1 As pessoas justas perecem. Os que seguem Deus morrem antes de serem velhas, e ninguém parece preocupar-se, ninguém pergunta porque é que acontece assim. Ninguém parece dar-se conta de que é afinal Deus que os está a livrar da calamidade. Porque, os que amam Deus, morrendo, repousarão em paz.

3 Mas vocês, cheguem-se cá, filhos de feiticeiras, descendentes de adúlteros e de prostitutas!

4 De quem é que vocês se estão a divertir, afinal, fazendo caretas e deitando a língua de fora? Vocês são filhos de pecadores, são gente falsa!

5 Adoram ídolos, com toda a devoção, debaixo de cada árvore verde, e assassinam os vossos filhos, fazendo com eles sacrifícios humanos, nos vales e ribeiros, e nas fendas dos penhascos.

6 Os vossos deuses são as pedras lisas de ribeiros. Adoram-nos, e eles aos vossos olhos é que são -e nunca eu- a feliz bênção que vos coube em sorte! Será que isso tudo me faz feliz?

7 Praticaram o adultério no cimo dos montes, adorando ali os vossos ídolos, e fugindo de mim. Ou então dentro de casas, com as portas fechadas, instalam lá os vossos deuses, e é assim que adoram toda a espécie de coisas, em vez de me adorarem a mim. Isto é adultério, porque estão a dar o vosso amor a esses ídolos, em lugar de me amarem a mim.

9 Levam incenso aromático e perfumes a Moloque como ofertas. Viajaram até bem longe - teriam sido capazes de ir até ao inferno- para encontrar mais deuses para amar.

10 Até chegaram a cansar-se nessa busca, mas não desistiram. Procuraram ganhar novas forças e continuaram no mesmo.

11 Mas afinal, porque razão tinham mais medo deles do que de mim? Como foi que aconteceu não terem pensado, um segundo sequer, em mim? Terá sido porque fui demasiado bom para convosco que não me temem?

12 Depois, há aquilo que consideram a vossa justiça, as vossas boas obras, e que aliás nenhuma delas vos poderá salvar. Veremos se toda essa colecção dos vossos ídolos será capaz de vos ajudar quando lhes pedirem para vos salvarem! Valem tanto, eles, que um simples pé de vento os pode levar e fazer desaparecer. Mas, pelo contrário, aquele que confia em mim possuirá a terra e receberá a posse de meu monte santo.

14 Por isso vos direi: Reconstruam o caminho! Tirem as pedras, os pedregulhos! Preparem um caminho glorioso para que o meu povo regresse do cativeiro.

15 O alto e sublime, que habita na eternidade, o santo, diz assim: Eu vivo num lugar excelso e santo; mas também comigo estão todos aqueles que têm um espírito contrito e humilde. Conforto os humildes e dou nova coragem aos corações arrependidos.

16 Porque não será sempre que lutarei convosco, que vos mostrarei a minha ira. Se assim acontecesse, toda a humanidade morreria, as almas que eu criei.

17 Eu mostrei a minha cólera, e castiguei esses por serem maus e egoístas; aliás continuaram a pecar, fazendo sempre o que apetecia aos seus corações maus.

18 Vi bem a conduta deles. Mas apesar disso curá-los-ei! Guiá-los-ei e dar-lhes-ei conforto, ajudando-os a prantear e a confessar os seus pecados.

19 Paz, paz para eles, tanto os que estão perto como os que estão longe, porque curarei todos. Os que continuam a rejeitar-me são como um mar agitado, cujas vagas nunca se acalmam; são como águas revoltas dum pântano que só lançam de si lodo e sujidade. Para eles -diz o meu Deus- não há paz!

1 Vanhurskas hukkuu, eikä kukaan pane sitä sydämelleen, hurskaat miehet otetaan pois kenenkään siitä välittämättä, sillä vanhurskas otetaan pois pahuutta näkemästä.

2 Hän menee rauhaan: jotka vakaasti vaeltavat, he saavat levätä kammioissansa.

3 Mutta te tulkaa tänne, te velhottaren lapset, te avionrikkojamiehen ja porttovaimon sikiöt.

4 Kenellä te iloanne pidätte? Kenelle avaatte suunne ammolleen ja kieltä pitkälle pistätte? Ettekö te ole rikoksen lapsia, valheen sikiöitä?

5 Te, jotka hehkutte himosta tammien varjossa, jokaisen vihreän puun alla, te, jotka teurastatte lapsia laaksoissa, kallionrotkoissa!

6 Laakson sileät paadet ovat sinun osasi, siinä se on, sinun arpasi; niille sinä olet juomauhrit vuodattanut, ruokauhrit uhrannut. Siihenkö minä tyytyisin!

7 Korkealle ja valtavalle vuorelle sinä valmistit vuoteesi; sinne sinä myös nousit teurasuhria uhraamaan.

8 Oven ja pihtipielen taakse sinä panit omat merkkisi. Sillä minusta luopuen sinä paljastit itsesi ja nousit vuoteellesi, teit sen tilavaksi; sinä sovit kaupoista heidän kanssaan, makasit heidän kanssaan mielelläsi, näit heidän häpynsä.

9 Sinä kuljit kuninkaan tykö öljyinesi, runsaine voiteinesi; sinä lähetit sanansaattajasi kauas, laskeuduit alas tuonelaan asti.

11 Ketä sinä arkailit ja pelkäsit, koska vilpistelit etkä minua muistanut, et minusta välittänyt? Eikö niin: minä olen ollut vaiti aina ikiajoista asti, ja niin et sinä minua pelkää?

12 Mutta minä ilmoitan, mitä on sinun vanhurskautesi ja sinun tekosi; ne eivät sinua auta.

13 Kun sinä huudat, auttakoon sinua jumaliesi joukko! Mutta tuuli vie ne kaikki, henkäys ottaa ne pois. Mutta joka minuun turvaa, se perii maan ja ottaa omaksensa minun pyhän vuoreni.

14 Hän sanoo: Tehkää, tehkää tie, tasoittakaa tie, poistakaa kompastuskivet minun kansani tieltä.

15 Sillä näin sanoo Korkea ja Ylhäinen, jonka asumus on iankaikkinen ja jonka nimi on Pyhä: Minä asun korkeudessa ja pyhyydessä ja niitten tykönä, joilla on särjetty ja nöyrä henki, että minä virvoittaisin nöyrien hengen ja saattaisin särjettyjen sydämet eläviksi.

16 Sillä en minä iankaiken riitele enkä vihastu ainiaaksi; muutoin henki nääntyisi minun kasvojeni edessä, ne sielut, jotka minä tehnyt olen.

17 Hänen ahneutensa synnin tähden minä vihastuin; minä löin häntä, kätkin itseni ja olin vihastunut. Mutta hän luopui minusta ja kulki oman sydämensä tietä.

18 Minä olen nähnyt hänen tiensä, mutta minä parannan hänet ja johdatan häntä ja annan jälleen lohdutuksen hänelle ja hänen surevillensa.

19 Minä luon huulten hedelmän, rauhan, rauhan kaukaisille ja läheisille, sanoo Herra, ja minä parannan hänet.

20 Mutta jumalattomat ovat kuin kuohuva meri, joka ei voi tyyntyä ja jonka aallot kuohuttavat muraa ja mutaa.

21 Jumalattomilla ei ole rauhaa, sanoo minun Jumalani.