Deus promete um filho a Abraão

1 O Senhor Deus apareceu a Abraão no bosque sagrado de Manre. Era a hora mais quente do dia, e Abraão estava sentado na entrada da sua barraca. 2 Ele olhou para cima e viu três homens, de pé na sua frente. Quando os viu, correu ao encontro deles. Ajoelhou-se, encostou o rosto no chão 3 e disse:

— Senhores, se eu mereço a sua atenção, não passem pela minha humilde casa sem me fazerem uma visita. 4 Vou mandar trazer água para lavarem os pés, e depois os senhores descansarão aqui debaixo da árvore. 5 Também vou trazer um pouco de comida, e assim terão forças para continuar a viagem. Os senhores me honraram com a sua visita; portanto, deixem que eu os sirva.

Eles responderam:

— Está bem, nós aceitamos.

6 Abraão correu para dentro da barraca e disse a Sara:

— Depressa! Pegue uns dez quilos de farinha e faça pão.

7 Em seguida ele correu até onde estava o gado, escolheu um bom bezerro novo e o entregou a um dos empregados, que o preparou para ser comido. 8 Abraão pegou coalhada, leite e a carne preparada e pôs tudo diante dos visitantes. Ali, debaixo da árvore, ele mesmo serviu a comida e ficou olhando. 9 Então eles perguntaram:

— Onde está Sara, a sua mulher?

— Está na barraca — respondeu Abraão.

10 Um deles disse:

— No ano que vem eu virei visitá-lo outra vez. E nessa época Sara, a sua mulher, terá um filho.

Sara estava atrás dele, na entrada da barraca, escutando a conversa. 11 Abraão e Sara eram muito velhos, e Sara já havia passado da idade de ter filhos. 12 Por isso riu por dentro e pensou assim:

— Como poderei ter prazer sexual agora que eu e o meu senhor estamos velhos?

13 Então o Senhor perguntou a Abraão:

— Por que Sara riu? Por que disse que está velha demais para ter um filho? 14 Será que para o Senhor há alguma coisa impossível? Pois, como eu disse, no ano que vem virei visitá-lo outra vez. E nessa época Sara terá um filho.

15 Ao escutar isso, Sara ficou com medo e quis negar.

— Eu não estava rindo — disse ela.

Mas o Senhor respondeu:

— Não é verdade; você riu mesmo.

Abraão pede em favor de Sodoma

16 Depois os visitantes se levantaram e foram para um lugar de onde podiam ver a cidade de Sodoma. E Abraão os acompanhou para lhes mostrar o caminho. 17 Aí o Senhor Deus disse a si mesmo: "Não vou esconder de Abraão o que pretendo fazer. 18 Os seus descendentes se tornarão uma nação grande e poderosa, e por meio dele eu abençoarei todas as nações da terra. 19 Eu o escolhi para que ele mande que os seus filhos e os seus descendentes obedeçam aos meus ensinamentos e façam o que é correto e justo. Se eles obedecerem, farei por Abraão tudo o que prometi."

20 Aí o Senhor disse a Abraão:

— Há terríveis acusações contra Sodoma e Gomorra, e o pecado dos seus moradores é muito grave. 21 Preciso descer até lá para ver se as acusações que tenho ouvido são verdadeiras ou não.

22 Então dois dos visitantes saíram, indo na direção de Sodoma; porém Abraão ficou ali com Deus, o Senhor. 23 Abraão chegou um pouco mais perto e perguntou:

— Será que vais destruir os bons junto com os maus? 24 Talvez haja cinquenta pessoas direitas na cidade. Nesse caso, vais destruir a cidade? Será que não a perdoarias por amor aos cinquenta bons? 25 Não é possível que mates os bons junto com os maus, como se todos tivessem cometido os mesmos pecados. Não faças isso! Tu és o juiz do mundo inteiro e por isso agirás com justiça.

26 O Senhor Deus respondeu:

— Se eu achar cinquenta pessoas direitas em Sodoma, perdoarei a cidade inteira por causa delas.

27 Abraão voltou a dizer:

— Perdoa o meu atrevimento de continuar falando contigo, pois tu és o Senhor, e eu sou um simples mortal. 28 Pode acontecer que haja apenas quarenta e cinco pessoas direitas. Destruirás a cidade por causa dessa diferença de cinco?

Deus respondeu:

— Se eu achar quarenta e cinco, não destruirei a cidade.

29 Abraão continuou:

— E se houver somente quarenta bons?

— Por amor a esses quarenta, não destruirei a cidade — Deus respondeu.

30 Abraão disse:

— Não fiques zangado comigo, Senhor, por eu continuar a falar. E se houver só trinta?

Deus respondeu:

— Se houver trinta, eu perdoarei a cidade.

31 Abraão tornou a insistir:

— Estou sendo atrevido, mas me perdoa, Senhor. E se houver somente vinte?

— Por amor a esses vinte, não destruirei a cidade — Deus respondeu.

32 Finalmente Abraão disse:

— Não fiques zangado, Senhor, pois esta é a última vez que vou falar. E se houver só dez?

— Por causa desses dez, não destruirei a cidade — Deus respondeu.

33 Quando o Senhor Deus acabou de falar com Abraão, ele foi embora, e Abraão voltou para casa.

1 וַיֵּרָא אֵלָיו יְהוָה בְּאֵלֹנֵי מַמְרֵא וְהוּא יֹשֵׁב פֶּֽתַח ־ הָאֹהֶלכְּחֹםהַיּֽוֹם ׃

2 וַיִּשָּׂא עֵינָיו וַיַּרְא וְהִנֵּה שְׁלֹשָׁה אֲנָשִׁים נִצָּבִים עָלָיו וַיַּרְא וַיָּרָץ לִקְרָאתָם מִפֶּתַח הָאֹהֶל וַיִּשְׁתַּחוּ אָֽרְצָה ׃

3 וַיֹּאמַר אֲדֹנָי אִם ־ נָאמָצָאתִיחֵןבְּעֵינֶיךָאַל ־ נָאתַעֲבֹרמֵעַלעַבְדֶּֽךָ ׃

4 יֻקַּֽח ־ נָאמְעַט ־ מַיִםוְרַחֲצוּרַגְלֵיכֶםוְהִֽשָּׁעֲנוּתַּחַתהָעֵֽץ ׃

5 וְאֶקְחָה פַת ־ לֶחֶםוְסַעֲדוּלִבְּכֶםאַחַרתַּעֲבֹרוּכִּֽי ־ עַל ־ כֵּןעֲבַרְתֶּםעַֽל ־ עַבְדְּכֶםוַיֹּאמְרוּכֵּןתַּעֲשֶׂהכַּאֲשֶׁרדִּבַּֽרְתָּ ׃

6 וַיְמַהֵר אַבְרָהָם הָאֹהֱלָה אֶל ־ שָׂרָהוַיֹּאמֶרמַהֲרִישְׁלֹשׁסְאִיםקֶמַחסֹלֶתלוּשִׁיוַעֲשִׂיעֻגֽוֹת ׃

7 וְאֶל ־ הַבָּקָררָץאַבְרָהָםוַיִּקַּחבֶּן ־ בָּקָררַךְוָטוֹבוַיִּתֵּןאֶל ־ הַנַּעַרוַיְמַהֵרלַעֲשׂוֹתאֹתֽוֹ ׃

8 וַיִּקַּח חֶמְאָה וְחָלָב וּבֶן ־ הַבָּקָראֲשֶׁרעָשָׂהוַיִּתֵּןלִפְנֵיהֶםוְהֽוּא ־ עֹמֵדעֲלֵיהֶםתַּחַתהָעֵץוַיֹּאכֵֽלוּ ׃

9 וַיֹּאמְרוּ אֵלָיו אַיֵּה שָׂרָה אִשְׁתֶּךָ וַיֹּאמֶר הִנֵּה בָאֹֽהֶל ׃

10 וַיֹּאמֶר שׁוֹב אָשׁוּב אֵלֶיךָ כָּעֵת חַיָּה וְהִנֵּה ־ בֵןלְשָׂרָהאִשְׁתֶּךָוְשָׂרָהשֹׁמַעַתפֶּתַחהָאֹהֶלוְהוּאאַחֲרָֽיו ׃

11 וְאַבְרָהָם וְשָׂרָה זְקֵנִים בָּאִים בַּיָּמִים חָדַל לִהְיוֹת לְשָׂרָה אֹרַח כַּנָּשִֽׁים ׃

12 וַתִּצְחַק שָׂרָה בְּקִרְבָּהּ לֵאמֹר אַחֲרֵי בְלֹתִי הָֽיְתָה ־ לִּיעֶדְנָהוַֽאדֹנִיזָקֵֽן ׃

13 וַיֹּאמֶר יְהוָה אֶל ־ אַבְרָהָםלָמָּהזֶּהצָחֲקָהשָׂרָהלֵאמֹרהַאַףאֻמְנָםאֵלֵדוַאֲנִיזָקַֽנְתִּי ׃

14 הֲיִפָּלֵא מֵיְהוָה דָּבָר לַמּוֹעֵד אָשׁוּב אֵלֶיךָ כָּעֵת חַיָּה וּלְשָׂרָה בֵֽן ׃

15 וַתְּכַחֵשׁ שָׂרָה ׀ לֵאמֹרלֹאצָחַקְתִּיכִּי ׀ יָרֵאָהוַיֹּאמֶר ׀ לֹאכִּיצָחָֽקְתְּ ׃

16 וַיָּקֻמוּ מִשָּׁם הָֽאֲנָשִׁים וַיַּשְׁקִפוּ עַל ־ פְּנֵיסְדֹםוְאַבְרָהָםהֹלֵךְעִמָּםלְשַׁלְּחָֽם ׃

17 וַֽיהֹוָה אָמָר הַֽמְכַסֶּה אֲנִי מֵֽאַבְרָהָם אֲשֶׁר אֲנִי עֹשֶֽׂה ׃

18 וְאַבְרָהָם הָיוֹ יִֽהְיֶה לְגוֹי גָּדוֹל וְעָצוּם וְנִבְרְכוּ בוֹ כֹּל גּוֹיֵי הָאָֽרֶץ ׃

19 כִּי יְדַעְתִּיו לְמַעַן אֲשֶׁר יְצַוֶּה אֶת ־ בָּנָיווְאֶת ־ בֵּיתוֹאַחֲרָיווְשָֽׁמְרוּדֶּרֶךְיְהוָהלַעֲשׂוֹתצְדָקָהוּמִשְׁפָּטלְמַעַןהָבִיאיְהוָהעַל ־ אַבְרָהָםאֵתאֲשֶׁר ־ דִּבֶּרעָלָֽיו ׃

20 וַיֹּאמֶר יְהוָה זַעֲקַת סְדֹם וַעֲמֹרָה כִּי ־ רָבָּהוְחַטָּאתָםכִּיכָבְדָהמְאֹֽד ׃

21 אֵֽרֲדָה ־ נָּאוְאֶרְאֶההַכְּצַעֲקָתָהּהַבָּאָהאֵלַיעָשׂוּ ׀ כָּלָהוְאִם ־ לֹאאֵדָֽעָה ׃

22 וַיִּפְנוּ מִשָּׁם הָֽאֲנָשִׁים וַיֵּלְכוּ סְדֹמָה וְאַבְרָהָם עוֹדֶנּוּ עֹמֵד לִפְנֵי יְהוָֽה ׃

23 וַיִּגַּשׁ אַבְרָהָם וַיֹּאמַר הַאַף תִּסְפֶּה צַדִּיק עִם ־ רָשָֽׁע ׃

24 אוּלַי יֵשׁ חֲמִשִּׁים צַדִּיקִם בְּתוֹךְ הָעִיר הַאַף תִּסְפֶּה וְלֹא ־ תִשָּׂאלַמָּקוֹםלְמַעַןחֲמִשִּׁיםהַצַּדִּיקִםאֲשֶׁרבְּקִרְבָּֽהּ ׃

25 חָלִלָה לְּךָ מֵעֲשֹׂת ׀ כַּדָּבָרהַזֶּהלְהָמִיתצַדִּיקעִם ־ רָשָׁעוְהָיָהכַצַּדִּיקכָּרָשָׁעחָלִלָהלָּךְהֲשֹׁפֵטכָּל ־ הָאָרֶץלֹאיַעֲשֶׂהמִשְׁפָּֽט ׃

26 וַיֹּאמֶר יְהוָה אִם ־ אֶמְצָאבִסְדֹםחֲמִשִּׁיםצַדִּיקִםבְּתוֹךְהָעִירוְנָשָׂאתִילְכָל ־ הַמָּקוֹםבַּעֲבוּרָֽם ׃

27 וַיַּעַן אַבְרָהָם וַיֹּאמַר הִנֵּה ־ נָאהוֹאַלְתִּילְדַבֵּראֶל ־ אֲדֹנָיוְאָנֹכִיעָפָרוָאֵֽפֶר ׃

28 אוּלַי יַחְסְרוּן חֲמִשִּׁים הַצַּדִּיקִם חֲמִשָּׁה הֲתַשְׁחִית בַּחֲמִשָּׁה אֶת ־ כָּל ־ הָעִירוַיֹּאמֶרלֹאאַשְׁחִיתאִם ־ אֶמְצָאשָׁםאַרְבָּעִיםוַחֲמִשָּֽׁה ׃

29 וַיֹּסֶף עוֹד לְדַבֵּר אֵלָיו וַיֹּאמַר אוּלַי יִמָּצְאוּן שָׁם אַרְבָּעִים וַיֹּאמֶר לֹא אֶֽעֱשֶׂה בַּעֲבוּר הָאַרְבָּעִֽים ׃

30 וַיֹּאמֶר אַל ־ נָאיִחַרלַֽאדֹנָיוַאֲדַבֵּרָהאוּלַייִמָּצְאוּןשָׁםשְׁלֹשִׁיםוַיֹּאמֶרלֹאאֶֽעֱשֶׂהאִם ־ אֶמְצָאשָׁםשְׁלֹשִֽׁים ׃

31 וַיֹּאמֶר הִנֵּֽה ־ נָאהוֹאַלְתִּילְדַבֵּראֶל ־ אֲדֹנָיאוּלַייִמָּצְאוּןשָׁםעֶשְׂרִיםוַיֹּאמֶרלֹאאַשְׁחִיתבַּעֲבוּרהָֽעֶשְׂרִֽים ׃

32 וַיֹּאמֶר אַל ־ נָאיִחַרלַֽאדֹנָיוַאֲדַבְּרָהאַךְ ־ הַפַּעַםאוּלַייִמָּצְאוּןשָׁםעֲשָׂרָהוַיֹּאמֶרלֹאאַשְׁחִיתבַּעֲבוּרהָעֲשָׂרָֽה ׃

33 וַיֵּלֶךְ יְהוָה כַּאֲשֶׁר כִּלָּה לְדַבֵּר אֶל ־ אַבְרָהָםוְאַבְרָהָםשָׁבלִמְקֹמֽוֹ ׃