1 Esta é a mensagem de Deus para Damasco, capital da Síria: Vejam como Damasco acabou! Já não é mais uma cidade. É praticamente um montão de ruínas! As cidades de Aroer estão desertas. Só rebanhos se vêem ali a pastar; os animais deitam-se sossegadamente, porque não há ninguém que os espante.

3 A força de Israel e o poder de Damasco terão fim, e os que ficarem da Síria serão destruídos. Porque como a glória de Israel desapareceu, a deles certamente também desaparecerá, declara o Senhor dos exércitos celestiais.

4 É verdade: a glória de Israel tornar-se-á bem diminuta quando a pobreza invadir a terra. Israel tornar-se-á uma terra tão abandonada como os campos de trigo do vale de Refaim.

6 Oh, muito poucos da sua gente serão poupados - será como quando se sacodem as oliveiras, que só consegue ficar nos ramos mais altos uma ou outra azeitona. Eis pois o que acontecerá com Damasco e com Israel - sacudidos e despojados; com excepção de alguns poucos dos mais pobres que serão poupados.

7 Então por fim pensarão em Deus, o seu criador, e se voltarão para o santo de Israel.

8 Não mais se dirigirão aos seus ídolos, pedindo socorro, nem adorarão mais aquilo que as suas próprias mãos fabricaram! Nunca mais venerarão as imagens de Astarote e os ídolos do Sol.

9 As suas maiores cidades se tornarão tão abandonadas e solitárias como as colinas cobertas de bosques selvagens ou como os cimos das montanhas; serão como as cidades das florestas e dos cimos das montanhas que ficaram completamente desertas quando os israelitas se aproximavam.

10 E porque é que isto tudo se dará? Porque vocês abandonaram o Deus que vos salva, a rocha que pode proteger-vos. Por isso agora ainda que venham a plantar uma semente qualquer de alta qualidade, ou muito rara, e mesmo que ela tenha tanta vitalidade que chegue a crescer na própria manhã em que a semearem, pois mesmo assim nunca chegarão a colhê-la - aquilo que vierem a colher será unicamente fardos de tribulações e dolorosos sofrimentos.

12 Reparem bem, vejam os exércitos troando os ares em direcção da terra de Deus.

13 No entanto, ainda que venham bramando como as vagas do mar que se quebram com violência contra a costa, Deus os silenciará. Acabarão por fugir como a palha levada pelo vento, como o pó da terra levantado em turbilhão por um vendaval.

14 Ao anoitecer Israel estará em pavor, mas pela manhã verá os seus inimigos mortos. E esta será a sorte dos que nos saqueiam e nos destroem.

1 Ennustus Damaskosta. Katso, Damasko poistetaan kaupunkien luvusta ja luhistuu raunioiksi.

2 Autioiksi jäävät Aroerin kaupungit, karjalaumojen haltuun; ne lepäävät siellä, kenenkään peloittelematta.

3 Efraimilta menee suojavarustus ja Damaskolta kuninkuus ja Aramista jäännöskin: niiden käy niinkuin israelilaisten kunnian, sanoo Herra Sebaot.

4 Ja sinä päivänä Jaakobin kunnia köyhtyy, ja hänen ruumiinsa lihavuus laihtuu.

5 Ja käy niinkuin leikkaajan kouraistessa viljaa ja hänen käsivartensa leikatessa tähkäpäitä, käy niinkuin tähkäpäitä poimittaessa Refaimin tasangolla.

6 Se siinä jää jälkikorjuuta, mikä öljypuuta karistettaessa: pari, kolme marjaa korkealle latvaan, neljä, viisi hedelmäpuun oksiin, sanoo Herra, Israelin Jumala.

7 Sinä päivänä ihminen luo katseen Luojaansa, ja hänen silmänsä katsovat Israelin Pyhään,

8 eikä hän luo katsettaan alttareihin, omain kättensä tekoon, eikä katso niihin, mitä hänen sormensa ovat tehneet, ei asera-karsikkoihin, ei auringonpatsaisiin.

9 Sinä päivänä ovat hänen linnakaupunkinsa niinkuin autiopaikat metsissä ja kukkuloilla, jotka jätettiin autioiksi israelilaisten tullessa, ja maa muuttuu erämaaksi.

10 Sillä sinä unhotit pelastuksesi Jumalan etkä muistanut suojakalliotasi. Sentähden sinä istutat ihania istutuksia ja kylvät vieraita viiniköynnöksiä;

11 istuttamispäivänä sinä saat ne isonemaan, ja aamulla saat kylvösi kukoistamaan-mutta poissa on sato sairauden päivänä, ja parantumaton on kipu.

12 Voi paljojen kansojen pauhua-ne pauhaavat, niinkuin meri pauhaa, ja kansakuntien kohinaa-ne kohisevat, niinkuin valtavat vedet kohisevat!

13 Kansakunnat kohisevat, niinkuin suuret vedet kohisevat, mutta hän nuhtelee niitä, ja ne pakenevat kauas; ne karkoitetaan niinkuin akanat tuulessa vuorilla, niinkuin lentävät lehdet rajuilmassa.

14 Katso, ehtoolla on oleva kauhu, aamun tullen ei heitä enää ole. Tämä on riistäjäimme osa, ryöstäjäimme arpa.