1 En nou lag hulle wat jonger is as ek, my uit -- mense wie se vaders ek te min geag het om by my herdershonde te sit.
2 Wat sou die krag van hulle hande my ook baat? Die frisse lewenskrag het by hulle verlore gegaan.
3 Hulle is uitgeput deur gebrek en honger, hulle wat die dor land afknaag in die donkerheid van woestheid en verwoesting;
4 hulle wat die soutkruid afpluk by die bossies, en die besemboswortel is hulle brood.
5 Uit die samelewing word hulle weggejaag; die mense skreeu oor hulle soos oor 'n dief.
6 In die afgryslike klowe moet hulle woon, in gate in die grond en in rotse.
7 Tussen die bossies skreeu hulle, onder brandnekels kruip hulle bymekaar --
8 dwase, ja, eerlose mense wat met 'n sweep uit die land geslaan word.
9 En nou het ek hulle spotlied geword en die onderwerp van hulle gepraat.
10 Hulle het 'n afsku van my, staan op 'n afstand van my af en ontsien nie om my in die gesig te spuug nie.
11 Want Hy het my boogsnaar losgemaak en my verneder; so het hulle dan teenoor my die teuel laat skiet.
12 Aan die regterhand staan die gespuis op; hulle stoot my voete weg en gooi hul onheilspaaie teen my op.
13 My pad verniel hulle, hulle help om my te laat val sonder dat hulle self 'n helper het.
14 Soos deur 'n wye bres kom hulle; te midde van die puinhope kom hulle aanrol.
15 Verskrikkinge is teen my gerig; hulle vervolg my hoogheid soos die wind, en soos 'n wolk het my geluk verbygegaan.
16 Daarom stort my siel hom nou uit in my; dae van ellende hou my vas.
17 Die nag deurboor my gebeente, en dit val van my af; en my knaende pyne rus nooit nie.
18 Deur goddelike oormag is my kleed ontredder; soos die kraag van my lyfrok omspan dit my.
19 Hy het my in die modder gewerp, en ek het soos stof en as geword.
20 Ek roep U aan om hulp, maar U antwoord my nie; ek staan daar, en U staar my aan.
21 U is jeens my verander in 'n onbarmhartige; deur die sterkte van u hand behandel U my as vyand.
22 U hef my op die wind, laat my daarop ry; en U laat my vergaan in stormgedruis.
23 Want ek weet: U wil my na die dood toe bring en na die huis waar al wat lewe, saamkom.
24 Maar sal iemand by die ineenstorting nie nog die hand uitsteek of by sy ondergang om die rede om hulp roep nie?
25 Of het ek nie geween oor hom wat harde dae het nie? Was my siel nie bekommerd oor die behoeftige nie?
26 Want ek het op die goeie gehoop, en onheil het gekom; en ek het gewag op lig, en donkerheid het gekom.
27 My ingewande kook sonder ophou; dae van ellende het my teëgekom.
28 Ek gaan daarheen in die rou, sonder son; ek staan op in die vergadering, ek roep om hulp.
29 Ek het 'n broer geword vir die jakkalse en 'n vriend vir die volstruise.
30 My vel het swart geword en val van my af, en my gebeente gloei van hitte.
31 So het dan my siter 'n rouklag geword en my fluit 'n stem van die wat ween.
1 "但现在年纪比我小的人都笑我； 我不容许他们的父亲与我羊群的犬只为伴。
2 他们的气力已经衰退了， 他们两手的力量对我有什么益处呢？
3 他们因穷乏与饥饿而消瘦， 在黑夜荒废与荒凉之地咀嚼旷野的干草；
4 他们在草丛中采摘咸草， 以罗腾树根作食物。
5 他们从人群中被赶出去， 人追喊他们如追喊贼一样，
6 以致他们住在惊吓谷之中， 在地洞和岩穴之间；
7 他们在草丛中间喊叫， 在杂草之下集合起来。
8 他们都是愚顽人、下流人的子孙， 被人鞭打逐出境外。
9 现在他们以我为歌曲， 我竟成了他们的笑柄。
10 他们厌恶我， 远远地离开我， 又不住吐唾沫在我脸上，
11 因为 神把我的弓弦松开， 叫我受苦， 他们就在我面前任意妄为。
12 一窝暴民在我右边兴起， 推开我的脚， 筑起灾难的路攻击我。
13 他们拆毁了我的路， 没有别人的帮助也能毁灭我；
14 他们闯进来如闯大破口， 在废墟之中辊过来，
15 惊骇临到我的身上， 驱逐我的尊严如风吹一般， 我的好景像云一样过去。
16 现在我的心伤恸有如倒了出来， 苦难的日子把我抓住。
17 夜间痛苦刺透我的骨头， 疼痛不止， 不住地咀嚼我。
18 我的衣服因 神的大力变了形， 他的大力如外衣的领口把我束紧。
19 神把我扔在泥中， 我就像尘土和炉灰一般。
20 神啊！ 我向你呼求， 你却不应允我， 我站起来， 你也不理我。
21 你变成待我残忍， 用你大能的手迫害我，
22 你把我提到风中， 使我被风刮去， 使我在暴风中消散。
23 我知道你必使我归回死地， 归到那为众生所定的阴宅。
24 然而人跌倒， 怎会不伸手？人遇灾祸， 怎会不呼救呢？
25 艰难过日的， 我不是为他哀哭； 贫穷的， 我不是为他忧愁吗？
26 我希望得福乐， 灾祸就来了； 我等候光明， 幽暗就到了。
27 我的心肠沸腾、不安， 痛苦的日子临到我。
28 我四处行走， 全身发黑， 并不是因为日晒； 我在会中站着呼求。
29 我与野狗为兄弟， 又与鸵鸟作同伴。
30 我的皮肤发黑脱落， 我的骨头因热发烧，
31 所以我的琴音变为哀音， 我的箫声变为哭声。"