1 Ouçam-me todos os que esperam por libertação, que procuram o Senhor! Considerem bem a pedreira donde foram extraídos, a rocha donde foram cortados! Sim, pensem nos vossos antecessores Abraão e Sara, donde vieram. Vocês têm pena de serem pequenos e tão poucos, mas Abraão era apenas um só quando o chamei. E depois de o ter abençoado tornou-se numa grande nação.

3 O Senhor tornará a abençoar Israel, e a transformar os desertos em zonas florescentes; as vossas terras desoladas se tornarão tão belas como o jardim do Éden. Alegria e satisfação é o que ali haverá, assim como sentimentos de gratidão e hinos encantadores.

4 Ouçam-me, meu povo; ouçam-me, ó Israel; porque eu publicarei a lei e farei com que a justiça prevaleça e conduza os povos na luz. A minha misericórdia e a minha justiça estão quase a chegar. Olhem que a vossa salvação está já a caminho.

6 Reparem para cima, para os céus; atentem para a terra em baixo; pois que os céus desaparecerão como fumo, e a terra se envelhecerá como fato usado; a gente da terra morrerá como moscas. Mas a minha salvação durará, terá efectividade para sempre, e o meu governo de justiça nunca mais será abolido, não terá fim.

7 Escutem-me, vocês que sabem diferenciar o que é recto do que é errado, e que acarinham, nos seus corações, as minhas leis. Não tenham receio da troça dos outros e das suas palavras caluniosas. Porque a traça os destruirá como faz à roupa; o bicho os comerá como faz à lã. E a minha justiça, a minha misericórdia permanecerão para sempre, assim como a minha salvação, através de todas as gerações.

9 Desperta, ó Senhor! Levanta-te e reveste-te de força. Ergue-te como nos dias de antigamente em que liquidaste o Egipto, o dragão do Nilo. Não és tu o mesmo hoje, o Deus poderoso que secou o mar, abrindo um caminho pelo meio dele para que passassem os teus remidos?

11 Estes, os que o Senhor resgatou, regressarão a Sião cantando, e com uma alegria perpétua brilhando-lhes no rosto. Estarão cheios de júbilo e de gozo. Tristeza e abatimento desaparecerão.

12 Eu, eu mesmo, sou quem vos conforta e vos dá toda esta alegria. Por isso que razão têm vocês para temer simples homens mortais, que morrem naturalmente, como a erva dos campos, e que hão-de desaparecer?

13 E mesmo assim não têm temor a Deus, que foi quem vos fez; esqueceram-no, ele que distribuiu os astros pelo universo e que fez a Terra. Ficarão vocês sob o constante temor da opressão dos homens, e receando a sua ira os dias inteiros?

14 Em breve, em breve vocês, escravos, serão libertados. Masmorras, fome, morte - não é isso o vosso destino.

15 Porque eu sou o Senhor vosso Deus, o Senhor dos exércitos celestiais que vos abriu um caminho em seco, mesmo através do mar, por entre vagas agitadas.

16 E pus as minhas palavras na vossa boca; abriguei-vos seguramente sob a palma da minha mão. Fui eu quem fez o universo e quem moldou a Terra. Eu sou aquele que diz a Israel, És meu.

17 Acorda, acorda, levanta-te Jerusalém! Bebeste do copo da cólera do Senhor. Bebeste até perderes o sentido, sorvendo as últimas gotas.

18 Nenhum dos seus filhos ficou vivo para a ajudar ou para lhe dizer sequer o que devia fazer.

19 Estas duas coisas, foi o que te caiu em sorte: desolação e destruição. Sim, a fome e a espada. E quem ficou para te consolar? Quem ficou para te dar conforto?

20 Porque os teus filhos desmaiaram e caíram nas ruas, sem amparo, como se fossem animais selvagens apanhados na rede duma armadilha. Foi o Senhor quem derramou a sua cólera, e os castigou.

21 Mas agora ouçam isto, vocês que foram afligidos, que estão cheios de perturbação e como que embriagados -não de vinho- eis o que diz o Senhor, o Senhor vosso Deus, que defende a causa do seu povo: Vejam, estou-vos a tirar das mãos esse copo terrível, e não mais hão-de beber da minha ira. Acabou-se enfim. Mas vou pô-lo antes nas mãos dos que vos atormentaram que vos diziam: Baixem-se para que vos passemos por cima! Vocês puseram-se no chão e calcaram-nos aos pés.

1 Kuulkaa minua, te jotka vanhurskauteen pyritte, te jotka Herraa etsitte. Katsokaa kalliota, josta olette lohkaistut, ja kaivos-onkaloa, josta olette kaivetut.

2 Katsokaa Aabrahamia, isäänne, ja Saaraa, joka teidät synnytti. Sillä hän oli vain yksi, kun minä hänet kutsuin; mutta minä siunasin hänet ja enensin hänet.

3 Niin Herra lohduttaa Siionin, lohduttaa kaikki sen rauniot, hän tekee sen erämaasta kuin Eedenin ja sen arosta kuin Herran puutarhan; siellä on oleva riemu ja ilo, kiitos ja ylistysvirren ääni.

4 Kuuntele minua, kansani, kuule minua, kansakuntani, sillä minusta lähtee laki, ja minä panen oikeuteni valkeudeksi kansoille.

5 Lähellä on minun vanhurskauteni, minun autuuteni ilmestyy, minun käsivarteni tuomitsevat kansat; minua odottavat merensaaret ja panevat toivonsa minun käsivarteeni.

6 Nostakaa silmänne taivasta kohti ja katsokaa maata, joka alhaalla on, sillä taivaat katoavat kuin savu ja maa hajoaa kuin vaate ja sen asukkaat kuolevat kuin sääsket, mutta minun autuuteni pysyy iankaikkisesti, ja minun vanhurskauteni ei kukistu.

7 Kuulkaa minua, te jotka vanhurskauden tunnette, kansa, jonka sydämessä on minun lakini: älkää peljätkö ihmisten pilkkaa älkääkä kauhistuko heidän herjauksiansa.

8 Sillä koi syö heidät niinkuin vaatteen, koiperhonen syö heidät niinkuin villan, mutta minun vanhurskauteni pysyy iankaikkisesti, minun autuuteni polvesta polveen.

9 Heräjä, heräjä, pukeudu voimaan, sinä Herran käsivarsi; heräjä niinkuin muinaisina päivinä, ammoisten sukupolvien aikoina. Etkö sinä ole se, joka löit Rahabin kuoliaaksi, joka lävistit lohikäärmeen?

10 Etkö sinä ole se, joka kuivasit meren, suuren syvyyden vedet, joka teit meren syvänteet tieksi lunastettujen kulkea?

11 Niin Herran vapahdetut palajavat ja tulevat Siioniin riemuiten, päänsä päällä iankaikkinen ilo. Riemu ja ilo saavuttavat heidät, mutta murhe ja huokaus pakenevat.

12 Minä, minä olen teidän lohduttajanne; mikä olet sinä, että pelkäät ihmistä, joka on kuolevainen, ihmislasta, jonka käy niinkuin ruohon,

13 ja unhotat Herran, joka on sinut tehnyt, joka on levittänyt taivaan ja perustanut maan, ja vapiset alati, kaiket päivät, sortajan vihaa, kun hän tähtää tuhotaksensa? Mutta missä on sortajan viha?

14 Pian päästetään kumaraan koukistunut vapaaksi kahleistaan: ei hän kuole, ei kuoppaan jää, eikä häneltä leipä puutu.

15 Minä olen Herra, sinun Jumalasi, joka liikutan meren, niin että sen aallot pauhaavat, jonka nimi on Herra Sebaot.

17 Heräjä, heräjä, nouse, Jerusalem, sinä joka olet juonut Herran kädestä hänen vihansa maljan, joka olet päihdyttävän pikarin juonut, tyhjäksi särpinyt.

18 Ei kukaan kaikista lapsista, jotka hän oli synnyttänyt, ollut häntä taluttamassa; ei kukaan kaikista lapsista, jotka hän oli kasvattanut, hänen käteensä tarttunut.

19 Nämä kohtasivat sinua kaksittain-kuka sinua surkuttelee-tuho ja turmio, nälkä ja miekka; millä voin sinua lohduttaa?

20 Tajuttomina makasivat sinun poikasi joka kadun kulmassa, niinkuin antiloopit pyydyshaudassa, täynnä Herran vihaa, sinun Jumalasi nuhtelua.

21 Sentähden kuule tätä, sinä poloinen, joka olet juopunut, vaikka et viinistä:

22 Näin sanoo sinun Herrasi, Herra sinun Jumalasi, joka ajaa kansansa asian: Katso, minä otan sinun kädestäsi päihdyttävän maljan, vihani pikarin; ei tarvitse sinun siitä enää juoda.