1 Yüksek sesle Tanrıya yakarıyorum, 2 Haykırıyorum beni duysun diye.
2 Sıkıntılı günümde Rabbe yönelir, 2 Gece hiç durmadan ellerimi açarım, 2 Gönlüm avunmaz bir türlü.
3 Tanrıyı anımsayınca inlerim, 2 Düşündükçe içim daralır. |iSela
4 Açık tutuyorsun göz kapaklarımı, 2 Sıkıntıdan konuşamıyorum.
5 Geçmiş günleri, 2 Yıllar öncesini düşünüyorum.
6 Gece ilahilerimi anacağım, 2 Kendi kendimle konuşacağım, 2 İnceden inceye soracağım:
7 ‹‹Rab sonsuza dek mi bizi reddedecek? 2 Lütfunu bir daha göstermeyecek mi?
8 Sevgisi sonsuza dek mi yok oldu? 2 Sözü geçerli değil mi artık?
9 Tanrı unuttu mu acımayı? 2 Sevecenliğinin yerini öfke mi aldı?›› |iSela
10 Sonra kendi kendime, ‹‹İşte benim derdim bu!›› dedim, 2 ‹‹Yüceler Yücesi gücünü göstermiyor artık.››
11 RABbin işlerini anacağım, 2 Evet, geçmişteki harikalarını anacağım.
12 Yaptıkları üzerinde derin derin düşüneceğim, 2 Bütün işlerinin üzerinde dikkatle duracağım.
13 Ey Tanrı, yolun kutsaldır! 2 Hangi ilah Tanrı kadar uludur?
14 Harikalar yaratan Tanrı sensin, 2 Halklar arasında gücünü gösterdin.
15 Güçlü bileğinle kendi halkını, 2 Yakup ve Yusuf oğullarını kurtardın. |iSela
16 Sular seni görünce, ey Tanrı, 2 Sular seni görünce çalkalandı, 2 Enginler titredi.
17 Bulutlar suyunu boşalttı, 2 Gökler gürledi, 2 Her yanda okların uçuştu.
18 Kasırgada gürleyişin duyuldu, 2 Şimşekler dünyayı aydınlattı, 2 Yer titreyip sarsıldı.
19 Kendine denizde, 2 Derin sularda yollar açtın, 2 Ama ayak izlerin belli değildi.
20 Musa ve Harun'un eliyle 2 Halkını bir sürü gibi güttün.
1 Ao mestre de canto, segundo Iditum. Salmo de Asaf. Minha voz se eleva para Deus e clamo. Elevo minha voz a Deus para que ele me atenda;
2 No dia de angústia procuro o Senhor. De noite minhas mãos se levantam para ele sem descanso; e, contudo, minha alma recusa toda consolação.
3 Faz-me gemer a lembrança de Deus; na minha meditação, sinto o espírito desfalecer.
4 Vós me conservais os olhos abertos, estou perturbado, falta-me a palavra.
5 Penso nos dias passados,
6 lembro-me dos anos idos. De noite reflito no fundo do coração e, meditando, indaga meu espírito:
7 Porventura Deus nos rejeitará para sempre? Não mais há de nos ser propício?
8 Estancou-se sua misericórdia para o bom? Estará sua promessa desfeita para sempre?
9 Deus se terá esquecido de ter piedade? Ou sua cólera anulou sua clemência?
10 E concluo então: O que me faz sofrer é que a destra do Altíssimo não é mais a mesma...
11 Das ações do Senhor eu me recordo, lembro-me de suas maravilhas de outrora.
12 Reflito em todas vossas obras, e em vossos prodígios eu medito.
13 Ó Deus, santo é o vosso proceder. Que deus há tão grande quanto o nosso Deus?
14 Vós sois o Deus dos prodígios, vosso poder manifestastes entre os povos.
15 Com o poder de vosso braço resgatastes vosso povo, os filhos de Jacó e de José.
16 As águas vos viram, Senhor, as águas vos viram; elas tremeram e as vagas se puseram em movimento.
17 Em torrentes de água as nuvens se tornaram, elas fizeram ouvir a sua voz, de todos os lados fuzilaram vossas flechas.
18 Na procela ribombaram os vossos trovões, os relâmpagos iluminaram o globo; abalou-se com o choque e tremeu a terra toda.
19 Vós vos abristes um caminho pelo mar, uma senda no meio das muitas águas, permanecendo invisíveis vossos passos.
20 Como um rebanho conduzistes vosso povo, pelas mãos de Moisés e de Aarão.