1 Quem é este que vem de Edom, da cidade de Bozra com uma roupa magnífica, tingida de carmezim? Quem é este, assim vestido com fatos reais, marchando na exaltação da sua força? Sou eu, o Senhor, anunciando a sua salvação. Eu, o Senhor, poderoso para salvar!

2 Então porque está assim a tua roupa tão vermelha, como se estivesse manchada de vinho, como se tivesses estado a pisar no lagar?

3 Sim, com efeito estive a pisar, sozinho, no lagar. Ninguém lá estava para me ajudar. Na minha ira, esmaguei os meus inimigos como cachos de uvas. Na minha cólera pisei os meus adversários. É o sangue deles que vêem na minha roupa.

4 Porque chegou o tempo de vingar o meu povo, de o resgatar das mãos dos seus opressores.

5 Olhei e não vi ninguém mais que viesse socorrê-los. Fiquei espantado. Por isso decidi-me a executar sozinho a vingança. Sem o auxílio de ninguém fiz eu o julgamento. Esmaguei na minha cólera as nações pagãs, fi-las cambalearem e caírem redondamente por terra.

7 Falarei nas bondades de Deus. Louvá-lo-ei por tudo quanto fez. Alegrar-me-ei pela sua grande bondade para com Israel, que ele concedeu de acordo com a sua misericórdia e o seu amor.

8 Disse ele: São meus, pertencem-me. Nunca mais serão mentirosos, enganadores. E tornou-se o seu Salvador.

9 Por cada uma das aflições deles foi ele angustiado; e o próprio anjo da sua presença os salvou. No seu amor, na sua piedade os remiu, os reergueu e os levou, através dos séculos.

10 Mas revoltaram-se contra ele e ofenderam o Espírito Santo. É por isso que se tornou seu inimigo e lutou contra eles, pessoalmente.

11 Mas por fim lembraram-se dos dias antigos em que Moisés, o servo de Deus, levou o seu povo para fora do Egipto; e clamaram: Onde está aquele que conduziu Israel através do mar, com Moisés como pastor? Onde está o Deus que mandou o Espírito Santo por entre o seu povo? Onde está esse cujo grande poder foi capaz de separar as águas do mar na frente deles, quando Moisés levantou a mão, confirmando assim para sempre o seu prestígio? Quem foi que os levou através do fundo do mar? Como fortes cavalos de raça, nunca tropeçaram através do deserto.

14 Como gado pastando nos vales, assim o Espírito do Senhor lhes deu repouso. E assim conduziste o teu povo e o teu nome se tornou glorioso.

15 Ó Senhor, olha desde os céus, e contempla-nos desde a tua santa e gloriosa morada. Onde está o amor que nos mostravas, o teu poder, a tua misericórdia, a tua compaixão? Onde estão agora?

16 Certamente que ainda és o nosso pai! Ainda mesmo que Abraão ou que Jacob não nos reconhecesse, tu és o nosso pai e o nosso redentor, desde a antiguidade.

17 Ó Senhor, porque é que permitiste que os nossos corações se endurecessem, nos desviássemos dos teus caminhos e não te honrássemos? Volta e ajuda-nos, porque nós, que te pertencemos, precisamos tanto de ti! Como foi curto o tempo em que possuímos Jerusalém! E agora os nossos inimigos destruíram-na.

19 Ó Deus, porque é que somos tratados como se não fôssemos o teu povo, como se fôssemos uma nação pagã que nunca te chamou Senhor?

2 Miksi on punaa sinun puvussasi, miksi ovat vaatteesi kuin viinikuurnan polkijan?

4 Sillä koston päivä oli minun mielessäni ja minun lunastettujeni vuosi oli tullut.

5 Ja minä katselin, mutta ei ollut auttajaa, ja minä ihmettelin, kun ei kukaan tueksi tullut. Silloin minun oma käsivarteni minua auttoi, ja minun vihani minua tuki.

7 Herran armotöitä minä julistan, Herran ylistettäviä tekoja, kaikkea, mitä Herra on meille tehnyt, suurta hyvyyttä Israelin heimoa kohtaan, mitä hän on heille osoittanut laupeudessansa ja suuressa armossansa.

9 Kaikissa heidän ahdistuksissansa oli hänelläkin ahdistus, ja hänen kasvojensa enkeli vapahti heidät. Rakkaudessaan ja sääliväisyydessään hän lunasti heidät, nosti heitä ja kantoi heitä kaikkina muinaisina päivinä.

10 Mutta he niskoittelivat ja saattoivat murheelliseksi hänen Pyhän Henkensä; ja niin hän muuttui heidän viholliseksensa, hän itse soti heitä vastaan.

11 Silloin hänen kansansa muisti muinaisia päiviä, muisti Moosesta: Missä on hän, joka toi heidät ylös merestä, heidät ynnä hänen laumansa paimenen? Missä on hän, joka pani tämän sydämeen Pyhän Henkensä;

12 hän, joka antoi kunniansa käsivarren kulkea Mooseksen oikealla puolella, joka halkaisi vedet heidän edestänsä tehdäkseen itsellensä iankaikkisen nimen;

13 hän, joka kuljetti heitä syvyyksissä niinkuin hevosia erämaassa, eivätkä he kompastelleet?

14 Niinkuin karja astuu alas laaksoon, niin vei Herran Henki heidät lepoon. Niin sinä olet kansaasi johdattanut, tehdäksesi itsellesi kunniallisen nimen.

15 Katsele taivaasta, katso pyhyytesi ja kirkkautesi asunnosta. Missä on sinun kiivautesi ja voimalliset tekosi? Sinun sydämesi sääli ja sinun armahtavaisuutesi ovat minulta sulkeutuneet.

17 Miksi sallit meidän eksyä pois sinun teiltäsi, Herra, ja annoit meidän sydämemme paatua, niin ettemme sinua pelkää? Palaja takaisin palvelijaisi tähden, perintöosasi sukukuntain tähden.

18 Vähän aikaa vain sinun pyhä kansasi sai pitää perintönsä; meidän ahdistajamme ovat tallanneet sinun pyhäkkösi.

19 Me olemme niinkuin ne, joita sinä et ole ikinä hallinnut, olemme, niinkuin ei meitä olisi otettu sinun nimiisi.