1 Diz o Senhor: Fui procurado pelos que nunca antes tinha inquirido sobre mim. Os que nunca antes me tinham buscado, agora me acham. A uma nação que não invocava o meu nome disse: Aqui estou! Aqui estou!

2 Mas o meu próprio povo, ainda que lhe tivesse aberto os braços todo o dia para o receber, revoltou-se. Preferem seguir trilhos maus, e os seus próprios pensamentos.

3 Todo o dia me insultam no rosto, adorando ídolos nos seus muitos jardins e queimando incenso nos terraços das suas casas.

4 À noite saem por entre as campas dos cemitérios e cavernas para adorar os espíritos maus; comem carne de porco e outros alimentos proibidos.

5 Apesar disso ainda são capazes de dizer uns para os outros: Não te aproximes de mim, afasta-te. Sou mais santo do que tu! Dia após dia, o fumo de toda aquela maldade cada vez mais me enfurece.

6 Vejam, esta é a minha decisão: não ficarei silencioso perante isso. Darei a paga; sim, castigá-los-ei; e não somente pelos seus próprios pecados mas pelos dos seus pais também, diz o Senhor, porque também eles queimaram incenso e me insultaram sobre os montes. Dar-lhes-ei inteiramente a recompensa que merecem.

8 Mas não os destruirei todos, diz o Senhor. Porque tal como se encontram uvas sãs num cacho que aparentemente estava todo podre (como acontece até haver sempre alguém a dizer: Não as deite fora a todas; há aí algumas boas!) assim não destruirei Israel inteiramente, porque existem, lá no meio, verdadeiros servos meus.

9 Conservarei um resto do meu povo para que possua a terra de Israel; dá-la-ei àqueles que seleccionei para me servirem lá.

10 E para aqueles de entre o meu povo que me têm procurado, os verdes prados de Sarom ainda se encherão de rebanhos, e os férteis vales de Acor acolherão muito gado.

11 Mas, visto que todos os outros lançaram Deus e o seu templo para o esquecimento, e adoraram os deuses da sorte e do destino, portanto a vossa sorte será a espada, e o vosso destino será bem negro. Porque quando chamei não me responderam, quando falei não quiseram ouvir-me. Pecaram deliberadamente perante os meus próprios olhos, escolhendo conscientemente aquilo que bem sabiam que eu detestava.

13 Por isso diz o Senhor Deus, hão-de passar fome; mas quanto àqueles que querem servir-me, esses comerão à sua vontade. Vocês terão sede; mas eles beberão até se saciarem. Vocês terão vergonha e tristeza, enquanto que eles se alegrarão. Vocês chorarão de pesar, de vergonha e de desespero, enquanto eles cantarão de alegria.

15 O vosso nome tornar-se-á como uma maldição entre o meu povo, porque o Senhor Deus vos matará, e aos que o servem chamará por um outro nome.

16 E ainda hão-de vir os dias em que todos os que invocam uma bênção ou fazem um juramento fá-lo-ão sempre pelo Deus da verdade; visto que porei de lado a minha ira, e me esquecerei do mal que fizeram.

17 Ouçam bem: vou criar novos céus e nova Terra, e tão maravilhosos que até ninguém mais se lembrará dos anteriores. Alegrem-se; folguem para sempre com a minha criação. Vejam! Tornarei a criar Jerusalém como um lugar de felicidade e o seu povo viverá em gozo!

19 Terei plena alegria em Jerusalém e no meu povo; nunca mais ali se ouvirá nem a voz do choro nem a dos lamentos.

20 Nunca mais morrerão ali crianças com apenas alguns dias de vida; nunca mais se considerará velha uma pessoa de cem anos! Só os pecadores morrerão jovens!

21 Naqueles dias, quando alguém construir uma casa, será mesmo para viver nela a vida inteira, pois nunca mais será destruída por exércitos invasores, como no passado. O meu povo plantará vinhas, e comerá do seu fruto, visto que os seus adversários não os confiscarão. Viverá tanto tempo quanto a vida das árvores e desfrutará daquilo que ganharam com tanto esforço e suor. As searas não serão comidas pelos inimigos. As crianças não crescerão para virem a tornar-se vítimas da guerra, visto que são filhos daqueles que o Senhor abençoou; por isso esses seus filhos serão, eles também, abençoados.

24 Responderei às suas orações ainda antes que as tenham formulado. Quando ainda estiverem a falar comigo, apresentando as suas necessidades, adiantar-me-ei e responderei às suas orações!

25 O lobo e o cordeiro comerão juntos; o leão comerá palha como o boi; e pó será o alimento da serpente! Nesses dias nada, nem ninguém, será ferido ou destruído em todo o meu monte santo, diz o Senhor.

1 Minä olen suostunut niiden etsittäväksi, jotka eivät minua kysyneet, niiden löydettäväksi, jotka eivät minua etsineet; minä olen sanonut kansalle, joka ei ole otettu minun nimiini: Tässä minä olen, tässä minä olen!

2 Koko päivän minä olen ojentanut käsiäni uppiniskaista kansaa kohden, joka vaeltaa tietä, mikä ei ole hyvä, omain ajatustensa mukaan;

3 kansaa kohden, joka vihoittaa minua alinomaa, vasten kasvojani, uhraa puutarhoissa ja suitsuttaa tiilikivialttareilla.

4 He asustavat haudoissa ja yöpyvät salaisiin paikkoihin; he syövät sianlihaa, ja saastaiset liemet on heillä astioissansa.

6 Katso, se on kirjoitettuna minun edessäni. En ole minä vaiti, vaan minä maksan, maksan heille helmaan

7 heidän pahat tekonsa ynnä teidän isienne pahat teot, sanoo Herra, niiden, jotka ovat vuorilla suitsuttaneet ja kukkuloilla minua häväisseet; ja ensiksi minä mittaan heille palkan heidän helmaansa.

9 Minä tuotan Jaakobista siemenen ja Juudasta vuorteni perillisen; ja minun valittuni saavat periä maan, ja minun palvelijani saavat siinä asua.

10 Ja Saaron on oleva lammasten laitumena ja Aakorin laakso karjan lepopaikkana minun kansallani, joka minua etsii.

11 Mutta te, jotka hylkäätte Herran ja unhotatte minun pyhän vuoreni, jotka valmistatte Gadille pöydän ja vuodatatte uhrijuomaa Menille-

12 teidät minä määrään miekan omiksi, ja kaikki te kumarrutte teurastettaviksi, sentähden ettette vastanneet, kun minä kutsuin, ettekä kuulleet, kun minä puhuin, vaan teitte sitä, mikä on pahaa minun silmissäni, ja valitsitte sen, mikä ei ole minulle otollista.

13 Sentähden, näin sanoo Herra, Herra: Katso, minun palvelijani syövät, mutta te näette nälkää; katso, minun palvelijani juovat, mutta te kärsitte janoa; katso, minun palvelijani iloitsevat, mutta te joudutte häpeään.

14 Katso, minun palvelijani riemuitsevat sydämen onnesta, mutta te huudatte sydämen tuskasta ja voivotatte mielimurteissanne.

16 Joka maassa itsensä siunaa, siunaa itsensä totisen Jumalan nimeen, ja joka maassa vannoo, vannoo totisen Jumalan nimeen; sillä entiset ahdistukset ovat unhotetut ja peitossa minun silmiltäni.

17 Sillä katso, minä luon uudet taivaat ja uuden maan. Entisiä ei enää muisteta, eivätkä ne enää ajatukseen astu;

18 vaan te saatte iloita ja riemuita iankaikkisesti siitä, mitä minä luon. Sillä katso, iloksi luon minä Jerusalemin, riemuksi sen kansan.

19 Minä iloitsen Jerusalemista ja riemuitsen kansastani; eikä siellä enää kuulla itkun ääntä eikä valituksen ääntä.

20 Ei siellä ole enää lasta, joka eläisi vain muutaman päivän, ei vanhusta, joka ei täyttäisi päiviensä määrää; sillä nuorin kuolee satavuotiaana, ja vasta satavuotiaana synnintekijä joutuu kiroukseen.

21 He rakentavat taloja ja asuvat niissä, he istuttavat viinitarhoja ja syövät niiden hedelmät;

22 he eivät rakenna muitten asua, eivät istuta muitten syödä; sillä niinkuin puitten päivät ovat, niin ovat elinpäivät minun kansassani. Minun valittuni kuluttavat itse kättensä työn.

23 He eivät tee työtä turhaan eivätkä lapsia synnytä äkkikuoleman omiksi, sillä he ovat Herran siunattujen siemen, ja heidän vesansa ovat heidän tykönänsä.

24 Ennenkuin he huutavat, minä vastaan, heidän vielä puhuessaan minä kuulen.

25 Susi ja lammas käyvät yhdessä laitumella, ja leijona syö rehua niinkuin raavas, ja käärmeen ruokana on maan tomu; ei missään minun pyhällä vuorellani tehdä pahaa eikä vahinkoa, sanoo Herra.