1 Quando Jesus acabou de dizer essas coisas ao povo, foi para a cidade de Cafarnaum. 2 Havia ali um oficial romano que tinha um empregado a quem estimava muito. O empregado estava gravemente doente, quase morto. 3 Quando o oficial ouviu falar de Jesus, enviou alguns líderes judeus para pedirem a ele que viesse curar o seu empregado. 4 Eles foram falar com Jesus e lhe pediram com insistência:
— Esse homem merece, de fato, a sua ajuda, 5 pois estima muito o nosso povo e até construiu uma sinagoga para nós.
6 Então Jesus foi com eles. Porém, quando já estava perto da casa, o oficial romano mandou alguns amigos dizerem a Jesus:
— Senhor, não se incomode, pois eu não mereço que entre na minha casa. 7 E acho também que não mereço a honra de falar pessoalmente com o senhor. Dê somente uma ordem, e o meu empregado ficará bom. 8 Eu também estou debaixo da autoridade de oficiais superiores e tenho soldados que obedecem às minhas ordens. Digo para um: "Vá lá", e ele vai. Digo para outro: "Venha cá", e ele vem. E digo também para o meu empregado: "Faça isto", e ele faz.
9 Jesus ficou muito admirado quando ouviu isso. Então virou-se e disse para a multidão que o seguia:
— Eu afirmo a vocês que nunca vi tanta fé, nem mesmo entre o povo de Israel!
10 Aí os amigos do oficial voltaram para a casa dele e encontraram o empregado curado.
11 Pouco tempo depois Jesus foi para uma cidade chamada Naim. Os seus discípulos e uma grande multidão foram com ele. 12 Quando ele estava chegando perto do portão da cidade, ia saindo um enterro. O defunto era filho único de uma viúva, e muita gente da cidade ia com ela. 13 Quando o Senhor a viu, ficou com muita pena dela e disse:
— Não chore.
14 Então ele chegou mais perto e tocou no caixão. E os que o estavam carregando pararam. Então Jesus disse:
— Moço, eu ordeno a você: levante-se!
15 O moço sentou-se no caixão e começou a falar, e Jesus o entregou à mãe. 16 Todos ficaram com muito medo e louvavam a Deus, dizendo:
— Que grande profeta apareceu entre nós! Deus veio salvar o seu povo!
17 Essas notícias a respeito de Jesus se espalharam por todo o país e pelas regiões vizinhas.
18 Os discípulos de João Batista contaram tudo isso a ele. Aí João chamou dois deles 19 e os enviou ao Senhor Jesus para perguntarem: "O senhor é aquele que ia chegar ou devemos esperar outro?" 20 Então eles foram até o lugar onde Jesus estava e disseram:
— João Batista nos mandou perguntar o seguinte: o senhor é aquele que ia chegar ou devemos esperar outro?
21 Naquele momento Jesus curou muitas pessoas das suas doenças e dos seus sofrimentos, expulsou espíritos maus e também curou muitos cegos. 22 Depois respondeu aos discípulos de João:
— Voltem e contem a João o que vocês viram e ouviram. Digam a ele que os cegos veem, os coxos andam, os leprosos são curados, os surdos ouvem, os mortos são ressuscitados, e os pobres recebem o evangelho. 23 E felizes são as pessoas que não duvidam de mim!
24 Quando os discípulos de João foram embora, Jesus começou a dizer ao povo o seguinte a respeito de João:
— O que vocês foram ver no deserto? Um caniço sacudido pelo vento? 25 O que foram ver? Um homem bem-vestido? Ora, os que se vestem bem e vivem no luxo moram nos palácios! 26 Então me digam: o que foram ver? Um profeta? Sim. E eu afirmo que vocês viram muito mais do que um profeta. 27 Porque João é aquele a respeito de quem as Escrituras Sagradas dizem: "Aqui está o meu mensageiro, disse Deus. Eu o enviarei adiante de você para preparar o seu caminho."
28 — Eu digo a vocês que de todos os homens que já nasceram João é o maior. Porém quem é o menor no Reino de Deus é maior do que ele.
29 Os cobradores de impostos e todo o povo ouviram isso. Eles eram aqueles que haviam obedecido às ordens justas de Deus e tinham sido batizados por João. 30 Mas os fariseus e os mestres da Lei não quiseram ser batizados por João e assim rejeitaram o plano de Deus para eles.
31 E Jesus terminou, dizendo:
— Mas com quem posso comparar as pessoas de hoje? Com quem elas são parecidas? 32 Elas são como crianças sentadas na praça. Um grupo grita para o outro:
"Nós tocamos músicas de casamento,
mas vocês não dançaram!
Cantamos músicas de sepultamento,
mas vocês não choraram!"
33 João Batista jejua e não bebe vinho, e vocês dizem: "Ele está dominado por um demônio." 34 O Filho do Homem come e bebe, e vocês dizem: "Vejam! Esse homem é comilão e beberrão; é amigo dos cobradores de impostos e de outras pessoas de má fama." 35 Mas aqueles que aceitam a sabedoria de Deus mostram que ela é verdadeira.
36 Um fariseu convidou Jesus para jantar. Jesus foi até a casa dele e sentou-se para comer. 37 Naquela cidade morava uma mulher de má fama. Ela soube que Jesus estava jantando na casa do fariseu. Então pegou um frasco feito de alabastro, cheio de perfume, 38 e ficou aos pés de Jesus, por trás. Ela chorava e as suas lágrimas molhavam os pés dele. Então ela os enxugou com os seus próprios cabelos. Ela beijava os pés de Jesus e derramava o perfume neles. 39 Quando o fariseu viu isso, pensou assim: "Se este homem fosse, de fato, um profeta, saberia quem é esta mulher que está tocando nele e a vida de pecado que ela leva."
40 Jesus então disse ao fariseu:
— Simão, tenho uma coisa para lhe dizer:
— Fale, Mestre! — respondeu Simão.
41 Jesus disse:
— Dois homens tinham uma dívida com um homem que costumava emprestar dinheiro. Um deles devia quinhentas moedas de prata, e o outro, cinquenta, 42 mas nenhum dos dois podia pagar ao homem que havia emprestado. Então ele perdoou a dívida de cada um. Qual deles vai estimá-lo mais?
43 — Eu acho que é aquele que foi mais perdoado! — respondeu Simão.
— Você está certo! — disse Jesus.
44 Então virou-se para a mulher e disse a Simão:
— Você está vendo esta mulher? Quando entrei, você não me ofereceu água para lavar os pés, porém ela os lavou com as suas lágrimas e os enxugou com os seus cabelos. 45 Você não me beijou quando cheguei; ela, porém, não para de beijar os meus pés desde que entrei. 46 Você não pôs azeite perfumado na minha cabeça , porém ela derramou perfume nos meus pés. 47 Eu afirmo a você, então, que o grande amor que ela mostrou prova que os seus muitos pecados já foram perdoados. Mas onde pouco é perdoado, pouco amor é mostrado.
48 Então Jesus disse à mulher:
— Os seus pecados estão perdoados.
49 Os que estavam sentados à mesa começaram a perguntar:
— Que homem é esse que até perdoa pecados?
50 Mas Jesus disse à mulher:
— A sua fé salvou você. Vá em paz.
1 Nohchdem Jesus alles Gsait het vor rem Volk, goht er nohch Kapernaum.
2 Ä Hauptma aba het ä Knecht, der nem leb(lieb) un wert war; der liet dodkrank do.
3 Als sa aba vu Jesus ghärt het, schickt er d Älteschte vu d Jude zue nem un bittet nen, z kumme un si Knecht gsund z machen.
4 Als sie aba zue Jesus kumme, bitt sie nen arg un sage: Er isch s wert, daß dü nem de Bitte erfillsch;
5 denn er het unsa Volk leb(lieb), un d Synagoge (Gotteshus) het da(er) uns(us) bäut.
6 Do goht Jesus mit tene. Als er aba ni mi wiet vum Hus war, schickt dr Hauptma Freunde zue nem un loßt tem sage: Ach Herr, bmeh di nit; i(ich) bi nit wert, daß dü unda mi Dach gohsch;
7 drum ha au i mi nit selba fir würdig gachtet, zue dir z kumme; sundern sag ä Wort, so wird mi Knecht gsund
8 Denn au i(ich) bi ä Mensch, dr Obrigkeit folgsam, un ha Soldate unda ma(mir); un wenn i(ich) zue nem sag: Gang hi!, so goht er hi; un zue nem anderä: Kumm her!, so kummt er; un zue minem Knecht: Doe des!, so doet er's.
9 Als aba Jesus des ghärt het, vuwundret er sich iba nen un drillt sich um un sait zum Volk, des sem nohch gfolgt isch: Ich sag äich: So ä Glaube ha i(ich) in Israel nit gfunde.
10 Un als de Bote wieda Heim kumme, find sie d Knecht gsund
11 Un s isch bassiert dnohch, daß er in ä Schtadt mit Name Nain goht; un sini Jinger gehn mit nem un ä großi Schar Lit.
12 Als er aba nooch an`s Stadttor kummt, lueg, do trait ma ä Dote üsä, der dr einzige Bue vu sinere Muetter war, un sie war ä Witwe; un ä großi Schar Lit üs dr Schtadt goht mit ihrä.
13 Un als sie dr Herr aluegt, het sen gjammat wägä ihrä, un er sait zue narä: Hiel nit!
14 Un kunnt dzue un brihrt d Sarg, un de Träga bliebe schtoh. Un na(er) sait: Bebli, i(ich) sag dir, schtand uf!
15 Un dr Dote richte sich uf un fangt a zue schwätze, un Jesus git nen sinere Muetter.
16 Un Angscht gregä sie alli, un sie priese Gott un sage: S isch ä große Prophet unda uns(us) ufgschtande, un: Gott het si Volk bsuecht.
17 Un d Kunde vu nem hallt in ganz Judäa un im ganze umliegende Land.
18 Un d Jinger vum Johannes vuzehle des alles. Un Johannes reft zwei vu sinene Jinger zue sich
19 un schickt sie zum Herrn un froge nen: Bisch dü, der do kumme soll, odr sollä ma(mir) uf ä anderä warte?
20 Als aba de Männa zue nem kumme, sage sie: Johannes dr Däufa het uns(us) zue dir gschickt un losst di froge: Bisch dü, der do kumme soll, odr soll ma(mir) uf ä andere warte?
21 Zue däre Schtund macht Jesus vieli gsund vu Krankheite un Plage un bese Geischta, un vielene Blindä schenkt da s Augelecht.
22 Un Jesus git zantwort un sait zue nene: Gehn un vuzehle Johannes, was ihr gsähne un ghärt hän: Blindi luege, Lahmi gehn, Üssätzige wäre sufa, Daubi häre, Doti schtehn wieda uf, Arme wird s Evangelium predigt;
23 un selig isch, wer sich nit ärgert an ma(mir).
24 Als aba de Bote vum Johannes fortgange sin, fangt Jesus a, zum Volk iba Johannes z schwätze: Was sin ihr nüsgange in de Wüschte z luege? Wellet da ä Rohr säh, des vum Wind bwegt wird?
25 Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Mensch säh in weiche Kleida? Luege, de de herrlichi Kleida hän un fett läbä, de sin bi d kenigliche Hef.
26 Odr was sin ihr nüsgange z luege? Wellet da ä Prophet säh? Nur, i(ich) sag äich: Er isch me als ä Prophet.
27 S isch's, vu nem gschriebe un schtoht (Maleachi 3,1): "Lueg, i(ich) schick mi Bote vor da her, der di Wäg vor da mache soll."
28 Ich sag äich, daß unda däne, de vu einem Wieb uf d Welt kumme sin, keina greßa isch als Johannes; der aba dr Klinschte isch im Rich Gottes, der isch greßa als er.
29 Un allem Volk, des nen ghärt het, un d Zöllna gän Gott recht un len sich daufe mit dr Daufi vum Johannes.
30 Aba d Pharisäer un Schriftglehrti hän nen vuachtet, was Gott däne ge het, un len sich nit vu nem daufe.
31 Mit wäm soll i(ich) de Mensche vu däm Gschlecht vuglichä, un wäm sin sie glich?
32 Sie sin d Kinda glich, de uf fem Markt hocke un röfä änanda zue: Mir hän äich ufgschpielt, un ihr hän nit danzt; ma(mir) hän drürigi Leda gsunge, un ihr hän nit ghilt.
33 Denn Johannes dr Däufa isch kumme un ißt kei Brot un trinkt kei Wi; so sage ihr: Er isch bsesse.
34 Dr Menschebue isch kumme, ißt un trinkt; so sage ihr: Lueg, der Mensch isch ä Fressa un Wisüfa, ä Fründ(Freund) vu dä Zöllna un Sinda!
35 Un doch isch d Wisheit grecht bfunde worde vu alle ihre Kinda.
36 S bittet nen aba eina vu dr Pharisäer, bi nem z ässä. Un na(er) goht inä in des Hus vum Pharisäer un het sich anekockt an d Disch.
37 Un lueg, ä Wieb war in dr Schtadt, de war ä Sindarin. Als de ghärt het, daß er am Disch sitzt im Hus vum Pharisäer, holt sie ä Glas mit Salbel
38 un kunnt vu hinte zue sinene Feß, hiilt un fangt a, sini Feß mit Träne z benetzä un mit d Hoor vu ihrem Kopf z trockne, un küßt sini Feß un salbt sie mit Salbel.
39 Als aba des dr Pharisäer sieht, der nen iglade het, sait da(er) bi sich selba un het gsait: Wenn der ä Prophet wär, so wüßt er, wer un was fir ä Wieb des isch, de nen arihrt; denn sie isch ä Sindarin.
40 Jesus git zantwort un sait zue nem: Simon, i(ich) ha dir ebis z sag. Er aba sait: Meischta, sag`s!
41 Ä Gläubiga het zwei Schuldna. Eina war fünfhundat Silbagrosche schuldig, dr andere fuchzig.
42 Wel sie aba nit zahle hän kenne, schenkt er's beidene. Wer vu nene wird nen am meischte liebe?
43 Simon git zantwort un sait: Ich denke, der, däm ma am meischte gschenkt het. Er aba sait zue nem: Dü hesch recht gurdeilt.
44 Un na(er) drillt sich zue dem Wieb un sait zum Simon: Siehsch dü des Wieb? Ich bi in di Hus kumme; dü hesch ma(mir) kei Wassa fir mini Feß ge; de aba het mini Feß mit Träne bnetzt un mit ihrem Hoor trocknet.
45 Dü hesch ma(mir) kei Kuß ge; de aba het, sit i(ich) inekumme bi, nit ufkert, mini Feß z küsse.
46 Dü hesch mi Kopf nit mit El gsalbt; sie aba het mini Feß mit Salbel gsalbt.
47 Wägä däm sag i(ich) dir: Ihri vieli Sinde sin vuge, denn sie het viel Liebe (Lebi) zeigt; wäm aba äweng vuge wird, der liebt (lebt) nur äweng.
48 Un na(er) sait zue ihrä: Dir sin dini Sinde vuge.
49 Do fange de a, de mit am Disch hocke, un sage bi sich selba: Wer isch der, der au Sinde vugit?
50 Er aba sait zue dem Wieb: Di Glaube het dir ghulfe; gang hi im Friede!