1 RABbe şükredin, çünkü O iyidir, 2 Sevgisi sonsuzdur.

2 Böyle desin RABbin kurtardıkları, 2 Düşman pençesinden özgür kıldıkları,

3 Doğudan, batıdan, kuzeyden, güneydenfş, 2 Bütün ülkelerden topladıkları.

4 Issız çöllerde dolaştılar, 2 Yerleşecekleri kente giden bir yol bulamadılar.

5 Aç, susuz, 2 Sefil oldular.

6 O zaman sıkıntı içinde RABbe yakardılar, 2 RAB kurtardı onları dertlerinden.

7 Yerleşecekleri bir kente varıncaya dek, 2 Onlara doğru yolda öncülük etti.

8 Şükretsinler RABbe sevgisi için, 2 İnsanlar yararına yaptığı harikalar için.

9 Çünkü O susamış canın susuzluğunu giderir, 2 Aç canı iyiliklerle doyurur.

10 Zincire vurulmuş, acıyla kıvranan tutsaklar, 2 Karanlıkta, zifiri karanlıkta oturmuştu.

11 Çünkü Tanrının buyruklarına karşı çıkmışlardı, 2 Küçümsemişlerdi Yüceler Yücesinin öğüdünü.

12 Ağır işlerle hayatı onlara zehir etti, 2 Çöktüler, yardım eden olmadı.

13 O zaman sıkıntı içinde RABbe yakardılar, 2 RAB kurtardı onları dertlerinden;

14 Çıkardı karanlıktan, zifiri karanlıktan, 2 Kopardı zincirlerini.

15 Şükretsinler RABbe sevgisi için, 2 İnsanlar yararına yaptığı harikalar için!

16 Çünkü tunç kapıları kırdı, 2 Demir kapı kollarını parçaladı O.

17 Cezalarını buldu aptallar, 2 Suçları, isyanları yüzünden.

18 İğrenir olmuşlardı bütün yemeklerden, 2 Ölümün kapılarına yaklaşmışlardı.

19 O zaman sıkıntı içinde RABbe yakardılar, 2 RAB kurtardı onları dertlerinden.

20 Sözünü gönderip iyileştirdi onları, 2 Kurtardı ölüm çukurundan.

21 Şükretsinler RABbe sevgisi için, 2 İnsanlar yararına yaptığı harikalar için!

22 Şükran kurbanları sunsunlar 2 Ve sevinç çığlıklarıyla duyursunlar Onun yaptıklarını!

23 Gemilerle denize açılanlar, 2 Okyanuslarda iş yapanlar,

24 RABbin işlerini, 2 Derinliklerde yaptığı harikaları gördüler.

25 Çünkü O buyurunca şiddetli bir fırtına koptu, 2 Dalgalar şaha kalktı.

26 Göklere yükselip diplere indi gemiler, 2 Sıkıntıdan canları burunlarına geldi gemicilerin,

27 Sarhoş gibi sallanıp sendelediler, 2 Ustalıkları işe yaramadı.

28 O zaman sıkıntı içinde RABbe yakardılar, 2 RAB kurtardı onları dertlerinden.

29 Fırtınayı limanlığa çevirdi, 2 Yatıştı dalgalar;

30 Rahatlayınca sevindiler, 2 Diledikleri limana götürdü RAB onları.

31 Şükretsinler RABbe sevgisi için, 2 İnsanlar yararına yaptığı harikalar için!

32 Yüceltsinler Onu halk topluluğunda, 2 Övgüler sunsunlar ileri gelenlerin toplantısında.

33 Irmakları çöle çevirir, 2 Pınarları kurak toprağa,

34 Verimli toprağı çorak alana, 2 Orada yaşayanların kötülüğü yüzünden.

35 Çölü su birikintisine çevirir, 2 Kuru toprağı pınara.

36 Açları yerleştirir oraya; 2 Oturacak bir kent kursunlar,

37 Tarlalar ekip bağlar diksinler, 2 Bol ürün alsınlar diye.

38 RABbin kutsamasıyla, 2 Çoğaldılar alabildiğine, 2 Eksiltmedi hayvanlarını.

39 Sonra azaldılar, alçaldılar, 2 Baskı, sıkıntı ve acı yüzünden.

40 RAB rezalet saçtı soylular üzerine, 2 Yolu izi belirsiz bir çölde dolaştırdı onları.

41 Ama yoksulu sefaletten kurtardı, 2 Davar sürüsü gibi çoğalttı ailelerini.

42 Doğru insanlar görüp sevinecek, 2 Kötülerse ağzını kapayacak.

43 Aklı olan bunları göz önünde tutsun, 2 RAB'bin sevgisini dikkate alsın.

1 Celebrate l’Eterno, perch’egli è buono, perché la sua benignità dura in eterno!

2 Così dicano i riscattati dall’Eterno, ch’egli ha riscattati dalla mano dell’avversario

3 e raccolti da tutti i paesi, dal levante e dal ponente, dal settentrione e dal mezzogiorno.

4 Essi andavano errando nel deserto per vie desolate; non trovavano città da abitare.

5 Affamati e assetati, l’anima veniva meno in loro.

6 Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, ed ei li trasse fuori dalle loro angosce.

7 Li condusse per la diritta via perché giungessero a una città da abitare.

8 Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!

9 Poich’egli ha saziato l’anima assetata, ed ha ricolmato di beni l’anima affamata.

10 Altri dimoravano in tenebre e in ombra di morte, prigionieri nell’afflizione e nei ferri,

11 perché s’erano ribellati alle parole di Dio e aveano sprezzato il consiglio dell’Altissimo;

12 ond’egli abbatté il cuor loro con affanno; essi caddero, e non ci fu alcuno che li soccorresse.

13 Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, e li salvò dalle loro angosce;

14 li trasse fuori dalle tenebre e dall’ombra di morte, e ruppe i loro legami.

15 Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!

16 Poich’egli ha rotte le porte di rame, e ha spezzato le sbarre di ferro.

17 Degli stolti erano afflitti per la loro condotta ribelle e per le loro iniquità.

18 L’anima loro abborriva ogni cibo, ed eran giunti fino alle porte della morte.

19 Allora gridarono all’Eterno nella loro distretta, e li salvò dalle loro angosce.

20 Mandò la sua parola e li guarì, e li scampò dalla fossa.

21 Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!

22 Offrano sacrifizi di lode, e raccontino le sue opere con giubilo!

23 Ecco quelli che scendon nel mare su navi, che trafficano sulle grandi acque;

24 essi veggono le opere dell’Eterno e le sue maraviglie nell’abisso.

25 Poich’egli comanda e fa levare il vento di tempesta, che solleva le onde del mare.

26 Salgono al cielo, scendono negli abissi; l’anima loro si strugge per l’angoscia.

27 Traballano e barcollano come un ubriaco, e tutta la loro saviezza vien meno.

28 Ma, gridando essi all’Eterno nella loro distretta, egli li trae fuori dalle loro angosce.

29 Egli muta la tempesta in quiete, e le onde si calmano.

30 Essi si rallegrano perché si sono calmate, ed ei li conduce al porto da loro desiderato.

31 Celebrino l’Eterno per la sua benignità, e per le sue maraviglie a pro dei figliuoli degli uomini!

32 Lo esaltino nell’assemblea del popolo, e lo lodino nel consiglio degli anziani!

33 Egli cambia i fiumi in deserto, e le fonti dell’acqua in luogo arido;

34 la terra fertile in pianura di sale, per la malvagità de’ suoi abitanti.

35 Egli cambia il deserto in uno stagno, e la terra arida in fonti d’acqua.

36 Egli fa quivi abitar gli affamati ed essi fondano una città da abitare.

37 Vi seminano campi e vi piantano vigne, e ne raccolgono frutti abbondanti.

38 Egli li benedice talché moltiplicano grandemente, ed egli non lascia scemare il loro bestiame.

39 Ma poi sono ridotti a pochi, umiliati per l’oppressione, per l’avversità e gli affanni.

40 Egli spande lo sprezzo sui principi, e li fa errare per deserti senza via;

41 ma innalza il povero traendolo dall’afflizione, e fa moltiplicar le famiglie a guisa di gregge.

42 Gli uomini retti lo vedono e si rallegrano, ed ogni iniquità ha la bocca chiusa.

43 Chi è savio osservi queste cose, e consideri la benignità dell’Eterno.