1 Ó Senhor, sempre me tens feito justiça quando te trago algum caso para que sejas tu a decidir. Permite-me agora que te traga esta queixa: Por que razão são os maus tão prósperos? Porque é que os malvados são tão felizes?

2 Tu plantaste-os. Criaram raízes, e os seus negócios prosperam. Mulitplicam-se os seus ganhos, e são ricos. Depois dizem: Graças a Deus! Mas nos seus corações não querem saber de ti para nada.

3 E quanto a mim, Senhor, tu conheces o meu coração; vês tudo a meu respeito. Senhor, empurra-os para o matadouro como ovelhas. Julga-os, ó Deus!

4 Durante quanto tempo ainda suportará esta terra todos os seus desmandos? Até a erva do campo chora e se lamenta por causa dos actos malvados deles! Já os animais selvagens e as aves se foram, deixando deserta a terra. E mesmo assim o povo ainda diz: Deus não nos condenará. Estamos perfeitamente seguros!

5 O Senhor respondeu-me: Se te cansas já de correr com meros homens, como poderás competir com cavalos? Se já tropeças numa terra plana, que farás tu quando correres nos pântanos na altura da enchente do Jordão?

6 Até os teus irmãos, a tua própria família se voltaram contra ti. Formaram uma intriga, convocando a multidão para te linchar. Não confies neles, por muito belamente que falem. Não creias neles.

7 Então disse o Senhor: Abandonei o meu povo, a minha possessão; entreguei aqueles que eu amava aos seus inimigos. O meu povo rugiu contra mim como um leão das florestas, por isso os tratei como se os odiasse. O meu povo caiu; trarei sobre eles bandos de aves de rapina e de animais selvagens para comerem a carne dos seus cadáveres.

10 Muitos chefes estrangeiros assolaram a minha vinha, pisaram os cachos e fizeram de toda aquela beleza uma desolação. Transformaram-na num deserto; estou a ouvir os seus gritos lamentosos. Toda a terra está desvastada e ninguém se ocupa dela. Exércitos destruidores rasgam a terra; a espada do Senhor devora tudo duma ponta à outra do país; nada lhe escapa. O meu povo semeou trigo e colhe espinhos; trabalharam bem duro na terra, e recolheram coisa nenhuma. Segarão unicamente uma colheita de vergonha, porque a dura cólera do Senhor caiu sobre eles.

14 E agora o Senhor dirige esta mensagem às nações perversas, aos povos que rodeiam Israel: Vejam bem, explusar-vos-ei das vossas terras, tal como acontecerá com Judá; mas depois voltarei e terei compaixão de vocês todos, e tornarei a trazer-vos para casa, para as vossas terras, de novo, cada homem para a sua terra. E se estas nações pagãs rapidamente aprenderem os caminhos do meu povo e me proclamarem como o seu Deus, em vez de Baal (a quem eles mesmos ensinaram o meu povo a adorar), então se tornarão fortes juntamente com o meu povo. Mas toda aquela nação que recusar obedecer-me será de novo expulsa e liquidada, diz o Senhor.

1 Sinä, Herra, olet vanhurskas; voisinko minä riidellä sinua vastaan? Kuitenkin minä kysyn sinulta, mikä oikeus on. Miksi jumalattomain tie menestyy? Miksi kaikki uskottomat saavat elää rauhassa?

2 Sinä heidät istutat, he myös juurtuvat; he kasvavat, kantavat myös hedelmää. Heidän suussansa sinä olet lähellä, mutta kaukana heidän sisimmästään.

3 Mutta sinä, Herra, tunnet minut; sinä näet minut ja tutkit minun sydämeni, millainen se on sinun edessäsi. Tempaa heidät pois niinkuin lampaat teuraiksi ja vihi heidät tapon päivää varten.

6 Sillä omat veljesikin ja isäsi huone ovat petolliset sinua kohtaan, hekin huutavat täyttä kurkkua selkäsi takana. Älä usko heitä, vaikka he sinua ystävällisesti puhuttelevat.

7 Minä olen jättänyt huoneeni, hyljännyt perintöosani; olen antanut sieluni rakkaimman hänen vihollistensa käsiin.

8 Hän, minun perintöosani, oli minulle kuin leijona metsässä, hän kiljui minua vastaan, sentähden minä vihastuin häneen.

9 Onko minun perintöosani kirjava petolintu, jonka ympärillä on petolintuja? Menkää, kootkaa kaikki metsän eläimet, tuokaa ne ruualle.

10 Monet paimenet ovat turmelleet minun viinitarhani, tallanneet minun peltopalstani, tehneet ihanan peltopalstani autioksi erämaaksi.

11 Se on tehty autioksi, se suree minun edessäni autiona. Koko maa on hävitetty, sillä ei ollut ketään, joka olisi pannut sitä sydämelleen.

12 Kaikkien erämaan kalliokukkulain ylitse tulivat hävittäjät, sillä Herran miekka syö maan toisesta äärestä hamaan toiseen; ei pelastu mikään, mikä lihaa on.

15 Mutta senjälkeen kuin minä olen temmannut heidät pois, minä jälleen armahdan heitä ja palautan heidät, itsekunkin perintöosaansa ja itsekunkin maahansa.

16 Ja jos he oppivat minun kansani tiet, niin että vannovat minun nimeeni: 'Niin totta kuin Herra elää', niinkuin he opettivat minun kansaani vannomaan Baalin kautta, niin heidät rakennetaan minun kansani keskeen.