2 Abram os portões para que por eles entre o povo recto, e que cumpre aquilo que diz.
3 Tu conservarás em paz aquele cuja mente está firme em ti, porque confia em ti!
4 Confiem sempre no Senhor Deus, porque no Senhor Jeová está, para sempre, toda a vossa força.
5 Ele humilha o altivo e derriba a orgulhosa cidade até ao pó, que é pisada pelos pobres, calcada pelos sem defesa.
7 Mas para os justos, o caminho não é trabalhoso e escarpado, porque Deus lhes suaviza a estrada na sua frente.
8 Ó Senhor, desejamos de todo o coração fazer a tua vontade! O nosso maior desejo é glorificar o teu nome.
9 Durante toda a noite te procuro; fervorosamente busco Deus. Na verdade só quando a tua justiça é aplicada na Terra é que as gentes deixarão a sua maldade e farão o que é recto.
10 Ainda que te mostres bom para com os maus, isso não os fará serem mais justos; até na terra de rectidão eles continuam a praticar a maldade, e não atentam para a tua grandeza, ó Senhor.
11 Não ligam às tuas ameaças, nem lhes interessa sequer que o teu punho já esteja estendido. Mostra-lhes como amas o teu povo; talvez que isso os envergonhe! Sim, os teus adversários arderão com o fogo que lhes reservas.
12 Ó Senhor, dá-nos a paz, porque tudo o que temos e que somos vem de ti!
13 Ó Senhor nosso Deus, uma vez, em tempos, adorámos na verdade outros deuses; mas agora é só a ti que adoramos.
14 Aqueles que servimos antes morreram, foram-se; nunca voltarão à vida. Vieste contra eles e os destruíste; já há muito estão esquecidos.
15 Oh, louvem o Senhor! Tornaste esta nação muito grande. Aumentaste largamente as fronteiras da nossa terra!
16 Senhor, na sua tristeza eles procuraram-te. Quando o teu castigo estava sobre eles, lançaram-te uma íntima oração.
17 Como nos fez falta a tua presença, Senhor! Sofremos como uma mulher grávida que grita quando dá à luz, e se torce com as dores de parto.
18 Nós também nos torcemos em agonia, mas tudo em vão. Nenhuma salvação veio à Terra, nem nasceram novos habitantes do mundo.
19 Mas nós temos ainda esta certeza: Os que pertencem a Deus tornarão a viver. Os seus corpos ressuscitarão! Os que habitam no pó despertarão e cantarão de alegria! Porque a luz da vida, da parte de Deus, descerá sobre eles como o orvalho.
20 Vai para casa, meu povo, e fecha-te no quarto! Esconde-te por um pouco de tempo, até que a cólera do Senhor contra os teus inimigos tenha passado.
21 Vejam! O Senhor está a vir desde os céus para castigar os povos da Terra por causa dos seus pecados. A Terra não esconderá mais os seus assassinos. O culpado será encontrado e castigado.
2 Avatkaa portit vanhurskaan kansan käydä sisälle, joka uskollisena pysyy.
3 Vakaamieliselle sinä talletat rauhan, rauhan, sillä hän turvaa sinuun.
4 Turvatkaa Herraan ainiaan, sillä Herra, Herra on iankaikkinen kallio.
5 Sillä hän on kukistanut korkealla asuvaiset, ylhäisen kaupungin, hän painoi sen alas, painoi maan tasalle, syöksi sen tomuun asti.
6 Sitä tallaa jalka, kurjan jalat, vaivaisten askeleet.
7 Vanhurskaan polku on suora, sinä teet vanhurskaan tien tasaiseksi.
8 Niin, sinun tuomioittesi tiellä me odotamme sinua, Herra; sinun nimeäsi ja sinun muistoasi sielu ikävöitsee.
9 Minun sieluni ikävöitsee sinua yöllä, minun henkeni sisimmässäni etsii sinua varhain; sillä kun sinun tuomiosi kohtaavat maata, oppivat maanpiirin asukkaat vanhurskautta.
10 Jos jumalaton saa armon, ei hän opi vanhurskautta; oikeuden maassa hän tekee vääryyttä eikä näe Herran korkeutta.
11 Herra, sinun kätesi on kohotettu, mutta he eivät sitä näe. He saakoot häpeäksensä nähdä sinun kiivautesi kansan puolesta; kuluttakoon heidät tuli, joka sinun vihollisesi kuluttaa.
12 Herra, sinä saatat meille rauhan, sillä myös kaikki meidän tekomme olet sinä tehnyt.
13 Herra, meidän Jumalamme, meitä ovat vallinneet muut herrat, et sinä; sinua yksin me ylistämme, sinun nimeäsi.
14 Kuolleet eivät virkoa eloon, vainajat eivät nouse: niin sinä olet heille kostanut, tuhonnut heidät ja hävittänyt kaiken heidän muistonsa.
15 Sinä olet lisännyt kansan, Herra, olet lisännyt kansan, olet kunniasi näyttänyt, olet laajentanut kaikki maan rajat.
16 Herra, ahdistuksessa he etsivät sinua, vuodattivat hiljaisia rukouksia, kun sinä heitä kuritit.
17 Niinkuin raskas vaimo, joka on synnyttämäisillään, vääntelehtii ja huutaa kivuissansa, niin me olimme sinun edessäsi, Herra.
18 Me olimme raskaina, vääntelehdimme, mutta oli niinkuin olisimme synnyttäneet tuulta: emme saaneet aikaan pelastusta maalle, maanpiirin asukkaat eivät ilmoille päässeet.
19 Mutta sinun kuolleesi virkoavat eloon, minun ruumiini nousevat ylös. Herätkää ja riemuitkaa, te jotka tomussa lepäätte, sillä sinun kasteesi on valkeuksien kaste, ja maa tuo vainajat ilmoille.
20 Mene, kansani, kammioihisi ja sulje ovet jälkeesi, lymyä hetkinen, kunnes viha on ohitse mennyt.