1 Geyik akarsuları nasıl özlerse, 2 Canım da seni öyle özler, ey Tanrı! yazılır.

2 Canım Tanrıya, yaşayan Tanrıya susadı; 2 Ne zaman görmeye gideceğim Tanrının yüzünü?

3 Gözyaşlarım ekmeğim oldu gece gündüz, 2 Gün boyu, ‹‹Nerede senin Tanrın?›› dedikleri için.

4 Anımsayınca içim içimi yiyor, 2 Nasıl toplulukla birlikte yürür, 2 Tanrının evine kadar alaya öncülük ederdim, 2 Sevinç ve şükran sesleri arasında, 2 Bayram eden bir kalabalıkla birlikte.

5 Neden üzgünsün, ey gönlüm, 2 Neden içim huzursuz? 2 Tanrıya umut bağla, 2 Çünkü Ona yine övgüler sunacağım; 2 O benim kurtarıcım ve Tanrımdır.

6 Gönlüm üzgün, 2 Bu yüzden seni anımsıyorum, ey Tanrım. 2 Şeria yöresinde, Hermon ve Misar dağlarında 2 Çağlayanların gümbürdeyince, 2 Enginler birbirine sesleniyor, 2 Bütün dalgaların, sellerin üzerimden geçiyor.

8 Gündüz RAB sevgisini gösterir, 2 Gece ilahi söyler, dua ederim 2 Yaşamımın Tanrısına.

9 Kayam olan Tanrıma diyorum ki, 2 ‹‹Neden beni unuttun? 2 Niçin düşmanlarımın baskısı altında 2 Yaslı gezeyim?››

10 Gün boyu hasımlarım: ‹‹Nerede senin Tanrın?›› diyerek 2 Bana sataştıkça, 2 Kemiklerim kırılıyor sanki.

11 Neden üzgünsün, ey gönlüm, 2 Neden içim huzursuz? 2 Tanrı'ya umut bağla, 2 Çünkü O'na yine övgüler sunacağım; 2 O benim kurtarıcım ve Tanrım'dır.

1 Per il Capo de’ musici. Cantico de’ figliuoli di Core. Come la cerva agogna i rivi dell’acque, così l’anima mia agogna te, o io.

2 L’anima mia è assetata di Dio, dell’Iddio vivente: Quando verrò e comparirò al cospetto di Dio?

3 Le mie lacrime son diventate il mio cibo giorno e notte, da che mi van dicendo del continuo: Dov’è il tuo Dio?

4 Non posso non ricordare con profonda commozione il tempo in cui procedevo con la folla e la guidavo alla casa di Dio, tra i canti di giubilo e di lode d’una moltitudine in festa.

5 Perché t’abbatti anima mia? perché ti commuovi in me? Spera in Dio, perch’io lo celebrerò ancora; egli è la mia salvezza e il mio Dio.

6 L’anima mia è abbattuta in me; perciò io ripenso a te dal paese del Giordano, dai monti dell’Hermon, dal monte Mitsar.

7 Un abisso chiama un altro abisso al rumore delle tue cascate; tutte le tue onde ed i tuoi flutti mi son passati addosso.

8 L’Eterno, di giorno, mandava la sua benignità, e la notte eran meco i suoi cantici, la preghiera all’Iddio della mia vita.

9 Io dirò a Dio, ch’è la mia ròcca: Perché mi hai dimenticato? Perché vo io vestito a bruno per l’oppression del nemico?

10 Trafiggendomi le ossa, i miei nemici mi fanno onta dicendomi continuamente: Dov’è il tuo Dio?

11 Perché t’abbatti anima mia? perché ti commuovi in me? Spera in Dio, perché lo celebrerò ancora; egli è la mia salvezza e il mio Dio.