1 Apesar de rico e honrado, Jeosafá fez uma aliança de casamento do seu filho com a filha do rei Acabe de Israel. Alguns anos mais tarde, desceu a Samaria para visitar o rei Acabe. Este último deu uma grande festa em sua honra e da sua comitiva, matando grande número de cordeiros e de bois para essa recepção. Depois pediu a Jeosafá que juntasse as forças militares dele às suas contra Ramote-Gileade.

3 Como não?, exclamou Jeosafá. Estou contigo, seja de que forma for! As minhas tropas são tuas. Mas no entanto vamos primeiro consultar o Senhor sobre isso.

5 O rei Acabe convocou quatrocentos dos seus profetas pagãos e perguntou-lhes: Iremos à guerra contra Ramote-Gileade ou não? Eles responderam-lhe: Vai, sim, porque Deus te concederá a vitória!

6 Mas Jeosafá não ficou satisfeito. Não haverá por aí nenhum profeta do Senhor?, perguntou ele. Gostaria de o consultar igualmente.

7 Bem, respondeu Acabe, há um aí, mas tenho-lhe aversão; é um indivíduo que nunca é capaz de me profetizar nada de bom; é sempre tudo mau! É um tal Micaías, filho de Imlá. Acho que não devias falar assim, exclamou Jeosafá. Vamos lá ouvir o que ele diz.

8 Então o rei de Israel chamou um dos seus servos: Vai buscar depressa Micaías, o filho de Imlá.

9 Os dois monarcas estavam sentados nos tronos, com os seus trajos de gala, numa praça à entrada de Samaria, com todos os profetas pagãos, profetizando na frente deles. Um deles, Zedequias (filho de Quenaana), fez mesmo uma espécie de hastes de boi, em ferro, ali mesmo, e proclamou: O Senhor diz-te que ferirás os sírios, e que os matarás, com estes chifres.

11 E todos os outros concordavam: Sim, diziam em coro, sobe a Ramote-Gileade e vencerás. O Senhor te fará prosperar nesse empreendimento.

12 O homem que foi buscar Micaías disse-lhe o que estava a contecer e o que é que os outros profetas diziam - ou seja, que a guerra acabaria num triunfo para o rei. Espero que sejas da mesma opinião que eles, que as tuas palavras sejam numa linha favorável, opinou o homem.

13 Micaías no entanto respondeu-lhe: Garanto-te que o que Deus me mandar dizer, é aquilo que eu direi.

14 Quando chegou perante o rei, este perguntou-lhe: Micaías, iremos nós à guerra contra Ramote-Gileade, ou não? Sim, com certeza. Vai já a correr! Vais ter uma grande vitória! disse-lhe Micaías.

15 Olha aqui, disse-lhe o rei com rispidez, quantas vezes te tenho dito que quero que me fales unicamente o que o Senhor te manda dizer?

16 Então Micaías falou deste modo: Tive uma visão em que vi todo o Israel disperso pelos montes como ovelhas sem pastor. E o Senhor disse assim: 'Não têm pastor porque foi morto. Que cada um vá em paz para sua casa.'

17 Não te disse eu?, exclamou Acabe para Jeosafá. É assim todas as vezes. Nunca me profetiza seja o que for de bom - só fala contra mim.

18 Escuta-me. O Senhor tem mais a dizer-te, prosseguiu Micaías. Vi Deus sentado sobre o seu trono, rodeado de grandes multidões de anjos. E disse assim o Senhor: 'Quem é que vai persuadir Acabe de ir à batalha contra Ramote-Gileade, para que seja morto ali?' Houve muitas sugestões; até que finalmente se apresentou um espírito diante do Senhor que disse: 'Vou eu. Eu o persuadirei.''Como?

21 'Tornar-me-ei num espírito de mentira na boca de todos os profetas do rei!''Está bem

22 Estás portanto a ver, continou Micaías, dirigindo-se sempre ao rei, que o Senhor pôs um espírito de mentira na boca destes teus profetas, quando na realidade o que ele determinou foi o oposto do que têm estado a dizer!

23 Zedequias, o filho de Quenaana, aproximou-se de Micaías e esbofetou-o: És um mentiroso!, rugiu-lhe ele. Quando é que foi que o espírito do Senhor me deixou a mim para passar para ti?

24 Não tardará muito que tenhas a resposta, respondeu-lhe Micaías, quando te fores esconder no quarto interior!

25 Prendam este homem e levem-no já ao govenador Amom e ao meu filho Joás, ordenou o rei de Israel. Digam-lhe que o rei mandou pôr esse indivíduo na prisão e alimentá-lo a pão e água até que eu regresse são e salvo desta batalha!

27 Micaías ainda acrescentou: Se voltares salvo, é porque o Senhor o falou por mim. E voltando-se para os que o rodeavam: Lembrem-se bem do que eu disse.

28 Então o rei de Israel mais o rei de Judá conduziram os seus exércitos ao ataque a Ramote-Gileade.

29 O rei de Israel disse a Jeosafá: Será melhor eu disfarçar-me, de forma a que ninguém me reconheça, mas tu, põe os teus fatos reais! E assim fizeram.

30 Ora aconteceu que o rei da Síria tinha dado as seguintes instruções os condutores dos seus carros de guerra: Há um homem só que me interessa - o rei de Israel!

31 Então, quando a tropa viu o rei Jeosafá na sua roupa real, dirigiram-se logo a ele, supondo tratar-se de quem eles procuravam. Mas Jeosafá gritou ao Senhor para o salvar. O Senhor fez com que os guerreiros dos carros vissem o seu erro e o deixassem; com efeito, logo que viram que não era o rei de Israel, não foram mais no seu alcance.

33 No entanto fortuitamente um soldado sírio atirou uma flecha sobre as tropas israelitas, a qual foi precisamente ferir o rei de Israel na juntura que a armadura faz com a couraça. Tira-me já daqui, gritou ele para o condutor do seu carro, porque estou seriamente ferido.

34 A batalha foi-se tornando cada vez mais dura, com o avançar do dia. O rei de Israel quis regressar ao combate, e manteve-se no seu carro, em pé, combatendo os sírios, até que morreu, ao pôr do Sol.

1 Niin Joosafatille tuli paljon rikkautta ja kunniaa, ja hän lankoutui Ahabin kanssa.

2 Ja muutamien vuosien kuluttua hän meni Ahabin luo Samariaan. Ahab teurastutti hänelle ja väelle, joka oli hänen kanssansa, paljon lampaita ja raavaita; ja Ahab yllytti häntä lähtemään sotaan Gileadin Raamotia vastaan.

9 Mutta Israelin kuningas ja Joosafat, Juudan kuningas, istuivat kumpikin valtaistuimellansa puettuina kuninkaallisiin pukuihinsa; he istuivat puimatantereella Samarian portin ovella, ja kaikki profeetat olivat hurmoksissa heidän edessänsä.

19 Ja Herra sanoi: 'Kuka viekoittelisi Ahabin, Israelin kuninkaan, lähtemään sotaan, että hän kaatuisi Gileadin Raamotissa?' Mikä vastasi niin, mikä näin.

20 Silloin tuli henki ja asettui Herran eteen ja sanoi: 'Minä viekoittelen hänet'. Herra kysyi häneltä: 'Miten?'

21 Hän vastasi: 'Minä menen valheen hengeksi kaikkien hänen profeettainsa suuhun'. Silloin Herra sanoi: 'Saat viekoitella, siihen sinä pystyt; mene ja tee niin'.

28 Niin Israelin kuningas ja Joosafat, Juudan kuningas, menivät Gileadin Raamotiin.

32 Kun sotavaunujen päälliköt näkivät, ettei se ollutkaan Israelin kuningas, vetäytyivät he hänestä pois.

34 Mutta kun taistelu sinä päivänä yltyi yltymistään, jäi Israelin kuningas seisomaan vaunuihinsa, päin aramilaisia, iltaan asti; auringonlaskun aikaan hän kuoli.