A autoridade de Jesus

1 Certo dia, Jesus estava no pátio do Templo ensinando o povo e anunciando o evangelho. Então chegaram ali alguns chefes dos sacerdotes e alguns mestres da Lei, junto com alguns líderes do povo, 2 e perguntaram:

— Diga para nós: com que autoridade você faz essas coisas? Quem lhe deu essa autoridade?

3 Jesus respondeu:

— Eu também vou fazer uma pergunta a vocês. Respondam: 4 Quem deu autoridade a João para batizar? Foi Deus ou foram pessoas?

5 Aí eles começaram a dizer uns aos outros:

— O que é que vamos dizer? Se dissermos que foi Deus, ele vai perguntar: "Então por que vocês não creram em João?" 6 Mas, se dissermos que foram pessoas, esta multidão vai nos apedrejar, pois eles acham que João era profeta.

7 Por isso responderam:

— Nós não sabemos quem deu autoridade a João para batizar.

8 Jesus disse:

— Pois então eu também não digo com que autoridade faço essas coisas.

Os lavradores maus

9 Depois Jesus contou esta parábola para o povo:

— Certo homem fez uma plantação de uvas, arrendou-a para uns lavradores e depois foi viajar, ficando fora por muito tempo. 10 Quando chegou o tempo da colheita, ele mandou um empregado para receber a sua parte. Mas os lavradores bateram nele e o mandaram de volta sem nada. 11 O dono mandou outro empregado, mas eles também bateram nele, depois o trataram de modo vergonhoso e o mandaram de volta sem nada. 12 Então ele enviou um terceiro empregado, mas os lavradores também bateram nele e o expulsaram. 13 Aí o dono da plantação pensou: "O que vou fazer? Já sei: vou mandar o meu filho querido. Tenho certeza de que vão respeitá-lo."

14 — Mas, quando os lavradores viram o filho, disseram: "Este é o filho do dono; ele vai herdar a plantação. Vamos matá-lo, e a plantação será nossa."

15 — Então eles jogaram o filho para fora da plantação e o mataram.

Aí Jesus perguntou:

— E, agora, o que é que o dono da plantação vai fazer? 16 Ele virá, matará aqueles homens e dará a plantação a outros lavradores.

Então as pessoas que estavam ouvindo disseram:

— Que Deus não permita que isso aconteça!

17 Mas Jesus olhou bem para eles e disse:

— As Escrituras Sagradas afirmam: "A pedra que os construtores rejeitaram veio a ser a mais importante de todas." 18 Quem cair em cima dessa pedra ficará em pedaços. E, se a pedra cair sobre alguém, essa pessoa vai virar pó.

A pergunta sobre os impostos

19 Os mestres da Lei e os chefes dos sacerdotes sabiam que era contra eles que Jesus havia contado essa parábola e queriam prendê-lo ali mesmo, porém tinham medo do povo. 20 Então começaram a vigiar Jesus. Pagaram alguns homens para fazerem perguntas a ele. Eles deviam fingir que eram sinceros e procurar conseguir alguma prova contra Jesus. Assim os mestres da Lei e os chefes dos sacerdotes teriam uma desculpa para o prender e entregar nas mãos do Governador romano. 21 Esses homens perguntaram:

— Mestre, sabemos que aquilo que o senhor diz e ensina é certo. Sabemos também que o senhor não julga pela aparência e ensina a verdade sobre a maneira de viver que Deus exige. 22 Diga: é ou não é contra a nossa Lei pagar impostos ao Imperador romano?

23 Mas Jesus percebeu a má intenção deles e disse:

24 — Tragam aqui uma moeda. De quem são o nome e a cara que estão gravados nela?

— São do Imperador! — responderam eles.

25 Então Jesus disse:

— Deem ao Imperador o que é do Imperador e deem a Deus o que é de Deus.

26 Eles não puderam conseguir nenhuma prova contra Jesus diante do povo. Por isso ficaram calados, admirados com a resposta dele.

A pergunta sobre a ressurreição

27 Alguns saduceus, os quais afirmam que ninguém ressuscita, chegaram perto de Jesus 28 e disseram:

— Mestre, Moisés escreveu para nós a seguinte lei: "Se um homem morrer e deixar a esposa sem filhos, o irmão dele deve casar com a viúva, para terem filhos, que serão considerados filhos do irmão que morreu." 29 Acontece que havia sete irmãos. O mais velho casou e morreu sem deixar filhos. 30 Então o segundo casou com a viúva, 31 e depois, o terceiro. E assim a mesma coisa aconteceu com os sete irmãos, isto é, todos morreram sem deixar filhos. 32 Depois a mulher também morreu. 33 Portanto, no dia da ressurreição, de qual dos sete a mulher vai ser esposa? Pois todos eles casaram com ela!

34 Jesus respondeu:

— Nesta vida os homens e as mulheres casam. 35 Mas as pessoas que merecem alcançar a ressurreição e a vida futura não vão casar lá, 36 pois serão como os anjos e não poderão morrer. Serão filhos de Deus porque ressuscitaram. 37 E Moisés mostra claramente que os mortos serão ressuscitados. Quando fala do espinheiro que estava em fogo, ele escreve que o Senhor é "o Deus de Abraão, o Deus de Isaque e o Deus de Jacó." 38 Isso mostra que Deus é Deus dos vivos e não dos mortos, pois para ele todos estão vivos.

39 Aí alguns mestres da Lei disseram:

— Boa resposta, Mestre!

40 E não tinham coragem de lhe fazer mais perguntas.

A pergunta sobre o Messias

41 Em seguida Jesus perguntou a eles:

— Como se pode dizer que o Messias é descendente de Davi? 42 Pois o próprio Davi diz assim no livro de Salmos:

"O Senhor Deus disse ao meu Senhor:

‘Sente-se do meu lado direito,

43 até que eu ponha os seus inimigos

como estrado debaixo dos seus pés.’ "

44 Se Davi chama o Messias de Senhor, como é que o Messias pode ser descendente de Davi?

Jesus e os mestres da Lei

45 O povo todo estava escutando, e Jesus disse aos discípulos:

46 — Cuidado com os mestres da Lei, que gostam de usar capas compridas e de ser cumprimentados com respeito nas praças. Eles escolhem os lugares de honra nas sinagogas e os melhores lugares nos banquetes. 47 Exploram as viúvas e roubam os seus bens; e, para disfarçar, fazem orações compridas. Portanto, o castigo que eles vão sofrer será pior ainda!

1 Un s isch bassiert amä Dag, als er des Volk lehrt im Tempel un predigt s Evangelium, do kumme zue nem d Hohenpriester un Schriftglehrti mit d Älteschte

2 un sage zue nem: Sag uns(us), üs welcha Vollmacht doesch dü des? odr wer het dir de Vollmacht ge?

3 Er aba git zantwort un sait zue nene: Ich will äich au ä Sach froge; sage ma(mir):

4 De Daufi vum Johannes - war sie vum Himmel odr vu Mensche?

5 Sie aba luege bi sich selbscht un sage: Sage ma(mir), vum Himmel, so wird er sage: Wurum hän ihr nem nit glaubt?

6 Sagen ma(mir) aba, vu Mensche, so wird uns(us) alles Volk schteinige; denn sie sin ibaziigt, daß Johannes ä Prophet war.

7 Un sie antwortete, sie wüßte nit, wo sie her wär.

8 Un Jesus sait zue nene: So sag i(ich) äich au nit, üs welcha Vollmacht i(ich) des doe.

9 Er fangt aba a, däm Volk des Glichnis zue sage: Ä Mensch legt ä Wiberg a un vudlehnten an Wigärtna un goht üßa Landes fir ä lang Ziit.

10 Un als de Ziit kummt, schickt da(er) ä Knecht zue d Wigärtna, dmit sie nem si Adeil gen vu d Frucht vum Wiberg. Aba de Wigärtna schlen nen un schickte nen mit leere Händ(Pfode) fort.

11 Un na(er) schickt noh ä zweite Knecht; sie aba schlen den au un schellte nen un schickte nen mit leere Händ(Pfode) fort.

12 Un na(er) schickt noh ä dritte; sie aba schlen nen au bloetig un schtoße nen üsä.

13 Do sait dr Herr vum Wiberg: Was soll i(ich) doe? Ich will mi liebe Bue schicke; vor däm wäre sie sich doch scheue.

14 Als aba de Wigärtna d Bue sähn, denke sie bi sich selbscht un sage: Des isch dr Erbe; len uns(us) nen umbringe, dmit s Erbe unsa isch!

15 Un sie schtoße nen üsä vor d Wiberg un bringe nen um. Was wird etze dr Herr vum Wiberg mit tene doe?

16 Er wird kumme un de Wigärtna umbringen un si Wiberg andere ge.

17 Er aba luegt sie a un sait: Was beditet dann(dnoh) des, was gschriebe schtoht (Psalm 118,22): "Dr Schtei (Wackes), den d Bäulit rüssgworfe hän, der isch zum Eckschtei gworden"?

18 Wer uf däne Schtei (Wackes) flegt, der wird zerschelle; uf wen er aba flegt, den wird da zermalme.

19 Un de Schriftglehrti un Hohenpriester vulange dnohch, Hand a nen zue lege noh in dselbe Schtund, un firchte sich doch vor rem Volk; denn sie hän vuschtande, daß er uf sie hi des Glichnis gsait het.

20 Un sie gän acht un schickte Lit üs, de sich schtelle solle, als wäre sie fromm; de solle nen fange in sinene Worte, dmit ma nen ibaantworte kennt dr Obrigkeit un Gwalt vum Schtatthalta.

21 Un sie froge nen un sage: Meischta, ma(mir) wisse, daß dü ufrichtig schwätzesch un lehrsch un achtesch nit des Asähe dr Lit, sundern dü lehrsch d Wäg Gottes recht.

22 Isch's recht, daß ma(mir) däm Kaisa Schtiire (Zinsgrosche) zahle odr nit?

23 Er aba merkt ihri Lischt un sait zue nene:

24 Zeigt ma ä Silbagrosche! Wem si Bild un Ufschrift het da? Sie sage: Des Kaisa`s.

25 Er aba sait zue nene: So gen däm Kaisa, was vum Kaisa isch, un Gott, was Gottes isch!

26 Un sie kenne nen in sinene Worte nit fange vor rem Volk un wundre sich iba sini Antwort un schwiege schtill.

27 Do kumme zue nem ä baar Sadduzäer, de lehre, s git keini Uferschtehig, un froge nen un sage:

28 Meischta, Moses het uns(us) vorgschriebe (5. Moses 25,5.6): "Wenn jemads schtirbt, der ä Wieb het, aba keini Kinda, so soll si Brueda sie zum Wieb nähmä un sinem Brueda Nochkumme mache."

29 Do ware siebä Breda. Der erschte nimmt ä Wieb un schtirbt kinderlos.

30 Un dr zweite nimmt sie,

31 un dr dritte; gnau so alli siebä, sie hindalen keini Kinda un schterbe.

32 Zletscht schtirbt au des Wieb.

33 Aba in dr Uferschtehig: wäm si Wieb wird sie si unda däne? Denn alli siebä hän sie als Wieb ka.

34 Un Jesus sait zue nene: De Kinda vu d Welt hirote un losse sich hirote;

35 wer aba gwirdigt wäre, säli Welt z gregä in de Uferschtehig vu d Dote, de wäre nit hirote noh sich hirote losse.

36 Denn sie kenne etze au nit schterbe; denn sie sin d Engel glich un Gottes Kinda, wel sie Kinda vu d Uferschtehig sin.

37 Daß aba de Dote ufschtoh den, druf het au Moses hiditet bim Dornbusch, wo er d Herrn nennt Gott Abrahams un Gott Isaaks un Gott Jakobs (2. Moses 3,6).

38 Gott aba isch nit ä Gott vu d Dote, sundern dr Lebändige; denn in nem läbä sie alli.

39 Do antworte ä baar Schriftglehrti un sage: Meischta, dü hesch`s recht gsait.

40 Un sie dräut(wagt) nimi, nen ebis zue froge.

41 Er sait aba zue nene: Wieso sag sie, dr Chrischtus isch David Bue?

42 Denn David selbscht sait im Psalmbuech (Psalm 110,1): "Dr Herr sait zue minem Herrn: Hock di zue minere Rechte,

43 bis i(ich) dini Gegna(Feinde) zum Schemel dina Feß mach."

44 David nennt nen also ä Herrn; we isch er dann(dnoh) si Bue?

45 Als aba alli Lit zuehere, sait da(er) zue sinene Jinger:

46 Hete äich vor d Schriftglehrti, denn de liebe, in lange Gwända rumzlaufe, un len sich gern greße uf fem Markt un hocke gern obena in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) un bi Disch;

47 sie frässä de Hiisa vu d Witwe un vurichte zum Schien langi Gebete. De wäre ä um so härteres Urdeil gregä.