1 Ouçam-me vocês todos, que habitam em terras distantes: O Senhor me chamou antes que eu nascesse. Já desde o ventre da minha mãe me chamou pelo meu nome.

2 Deus tornará as minhas palavras de julgamento tão agudas e penetrantes como espadas afiadas. Escondeu-me sob a sombra da sua mão. Sou como uma aguda flecha da sua aljava.

3 Disse-me: És meu servo, um príncipe do poder de Deus, e por ti hei-de ser glorificado.

4 Repliquei: Mas o meu trabalho a favor deles parece-me em vão. Gastei com eles a minha força, mas inutilmente, sem resposta. Contudo deixei com Deus a questão do meu direito; deixei com o Senhor o problema da minha recompensa.

5 E agora, diz o Senhor - o Senhor que me formou desde o ventre de minha mãe para o servir, ele que me mandou restaurar para si o seu povo Israel, e que me deu força para cumprir essa tarefa, e que me honrou com isso! -

6 tu farás mais do que restaurar Israel para mim, e reunires os restantes de Israel. Farei de ti uma luz para as nações do mundo, para lhes levar a minha salvação, até aos recantos mais longínquos.

7 O Senhor, o redentor e o santo de Israel, diz àquele que é desprezado, rejeitado pela humanidade, dominado pelo calcanhar de governantes terrenos: Os chefes das nações ainda se hão-de levantar respeitosamente à tua passagem; reis, príncipes e governantes se inclinarão profundamente perante ti por causa do Senhor te ter escolhido; ele, o Senhor fiel, o santo de Israel, é quem te escolhe.

8 Diz o Senhor: O teu pedido chegou no tempo favorável. Proteger-te-ei dum dano prematuro, e dar-te-ei como sinal e como penhor a Israel, como prova de que tornarei a restabelecer a terra de Israel e a tornarei a dar ao seu próprio povo.

9 Por teu intermédio estou a dizer aos prisioneiros das trevas: - Saiam! Estou a dar-vos a liberdade! Eles serão os meus cordeiros, pastando ao longo dos caminhos; e até sobre colinas áridas encontrarão boa comida. Nunca terão fome; nunca terão sede. Nem o Sol caloroso nem os ardentes ventos do deserto os atingirão. Porque na minha misericórdia os conduzirei mansamente junto das fontes de água. Transformarei as elevações em lisos caminhos para eles; farei largas estradas por cima de vales.

12 Vejam bem como o meu povo volta dos pontos mais distantes, do norte, do ocidente, do sul.

13 Cantem de alegria, ó céus; grita, ó Terra; rompam em cânticos, ó montanhas, porque o Senhor confortou o seu povo e teve compaixão deles na sua tristeza.

14 Mas mesmo assim dizem: O meu Senhor abandonou-nos; esqueceu-se de nós.

15 Mas eu respondo: Nunca! Pode uma mulher esquecer-se do seu menino e não ter amor pelo seu próprio filho? Pois mesmo que isso possa acontecer, eu contudo nunca me esquecerei de vocês.

16 Vejam como escrevi o vosso nome na palma da minha mão, e perante mim está constantemente a imagem das muralhas de Jerusalém em ruínas. Em breve chegarão aqueles que vão reconstruí-las e que hão-de expulsar todos os que as destruíram.

18 Olhem, vejam como o Senhor garantiu que todos os vossos inimigos virão a ser vossos escravos; serão para vocês como preciosos ornamentos, como jóias duma noiva.

19 Até mesmo as partes mais desoladas da vossa terra abandonada ficarão sobrepovoadas, e os vossos inimigos que vos escravizaram fugirão. As gerações que nasceram no exílio retornarão e dirão: Precisamos de mais espaço! Aqui há demasiada gente!

21 Então dirão no vosso coração: Quem foi que fez isto tudo a meu favor? Porque a maior parte dos meus filhos foi morta e o resto foi levado para o exílio, deixando-me aqui sozinho. Quem foi então que criou estes aqui? Quem foi que suscitou estes e os trouxe até aqui?

22 O Senhor Deus diz: Olha, farei um sinal aos gentios, levantarei aos olhos deles a minha bandeira, e eles te trarão os teus próprios filhos nos braços, as tuas filhas aos ombros. Chefes e governantes estarão ao teu serviço, atendendo a todas as tuas necessidades; inclinar-se-ão até à terra na tua frente, respeitando até o pó do chão que os teus pés pisarem. E então verificarás como eu sou o Senhor. Aqueles que têm esperança em mim nunca ficarão desapontados.

24 Quem é que é capaz de arrancar uma presa das mãos dum homem poderoso? Quem ousará pedir a um tirano que liberte os seus cativos?

25 Mas o Senhor diz: Até os prisioneiros dos mais poderosos, daqueles que são mais temidos, serão libertados; porque serei eu própria a lutar contra os que te combatem; e salvarei os teus filhos.

26 Alimentarei os teus adversários com a própria carne deles, e chegarão a embriagar-se com os rios de sangue que eles próprios verterão. Todo o mundo saberá que eu, o Senhor, sou o vosso salvador, o vosso redentor, o poderoso de Israel.

1 Kuulkaa minua, te merensaaret, ja tarkatkaa, kaukaiset kansat. Herra on minut kutsunut hamasta äidinkohdusta saakka, hamasta äitini helmasta minun nimeni maininnut.

2 Hän teki minun suuni terävän miekan kaltaiseksi, kätki minut kätensä varjoon; hän teki minut hiotuksi nuoleksi, talletti minut viineensä.

5 Ja nyt sanoo Herra, joka on minut palvelijakseen valmistanut hamasta äitini kohdusta, palauttamaan Jaakobin hänen tykönsä, niin että Israel koottaisiin hänen omaksensa-ja minä olen kallis Herran silmissä, minun Jumalani on tullut minun voimakseni-

6 hän sanoo: Liian vähäistä on sinulle, joka olet minun palvelijani, kohottaa ennalleen Jaakobin sukukunnat ja tuoda takaisin Israelin säilyneet: minä panen sinut pakanain valkeudeksi, että minulta tulisi pelastus maan ääriin asti.

7 Näin sanoo Herra, Israelin lunastaja, hänen Pyhänsä, syvästi halveksitulle, kansan inhoamalle, valtiaitten orjalle: Kuninkaat näkevät sen ja nousevat seisomaan, ruhtinaat näkevät ja kumartuvat maahan Herran tähden, joka on uskollinen, Israelin Pyhän tähden, joka on sinut valinnut.

8 Näin sanoo Herra: Otollisella ajalla minä olen sinua kuullut ja pelastuksen päivänä sinua auttanut; minä olen valmistanut sinut ja pannut sinut kansoille liitoksi, kohottamaan ennalleen maan, jakamaan hävitetyt perintöosat,

10 Ei heidän tule nälkä eikä jano, ei hietikon helle eikä aurinko satu heihin, sillä heidän armahtajansa johdattaa heitä ja vie heidät vesilähteille.

11 Minä teen kaikki vuoreni teiksi, ja minun valtatieni kulkevat korkealla.

12 Katso heitä, he tulevat kaukaa! Katso, nuo pohjoisesta, nuo lännestä, nuo Siinimin maalta!

13 Riemuitkaa, te taivaat, iloitse, sinä maa, puhjetkaa riemuun, te vuoret, sillä Herra lohduttaa kansaansa ja armahtaa kurjiansa.

15 Unhottaako vaimo rintalapsensa, niin ettei hän armahda kohtunsa poikaa? Ja vaikka he unhottaisivatkin, minä en sinua unhota.

16 Katso, kätteni hipiään olen minä sinut piirtänyt, sinun muurisi ovat aina minun edessäni.

17 Sinun lapsesi tulevat rientäen; sinun hävittäjäsi ja raunioiksi-raastajasi menevät sinun luotasi pois.

18 Nosta silmäsi ja katso ympärillesi: he kokoontuvat, he tulevat sinun tykösi kaikki. Niin totta kuin minä elän, sanoo Herra, sinä puet heidät kaikki yllesi niinkuin koristeen ja sidot heidät vyöllesi niinkuin morsian vyönsä.

19 Sillä sinä-sinun rauniosi ja autiot paikkasi, sinun hävitetty maasi-sinä käyt silloin ahtaaksi asukkaille, ja kaukana ovat ne, jotka sinua söivät.

22 Näin sanoo Herra, Herra: Katso, minä nostan käteni kansakuntien puoleen, kohotan lippuni kansoja kohti, niin he tuovat sinun poikasi sylissänsä ja kantavat sinun tyttäresi olkapäillään.

23 Kuninkaista tulee sinulle lastenhoitajat, heidän ruhtinattaristaan sinulle imettäjät. Sinun edessäsi he kumartuvat maahan kasvoillensa ja nuolevat tomun sinun jaloistasi. Silloin sinä tiedät, että minä olen Herra ja että ne, jotka minua odottavat, eivät häpeään joudu.

24 Otetaanko sankarilta saalis, tai riistetäänkö vangit vanhurskaalta?

25 Sillä näin sanoo Herra: Vaikka vangit otettaisiinkin sankarilta ja saalis riistettäisiin väkevältä, niin minä kuitenkin taistelen sitä vastaan, joka sinua vastaan taistelee, ja minä pelastan sinun lapsesi.

26 Minä panen sinun sortajasi syömään omaa lihaansa, ja he juopuvat omasta verestään niinkuin rypälemehusta; ja kaikki liha on tietävä, että minä, Herra, olen sinun pelastajasi, että Jaakobin Väkevä on sinun lunastajasi.