1 A ti, ó Deus, é devido em Sião um hino de louvor, E a ti se pagará o voto.
2 Ó tu que ouves a oração, A ti virá toda a carne.
3 Iniqüidades prevalecem contra mim; Mas as nossas transgressões, tu as expiarás.
4 Feliz é aquele a quem escolhes e achegas, Para que habite em teus átrios: Seremos satisfeitos com a bondade da tua casa, do santo lugar do teu templo.
5 Com coisas terríveis nos responderás em justiça, Ó Deus da nossa salvação, Tu que és a firme esperança de todos os confins da terra, E do mais remoto mar;
6 Que por tua força firmas os montes, Cingido de poder;
7 Que aquietas o ruído dos mares, o ruído das suas ondas, E o tumulto dos povos.
8 Também os que habitam os mais remotos confins são tomados de medo à vista dos teus sinais; Fazes exultar de júbilo o oriente e o ocidente.
9 Visitas a terra e a regas, Grandemente a enriqueces. As levadas de Deus correm cheias de água; Preparas-lhes o trigo, pois assim preparas a terra,
10 Regando-lhe os sulcos, Aplanando-lhe as leivas. Tu a amoleces com chuviscos, Abençoas as suas novidades.
11 Coroas o ano da tua bondade; E as tuas veredas destilam gordura,
12 Destilam sobre as pastagens do deserto, E de júbilo se cingem os outeiros.
13 As pastagens revestem-se de rebanhos, E os vales cobrem-se de trigo: Eles exultam de alegria, sim eles cantam.
1 Σε προσμενει υμνος, Θεε, εν Σιων· και εις σε θελει αποδοθη η ευχη.
2 Ω ακουων προσευχην, εις σε θελει ερχεσθαι πασα σαρξ.
3 Λογοι ανομιας υπερισχυσαν κατ' εμου· συ θελεις καθαρισει τας παραβασεις ημων.
4 Μακαριος εκεινος, τον οποιον εξελεξας και προσελαβες, δια να κατοικη εν ταις αυλαις σου· θελομεν χορτασθη απο των αγαθων του οικου σου, του αγιου ναου σου.
5 Δια τρομερων πραγματων μετα δικαιοσυνης θελεις αποκρινεσθαι προς ημας, Θεε της σωτηριας ημων, η ελπις παντων των περατων της γης, και των μακραν εν θαλασση·
6 ο στερεονων δια της δυναμεως σου τα ορη, ο περιεζωσμενος ισχυν·
7 ο κατασιγαζων τον ηχον της θαλασσης, τον ηχον των κυματων αυτης και τον θορυβον των λαων.
8 και αυτοι οι κατοικουντες τα περατα φοβουνται τα σημεια σου· χαροποιεις τας αρχας της αυγης και της εσπερας.
9 Επισκεπτεσαι την γην και ποτιζεις αυτην· υπερπλουτιζεις αυτην· ο ποταμος του Θεου ειναι πληρης υδατων· ετοιμαζεις τον σιτον αυτων, επειδη ουτω διεταξας.
10 Τα αυλακια αυτης ποτιζεις· εξομαλιζεις τους βωλους αυτης· απαλυνεις αυτην δια σταλακτης βροχης· ευλογεις τα βλαστηματα αυτης.
11 Στεφανονεις το ετος με τα αγαθα σου· και τα ιχνη σου σταλαζουσι παχος.
12 Σταλαζουσιν αι βοσκαι της ερημου και οι λοφοι περιζωνονται χαραν.
13 Αι πεδιαδες ειναι ενδεδυμεναι ποιμνια και αι κοιλαδες εσκεπασμεναι υπο σιτου· αλαλαζουσι και ετι υμνολογουσι.