1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!
1 Bless Jehovah, O my soul.
O Jehovah my God, thou art very great;
Thou art clothed with honor and majesty:
2 Who coverest thyself with light as with a garment;
Who stretchest out the heavens like a curtain;
3 Who layeth the beams of his chambers in the waters;
Who maketh the clouds his chariot;
Who walketh upon the wings of the wind;
4 Who maketh winds his messengers;
Flames of fire his ministers;
5 Who laid the foundations of the earth,
That it should not be moved for ever.
6 Thou coveredst it with the deep as with a vesture;
The waters stood above the mountains.
7 At thy rebuke they fled;
At the voice of thy thunder they hasted away
8 (The mountains rose, the valleys sank down)
Unto the place which thou hadst founded for them.
9 Thou hast set a bound that they may not pass over;
That they turn not again to cover the earth.
10 He sendeth forth springs into the valleys;
They run among the mountains;
11 They give drink to every beast of the field;
The wild asses quench their thirst.
12 By them the birds of the heavens have their habitation;
They sing among the branches.
13 He watereth the mountains from his chambers:
The earth is filled with the fruit of thy works.
14 He causeth the grass to grow for the cattle,
And herb for the service of man;
That he may bring forth food out of the earth,
15 And wine that maketh glad the heart of man,
And oil to make his face to shine,
And bread that strengtheneth man’s heart.
16 The trees of Jehovah are filled with moisture,
The cedars of Lebanon, which he hath planted;
17 Where the birds make their nests:
As for the stork, the fir-trees are her house.
18 The high mountains are for the wild goats;
The rocks are a refuge for the conies.
19 He appointed the moon for seasons:
The sun knoweth his going down.
20 Thou makest darkness, and it is night,
Wherein all the beasts of the forest creep forth.
21 The young lions roar after their prey,
And seek their food from God.
22 The sun ariseth, they get them away,
And lay them down in their dens.
23 Man goeth forth unto his work
And to his labor until the evening.
24 O Jehovah, how manifold are thy works!
In wisdom hast thou made them all:
The earth is full of thy riches.
25 Yonder is the sea, great and wide,
Wherein are things creeping innumerable,
Both small and great beasts.
26 There go the ships;
There is leviathan, whom thou hast formed to play therein.
27 These wait all for thee,
That thou mayest give them their food in due season.
28 Thou givest unto them, they gather;
Thou openest thy hand, they are satisfied with good.
29 Thou hidest thy face, they are troubled;
Thou takest away their breath, they die,
And return to their dust.
30 Thou sendest forth thy Spirit, they are created;
And thou renewest the face of the ground.
31 Let the glory of Jehovah endure for ever;
Let Jehovah rejoice in his works:
32 Who looketh on the earth, and it trembleth;
He toucheth the mountains, and they smoke.
33 I will sing unto Jehovah as long as I live:
I will sing praise to my God while I have any being.
34 Let my meditation be sweet unto him:
I will rejoice in Jehovah.
35 Let sinners be consumed out of the earth.
And let the wicked be no more.
Bless Jehovah, O my soul.
Praise ye Jehovah.