1 Magistro chori. Filiorum Core. PSALMUS.

2 Audite haec, omnes gentes;auribus percipite, omnes, qui habitatis orbem:

3 quique humiles et viri nobiles,simul in unum dives et pauper!

4 Os meum loquetur sapientiam,et meditatio cordis mei prudentiam.

5 Inclinabo in parabolam aurem meam,aperiam in psalterio aenigma meum.

6 Cur timebo in diebus malis,cum iniquitas supplantantium circumdabit me?

7 Qui confidunt in virtute suaet in multitudine divitiarum suarum gloriantur.

8 Etenim seipsum non redimet homo;non dabit Deo propitiationem suam.

9 Nimium est pretium redemptionis animae eius:ad ultimum deficiet,

10 ut vivat usque in finem nec videat interitum.

11 Et videbit sapientes morientes;simul insipiens et stultus peribuntet relinquent alienis divitias suas.

12 Sepulcra eorum domus illorum in aeternum;tabernacula eorum in progeniem et progeniem,etsi vocaverunt nominibus suis terras suas.

13 Et homo, cum sit in honore, non permanebit;comparatus est iumentis, quae pereunt,et similis factus est illis.

14 Haec via illorum, quorum fiducia in semetipsis,et finis eorum, qui complacent in ore suo.

15 Sicut oves in inferno positi sunt,mors depascet eos;descendent praecipites ad sepulcrum,et figura eorum erit in consumptionem:infernus habitaculum eorum.

16 Verumtamen Deus redimet animam meam,de manu inferi vere suscipiet me.

17 Ne timueris, cum dives factus fuerit homo,et cum multiplicata fuerit gloria domus eius,

18 quoniam, cum interierit, non sumet omnia,neque descendet cum eo gloria eius.

19 Cum animae suae in vita ipsius benedixerit: Laudabunt te quod benefecisti tibi ",

20 tamen introibit ad progeniem patrum suorum,qui in aeternum non videbunt lumen.

21 Homo, cum in honore esset, non intellexit;comparatus est iumentis, quae pereunt,et similis factus est illis.

1 Ouvi isto, todos os povos; Dai ouvidos, todos os habitantes do mundo:

2 Tanto plebeus, como de alta estirpe, Juntamente os ricos e os pobres.

3 A minha boca falará sabedoria; De entendimento será a meditação do meu coração.

4 Inclinarei o meu ouvido a uma parábola, Ao som da harpa declararei o meu enigma.

5 Por que hei de eu temer nos dias de adversidade, Quando me cercar a iniqüidade dos que me perseguem,

6 Dos que confiam na sua fazenda, E se gloriam na multidão das suas riquezas?

7 Nenhum deles pode de maneira alguma remir a seu irmão, Nem por ele dar um resgate a Deus

8 (Pois custa demais a remissão da vida deles, E esta tentativa tem de ser abandonada para sempre),

9 Para que continuasse a viver perpetuamente, E para que não visse a cova.

10 Pois vê-se que os sábios morrem, O estulto e o estúpido juntos perecem, E deixam a outros a sua fazenda.

11 O seu pensamento íntimo é que as suas casas permanecerão para sempre, E as suas moradas para todas as gerações; Eles dão às suas terras os seus próprios nomes.

12 O homem, porém, não permanece em dignidade: Antes é semelhante aos animais que perecem.

13 Este é o caminho dos que confiam em si mesmos, E o dos que os seguem, aplaudindo o que eles dizem. (Selá)

14 Como ovelhas são encurralados no Cheol, A morte os pastoreia. Os justos dominam sobre eles de manhã, A sua formosura, consumi-la-á o Cheol, Para não ter mais lugar onde habite.

15 Mas Deus remirá a minha alma do poder do Cheol, Pois ele me receberá. (Selá)

16 Não temas, quando alguém se enriquecer, Quando for aumentada a glória da sua casa:

17 Porque, quando morrer, não levará coisa alguma; A sua glória não descerá após ele.

18 Ainda que ele, enquanto vivo, abençoou a sua alma (Os homens te louvam, enquanto fazes o bem a ti mesmo),

19 Irá ter com a geração de seus pais, Os quais não verão mais a luz.

20 O homem, revestido de dignidade, mas sem entendimento, É semelhante aos animais que perecem.