando ali a falar com eles.
16 Faraó rapidamente teve conhecimento do que se passava: Chegaram os irmãos de José, foram-lhe dizer. E toda a gente ficou muito satisfeita com aquilo, tanto o rei como os seus súbditos.
17 Faraó mandou dizer a José: Diz aos teus irmãos que carreguem os animais, que regressem à tua terra, que tragam o pai assim como as suas famílias e que venham viver para cá. E frisou: O rei vos dará o melhor solo do território do Egipto e comereis o que há de melhor no país. Diz igualmente aos teus irmãos que levem já daqui carros do Egipto para poderem transportar para cá as mulheres, os filhos e o vosso pai. Não se preocupem quanto àquilo que tenham de deixar na vossa terra porque o melhor que há por cá será vosso.
21 Assim José deu-lhes carros, tal como o rei mandara, e provisões para a viagem; deu-lhes também roupas novas. Mas a Benjamim, em especial, deu-lhe cinco mudas de roupa e trezentas peças de prata. Ao pai mandou jumentos carregados de belos presentes do Egipto, e de toda a espécie de alimentos para terem durante a viagem. E mandou-os embora. Sobretudo não discutam durante o caminho!, avisou-os à despedida.
25 E chegaram, vindos do Egipto, à terra de Canaã, à casa do seu pai Jacob.
26 José está vivo!, gritaram-lhe logo à chegada. É ele que é o governador de toda a terra do Egipto! Mas Jacob não reagiu, porque já não acreditava neles; o seu coração tinha perdido a sensibilidade. Mas quando começaram a dar-lhe conta de tudo o que José lhe mandava dizer, quando viu os carros e todos os carregamentos com os alimentos e com o que José lhe enviava, o seu espírito reviveu e disse: Ah, sim. Agora acredito. O meu filho José está vivo, e poderei vê-lo ainda antes de morrer!
2 Ja hän purskahti ääneensä itkemään, niin että egyptiläiset ja faraon hoviväki sen kuulivat.
5 Mutta älkää nyt olko murheissanne älkääkä pahoitelko sitä, että olette myyneet minut tänne, sillä Jumala on minut lähettänyt teidän edellänne pitääkseen teidät hengissä.
6 Kaksi vuotta on nyt nälänhätä ollut maassa, ja vielä on jäljellä viisi vuotta, joina ei kynnetä eikä eloa korjata.
7 Niin Jumala lähetti minut teidän edellänne säilyttääkseen teille jälkeläisiä maan päällä ja pitääkseen teidät hengissä, pelastukseksi monille.
8 Ette siis te ole lähettäneet minua tänne, vaan Jumala; hän asetti minut faraon neuvonantajaksi ja koko hänen hovinsa herraksi ja koko Egyptin maan valtiaaksi.
9 Menkää, rientäkää minun isäni tykö ja sanokaa hänelle: 'Näin sanoo poikasi Joosef: Jumala on asettanut minut koko Egyptin herraksi, tule luokseni, älä viivyttele!
10 Sinä saat asettua Goosenin maakuntaan ja olla minun läheisyydessäni, sinä ja sinun lapsesi ja lastesi lapset, pikkukarjasi ja raavaskarjasi, kaikki, mitä sinulla on.
11 Minä elätän sinua siellä-vielä on näet viisi nälkävuotta-niin ettet sinä eikä sinun perheesi eikä kukaan omaisistasi ole sortuva puutteeseen.'
12 Te näette omin silmin, ja myöskin veljeni Benjamin näkee, että minä itse teille puhun.
14 Ja hän lankesi veljensä Benjaminin kaulaan ja itki, ja myöskin Benjamin itki hänen kaulassaan.
15 Ja hän suuteli kaikkia veljiään ja itki heidän rinnoillaan. Senjälkeen hänen veljensä puhelivat hänen kanssaan.
16 Kun sanoma siitä, että Joosefin veljet olivat saapuneet, kuului faraon hoviin, oli se faraon ja kaikkien hänen palvelijainsa mieleen.
18 ottakaa isänne ja perheenne ja tulkaa minun luokseni, niin minä annan teille parasta, mitä Egyptissä on, ja te saatte syödä maan lihavuudesta'.
19 Ja näin sinun on käskettävä heitä: 'Tehkää näin: ottakaa itsellenne vaunuja Egyptin maasta lapsianne ja vaimojanne varten ja tuokaa isänne ja tulkaa.
21 Israelin pojat tekivät niin, ja Joosef antoi heille vaunuja faraon käskyn mukaan sekä evästä matkaa varten.
22 Hän antoi kullekin heistä juhlapuvun, mutta Benjaminille hän antoi kolmesataa hopeasekeliä sekä viisi juhlapukua.
23 Samoin hän lähetti isälleen lahjaksi kymmenen aasia, jotka olivat kuormitetut Egyptin parhaimmilla tavaroilla, ja kymmenen aasintammaa, jotka kantoivat viljaa ja leipää sekä eväitä hänen isälleen matkaa varten.
25 Niin he lähtivät Egyptistä ja tulivat isänsä Jaakobin luo Kanaanin maahan.
27 Niin he kertoivat hänelle kaiken, mitä Joosef oli heille puhunut. Ja kun hän näki vaunut, jotka Joosef oli lähettänyt häntä tuomaan, niin elpyi heidän isänsä Jaakobin henki.