A ovelha perdida

1 Certa ocasião, muitos cobradores de impostos e outras pessoas de má fama chegaram perto de Jesus para o ouvir. 2 Os fariseus e os mestres da Lei criticavam Jesus, dizendo:

— Este homem se mistura com gente de má fama e toma refeições com eles.

3 Então Jesus contou esta parábola:

4 — Se algum de vocês tem cem ovelhas e perde uma, por acaso não vai procurá-la? Assim, deixa no campo as outras noventa e nove e vai procurar a ovelha perdida até achá-la. 5 Quando a encontra, fica muito contente e volta com ela nos ombros. 6 Chegando à sua casa, chama os amigos e vizinhos e diz: "Alegrem-se comigo porque achei a minha ovelha perdida."

7 — Pois eu lhes digo que assim também vai haver mais alegria no céu por um pecador que se arrepende dos seus pecados do que por noventa e nove pessoas boas que não precisam se arrepender.

A moeda perdida

8 Jesus continuou:

— Se uma mulher que tem dez moedas de prata perder uma, vai procurá-la, não é? Ela acende uma lamparina, varre a casa e procura com muito cuidado até achá-la. 9 E, quando a encontra, convida as amigas e vizinhas e diz: "Alegrem-se comigo porque achei a minha moeda perdida."

10 — Pois eu digo a vocês que assim também os anjos de Deus se alegrarão por causa de um pecador que se arrepende dos seus pecados.

A parábola do filho perdido

11 E Jesus disse ainda:

— Um homem tinha dois filhos. 12 Certo dia o mais moço disse ao pai: "Pai, quero que o senhor me dê agora a minha parte da herança."

— E o pai repartiu os bens entre os dois. 13 Poucos dias depois, o filho mais moço ajuntou tudo o que era seu e partiu para um país que ficava muito longe. Ali viveu uma vida cheia de pecado e desperdiçou tudo o que tinha.

14 — O rapaz já havia gastado tudo, quando houve uma grande fome naquele país, e ele começou a passar necessidade. 15 Então procurou um dos moradores daquela terra e pediu ajuda. Este o mandou para a sua fazenda a fim de tratar dos porcos. 16 Ali, com fome, ele tinha vontade de comer o que os porcos comiam, mas ninguém lhe dava nada. 17 Caindo em si, ele pensou: "Quantos trabalhadores do meu pai têm comida de sobra, e eu estou aqui morrendo de fome! 18 Vou voltar para a casa do meu pai e dizer: ‘Pai, pequei contra Deus e contra o senhor 19 e não mereço mais ser chamado de seu filho. Me aceite como um dos seus trabalhadores.’ " 20 Então saiu dali e voltou para a casa do pai.

— Quando o rapaz ainda estava longe de casa, o pai o avistou. E, com muita pena do filho, correu, e o abraçou, e beijou. 21 E o filho disse: "Pai, pequei contra Deus e contra o senhor e não mereço mais ser chamado de seu filho!"

22 — Mas o pai ordenou aos empregados: "Depressa! Tragam a melhor roupa e vistam nele. Ponham um anel no dedo dele e sandálias nos seus pés. 23 Também tragam e matem o bezerro gordo. Vamos começar a festejar 24 porque este meu filho estava morto e viveu de novo; estava perdido e foi achado."

— E começaram a festa.

25 — Enquanto isso, o filho mais velho estava no campo. Quando ele voltou e chegou perto da casa, ouviu a música e o barulho da dança. 26 Então chamou um empregado e perguntou: "O que é que está acontecendo?"

27 — O empregado respondeu: "O seu irmão voltou para casa vivo e com saúde. Por isso o seu pai mandou matar o bezerro gordo."

28 — O filho mais velho ficou zangado e não quis entrar. Então o pai veio para fora e insistiu com ele para que entrasse. 29 Mas ele respondeu: "Faz tantos anos que trabalho como um escravo para o senhor e nunca desobedeci a uma ordem sua. Mesmo assim o senhor nunca me deu nem ao menos um cabrito para eu fazer uma festa com os meus amigos. 30 Porém esse seu filho desperdiçou tudo o que era do senhor, gastando dinheiro com prostitutas. E agora ele volta, e o senhor manda matar o bezerro gordo!"

31 — Então o pai respondeu: "Meu filho, você está sempre comigo, e tudo o que é meu é seu. 32 Mas era preciso fazer esta festa para mostrar a nossa alegria. Pois este seu irmão estava morto e viveu de novo; estava perdido e foi achado."

1 S kumme zue nem aba Zöllna un Sinda, um nen z häre.

2 Un d Pharisäer un Schriftglehrti hän gschtängert un sage: Der nimmt de Sinda a un ißt mit tene.

3 Er sait aba zue nene des Glichnis:

4 Wela Mensch isch unda äich, der hundat Schof het un, wenn er eins vu nene vuliert, nit de nineninzig in dr Wüschte lost un goht däm vulorene nohch, bis er's findet?

5 Un wenn er's gfunde het, so legt er sich's uf d Schulta volla Fräid(Freud).

6 Un wenn er heimkummt, rueft er sini Freunde un Nochbere un sait zue nene: Fräie(Freuet) äich mit ma(mir); denn i(ich) ha mi Schof gfunde, des vulore war.

7 Ich sag äich: So wird au Fräid(Freud) im Himmel si iba ei Sinda, der Buße doet, me als iba nineninzig Grechti, de d Buße nit bruche.

8 Odr wel Wieb, de zehn Silbagrosche het un einä dvu vuliert, zindet nit ä Lecht a un kehrt s Hus un suecht mit Fließ, bis sie nen findet?

9 Un wenn sie nen gfunde het, rueft sie ihri Freundinne un Nochbare un sait: Fräie(Freuet) äich mit ma(mir); denn i(ich) ha mi Silbagrosche gfunde, den i(ich) vulore ha.

10 So, sag i(ich) äich, wird Fräid(Freud) si vor d Engel Gottes iba ei Sinda, der Buße doet.

11 Un na(er) sait: Ä Ma het zwei Buebä.

12 Un dr jingere vu nene sait zum Vada (Babbe): Gib ma(mir), Vada (Babbe), des Erbdeil, des ma(mir) zueschtoht. Un na(er) deilt Hab un Guet unda sie.

13 Un nit lang dnohch sammlet dr jingere Bue alles zämme un zeht in ä fernes Land; un dert bringt da(er) si Erbdeil durch mit Prasse.

14 Als sa(er) etze all des vubrucht het, kummt ä großi Hungasnot iba jenes Land, un er fangt a z darbe

15 un goht hi un hängt sich a ä Birga vu däm Land; der schickt nen uf si Acka, d Säue z hete.

16 Un na(er) wot, si Ranze mit d Schote fille, de de Säue fräße; un nemads git sem.

17 Do goht da(er) in sich un sait: We vieli Dagelehna het mi Vada (Babbe), de Brot in Massig(Fülle) hän, un i(ich) vugang do vor Hunga!

18 Ich will mi ufmache un zue minem Vada (Babbe) go un zue nem sage: Vada (Babbe), i(ich) ha gsindigt gege d Himmel un vor dir.

19 Ich bi etze nimi wert, daß i(ich) di Bue heiß; mach mi zue einem vu dinene Dagelehna!

20 Un na(er) macht sich uf un kummt zue sinem Vada (Babbe). Als sa(er) aba noh wit wäg war, luegt si Vada (Babbe), nohch rem uns(us) un s jammat nen; do lauft er un flegt nem um d Hals un küßt nen.

21 D Bue aba sait zue nem: Vada (Babbe), i(ich) ha gsindigt gege d Himmel un vor dir; i(ich) bi etze nimi wert, daß i(ich) di Bue heiße doe.

22 Aba dr Vada (Babbe) sait zue sinene Knecht: Hole schnell des beschte Gwand (Häß) her un zeht s nem a un gen nem ä Ring a sini Hand un Schoeh a sini Feß

23 un hole des gmäschtete Kalb un schlachtet's; len uns(us) ässä un fröhlich si!

24 Denn der mi Bue war dot un isch wieda lebändig wore; er war vulore un isch gfunde worde. Un sie fange a, fröhlich z si.

25 Aba dr eltere Bue war uf fem Feld. Un als er nooch zum Hus kummt, härt er Singe un Tanze

26 un reft zue sich eina vu d Knecht, un frogt, was des wär.

27 Der aba sait nem: Di Brueda isch kumme, un di Vada (Babbe) het des gmäschtete Kalb gschlachtet, wel er nen gsund wieda het.

28 Do wird er zornig un wot nit inegoh. Do goht si Vada (Babbe) üsä un bittet nen.

29 Er git zantwort aba un sait zue sinem Vada (Babbe): Lueg, so vieli Johr dien i(ich) dir un ha di Gebot noh ne ibaträte, un dü hesch ma(mir) ne ä Bock ge, daß i(ich) mit minene Freunde fröhlich gsi wär.

30 Etze aba, do der di Bue kumme isch, der di Hab un Guet mit Hure vupraßt het, hesch dü nem des gmäschtete Kalb gschlachtet.

31 Er aba sait zue nem: Mi Bue, dü bisch alliziit bi ma(mir), un alles, was mi isch, des isch di.

32 Dü solltscht aba fröhlich un guete Muetes si; denn der di Brueda war dot un isch wieda lebändig wore, er war vulore un isch wiedagfunde.